Saturday, April 16, 2011

කුරේ ආතාගේ ඖෂධ මාෆියාව



මේ දවස්වල අපේ මක්සූද් මහත්මයා තමන්ගේ රසික පිටුවේ දාලා තියෙනවා ඉන්දියාවේ පාසල් ළමුන්ට අයඩින් පෙති ගැනීම අනිවාර්ය කරන්න ඕනෙද? කියලා. මේකට ගොඩක් දෙනෙක් කමෙන්ට් කරලා තියෙනවා දැක්කා. ඒ කමෙන්ට් වලින් ඉන්දියාවේ ඖෂධ ප්‍රතිපත්තිය ගැන රසිකයන් අතර කතිකාවතක් ඇතිවෙලා තියෙනවා. ඇත්තටම මේ තත්වය ඉතින් ලංකාවටත් පොදුයි නේ. අනිත් කාරණය තමයි අපේ දෙරටේම ඉන්න මිනිස්සුන්ගේ අක්‍රමවත් ඖෂධ භාවිතය. හුඟක් බටහිර රටවල නම් පැරසිටමෝල්, ඇස්ප්‍රින් වගේ ඖෂධ හිතුමනාපේ ගන්න බෑ. පිළිගත් වෛද්‍යවරයෙක්ගෙන් නිර්දේශයක් ඕනෙමයි. නවසීලන්තයේ නීති කොච්චර තදද කිව්වොත් තමන් වෛද්‍යවරයෙක් වුනත් තමන්ටම ප්‍රතිකාර කරගැනීම නීතියෙන් තහනම්. අනේ ඒකට අපේ රටේ උදවිය.. අපේ රටේ ඉන්න රටේ වෙද්දු දොස්තරටත් වඩා දන්නවනේ. "ඩොක්ටර් මට ටිකක් ඔළුව රිදෙනවා, සෙම ගතියත් තියෙනවා, මම කෝට්‍රිම් පෙත්තකුයි, පිරිටන් පෙත්තකුයි ගත්තට කමක් නෑ නේද?" කියල බේතත් දොස්තරටම කියල තමයි නවතින්නේ. ඖෂධීය ලොසින්ජර, වේදනා නාශක, නිදි පෙති, කැස්ස පැණි ආදී මෙකී නොකී විදි වලට නිදහසේ විකිණෙන සමහර ඖෂධ වර්ග වෙනත් රටවල නම් මේ විදිහට හිතුමතේ පාවිච්චි කරන්න බෑ. මේ ආසියාතිකයන්ගේ වැරදි ඖෂධ භාවිතයත් ඖෂධ මාෆියාවෙම එක පැතිකඩක්ලු නෙ.

ලකීට නම් හොඳ ඖෂධ ප්‍රතිපතියක් තියෙනවා නොවැ. ලකීට පොඩි කාලෙ ඉඳලම පැරසිටමෝල් පෙත්තක් පොවාගන්න ගියත් ගෙදර මිනිස්සු දස වද විඳින්න ඕනේ. මේ වැඩේ නිසා සමහර වෙලාවල මම මදි නොකියන්න මට්ටු වෙලා තියෙනවා. මං පුංචි කාලේ අපේ ගමේ හිටියා කුරේ ආතා කියලා කෙනෙක්. එයා ගෝනියක් අරගෙන දවල්ට අපේ ගේ ඉස්සරහින් යනවා. අපේ ගෙදර අය මාව බය කරලා තිබුනේ එයා ගෝනි බිල්ලෙක් කියලා. ඔයාල දැකලා තියෙනවද රූපවාහිණියේ තේමා ගීතය ("නෑදෑයෝ අපි නෑදෑයෝ") ඉස්සර විකාශය වෙද්දි අර ජනප්‍රිය රූපරාමුවක් තිබුනේ වැවක ඔරු පදිමින් මල් නෙලන ගැමියෙක්. අන්න එයා තමයි කුරේ ආතා කියන්නේ. ඉතින් ඕනෙම මහ රෑක මම මගේ බේත් වේල ප්‍රතික්ෂේප කරමින් පෙරලි කරනකොට තාත්තා බයිසිකලයෙන් යනවා කුරේ ආතාව එක්ක එන්න. ඒ අහිංසක මනුස්සයත් ඕනෙ රෑක ඇඳන් ඉන්න අමුඩෙ පිටින් හරි තාත්තත් එක්ක එනවා. එයා මිදුලට සම්ප්‍රාප්ත වෙනවත් එක්කම කොච්චර එපා කරපු තිත්ත බේතක් උනත් (විශේෂයෙන්ම කැල්පෝල්) එක උගුරට ගිලෙනවා.ඉතින් අපේ කුරේ ආතත් ඖෂධ මාෆියාවේ කොටසක්ද මන්දා?

මේ හැඟීමට නමක් දෙන්නට ඔබට හැකිදැයි බලන්න!




මගේ ජීවිතයේ මේ දිනවල විශාල පෙරළියක් ඇතිවී ඇතැයි මට සිතේ. මා දකින සෑම දෙයක් දෙසම මම වෙනස් ආකාරයකින් බලන්නට උත්සාහ දරමි. එය හිතාමතා සිදුවන්නක් නොවේ.මම විටෙක මගේ දෙනෙත පියාගෙන ලෝකය විඳින්නට උත්සාහ දරමි.වර්ණ හැඩතල නොහඳුනන ලෝකයක් ගැන සිතාගන්නට උත්සාහ කරමි. එහෙත් පෙර පුරුදු හැඩතල හා වර්ණ ඇති නිසා දෑස් පියාගත්තද ඔවුන් විඳින අත්දැකීම මට නොලැබෙන බව මම දනිමි. මේ හැඟීම අතිශය සංකීර්ණ එකකි. එය මානය,ශෝකය,විශ්මය වැනි සියල්ලම කැටිකරගත් එකකි.

උසස් ජාතික ඩිප්ලොමාව( Edexcel HND in computing) හදාරණ අපගේ මිතුරු මිතුරියන් පිරිසත් අපගේ ගුරුතුමියත් නිසාම ඔවුන්ගේ ව්‍යාපෘතියට සම්බන්ධ වූවා මිස එහි යනතෙක්ම මට කිසිදු විශේෂිත හැඟීමක් ඒ පිළිබඳ නොතිබිණි. එහෙත්එහි ගිය තැන් පටන්ම මගේ සිත ආගන්තුක හැඟීම් සමූහයකින් වෙලෙන්නට පටන් ගති. රත්මලාන නගරයේ පිහිටි තම දැකුම්කළු ගාම්භීර පාසැල් ගොඩනැඟිල්ල දෑසින් දකින්නට ඒ දරු දැරියන්ට පිනක් නැත. අප විසින් ඔවුන් වෙනුවෙන් පැවැත්වූ ඒඅපූරු අවුරුදු උත්සවය ඔවුන්ට වඩා අපූරු වූයේ අපට යැයි හඟිමි.

අප අසලින්ම ඇවිද යන ඔවුන් කිසිම සුදු සැරයටියක් නැතිව අපව සංජානනය කර ගන්නේ අප සිත තුළ මහත් විශ්මයක් දනවමිනි. තාලයක් වාදනය වන සැනින් ගීතය හඳුනාගන්නා ඔවුන්ගේ තියුණු කන් වලට ස්වර තාල වරදින්නේ නැත. "අකුරට යන්නට කම්මැලි හිතිලා" ගීතය ගැයූ දෙවන ශ්‍රේණියේ උගන්නා මිහිරි හඬැති දියණිය මා හැඬවූයේ නිරායාසයෙනි.
එදින ඔවුන්ගේ පාසැලේ මේ වාරයේ අවසාන දිනයයි. උත්සවය නිම වන්නට මඳකට පෙර බාලිකාවන් කිහිප දෙනෙකු පාට ඇඳුමින් සැරසී ගමන් මළු පිටේ එල්ලාගෙන සිටින්නේ මන්දැයි උපන් කුහුල සංසිඳුනේ යගුලියක බර සිතට එක්කරමිනි. දෙමාපියන්ගේ හව්හරණ නොලබන ඔවුන්හට වාරයක් පුරා පාසැල ලබාදුන් සෙවණද නිවාඩුව සඳහා අහෝසි වන බවත් ඔවුන් රජයේ ළමානිවාසයක භාරයට පත්වන බවත් දැනගැනීමෙන් දැනුණු කම්පනයේ නින්නාදය මේ ලියන මොහොතේදීත් මම අත් විඳිමි.

ඔවුන්ට අවැසි අනුකම්පාව නොවන බව මම දනිමි. සියළුම ඉන්ද්‍රියයන් හොඳින් පිහිටි අපට වඩා ඔවුන් ලෝකය ජයගෙන ඇත. කිසිදා නොපෙනෙන දෙනෙත ගැන වද වීමක් හෝ තැවුල් සිතක් නැති ඔවුහූ තමන්ගේම ක්‍රමයකට ලෝකය දකිති. ජීවිතය සතුටින් විඳිති. එකිනෙකා කෙරෙහි බැඳෙති. උපකාර කරගනිති. එහෙයින්ම ඔවුන් දැකීමෙන් මගේ සිතට දැනෙන හැඟීම් පුංජයට කිව හැකි නමක් සොයමි.

සුප්පම්මා සහ අපේ අම්මා

සමහර මිනිස්සුපොදු දේපල ගැන දක්වන ආකල්පය ගැන නම් ඇත්තටම දු
ක හිතෙනවා. විශේෂයෙන්ම වැසිකිලි භාවිතයේදී. මම ඉගෙනුම ලබන පෞද්ගලික අධ්‍යාපන ආයතනයේදී අත්දකින්නට සිදුවුණු දෙයක් නිසා තමයි මේ කතාව මගේ මතකයට ආවේ. අපේ ආයතනය පිරිසිදු කරන්න ලංකාවේ ප්‍රකට ආයතනයකින් සේවයේ යොදවල තියෙනවා. මේ කාන්තාවන් තමන්ගේ කාරිය ඉතාමත් අපූරුවට ඉෂ්ට කරනවා. වැසිකිලි ආදිය ඉතාමත් පිරිසිදුව තියාගන්න මේ අය වගබලාගන්නවා පමණක් නෙවෙයි ඉතාමත් ප්‍රිය මනාප ලෙසත් හැසිරෙනවා.ඒ නිසා ඔවුන් සමඟ වචනයක් දෙකක් හුවමාරු කරගන්න අපි අමතක කරන්නේ නෑ.

එක්තරා දවසක මම වැසිකිලිය ළඟට යනකොටම අවට හිටිය අයගේ මුහුණුවලින්ම මට පෙනුණා වැසිකිලියේ තත්වය අවුල් බව.කතාව දැනගත්ත ගමන්ම මම ඉක්මනට අර "ඇන්ටි"ව හොයාගෙන ගියා.කොමෝඩ් එක පාවිච්චි කරන්න නොදන්නා කමටත් වඩා හිතාමතාම ඒක නොහොඹිනා විදිහට පාවිච්චි කරපු බව තමයි අපි කාගෙත් අදහස උනේ. ආයේ හංගන්නේ මොකටද, මේ කියවන අය අතරත් ඕනේ තරම් ඇතිනේ පොදු වැසිකිලියකට හියාම අප්පිරියාවට ඒක උඩ නැගලා හරි බාගෙට ඉඳගෙන හරි ශරීර කෘත්‍ය කරන අය. ඇත්තටම මේ වගේ අය නිසා තමයි ඒවගේ අප්‍රසන්න තත්ව ඇතිවෙන්නේ.

ඊට පහුවෙනිදා යනකොටත් අර ඇන්ටි අපිව දැක්ක ගමන්ම කිව්වේ කලින් දවසේ වගේම සිද්ධියක් සිද්ධවෙලා තිබ්බ බව. ඇය නිරීක්ෂණය කරලා තිබුණා මොන පන්තිවල අය අතින්ද මේක සිද්ධවෙන්නෙ කියල. ඇත්තටම කියන්නත් කනගාටුයි අනිත් දේවල් මදිවට ජල කරාමයේ කරකවන හිස චොකලට් පදාසයකින් වැහිලා ගිහිල්ලා තිබුණා.

මට පුදුම කණගාටුවක් ඇතිවුණා. මා ඉගෙනුම ලැබූ පාසැලේ පිරිසිදු කිරීම් කටයුතු කලේ සුප්පම්මා කියල දෙමළ ජාතික කාන්තාවක්. මගේ විදුහල්පතිනිය "ජිනසේන මැඩම්" නිතරම අපිට දුන්නු අවවාදයක් තමයි "සුප්පම්මාත් අම්මා කෙනෙක් කියලා හිතන්න" කියන කාරණය. දාහක් වැල්වටාරම් අවවාද සහ වැසිකිලි භාවිතය ගැන පනවන නීති වලට වඩා ඒ කාරණය අපිව සංවේදී කළා. අද මේ කාරණයේදීත් අර "ඇන්ටි" කාගේහරි අම්මා කෙනෙක් නේද කියලා හිතනකොට මට පුදුම දුකක් ඇතිවෙනවා. කිසිම පුද්ගලයෙක් ආසාවෙන් තෝරා නොගන්නා රැකියාවක් වුනත් ඒ කාරිය කිසිම නොරිස්සුමක් නොපෙන්වා අකුරටම කරන ඇය අතින් සිදුවන සේවය ගැන සංවේදී නැති මිනිස්සුන්ගේ මනුස්සකම මහ ප්‍රශ්නාර්ථයක්. අද නව යෞවනයේ පසුවෙන මේ අය හෙට සමාජයේ පෙම්වතියන්,බිරින්දෑවරු,අම්මලා උනාම ඇතිවන තත්වය හිතාගන්නත් බය හිතෙනවා නේද?