Thursday, October 20, 2011

දුෂ්ඨ ඇමතිවරුන්ගේ ඉරණම (සුරංගනා කතාවකි )

මේ කතාවත් කයි කතන්දර පොතෙන්ම තමයි.හැබැයි "අරිවන්දා" වගේ මගේ වචනයෙන් තමයි කියන්න යන්නේ.
ඔන්න එකමත් එක රටක රජෙකුට ඇමතියො හතර දෙනෙක් හිටියා.(ලංකාවෙද? අනේ මගෙන් මුකුත් අහගන්නෙ නැතුව කතාව කියවනවද?) ඉතින් මෙයින් තුන් දෙනෙක්ම කපටියො.එක ධාර්මික ඇමති කෙනයි හිටියෙ.එයා තමයි මහඇමති.(හතරෙන් එකක්වත් ධාර්මික නම් ඒක හොඳ රටක් කියලද කිව්වෙ?)


ඔන්න ඉතින් අර කපටියො තුන්දෙනාට මේ ධාර්මික මහඇමතිව පේන්න බෑ.ඉතින් මේ තුන්දෙනා එකතුවෙලා සය කන් මන්ත්‍රණයක් හෙවත් කුමන්ත්‍රණයක් දාලා රජයි මහඇමතියයි තරහ කරන්න කල්පනා කළා.
එහෙම කරලා රජතුමා මුණගැහෙන්න ගිහිල්ලා මෙහෙම කියනවා.


"දේවයන්වහන්ස,අපේ මහ ඇමතිතුමා කවි හදන්න හරිම දස්සයි.එතුමාට කියලා ඔබතුමාට සෙත් කවියක් සාදවා ගනු මැනවි"


පොතේ නැතුවට ඉතින් නැකැත්තත් මේ වැඩේ කොනක හිටියද දන්නෙ නෑ.
කොහොම හරි රජතුමත් ඉතින් මහ ඇමතිව දැක්ක ගමන්ම කතා කරල වැඩේ බාර දුන්නා.
මහ ඇමති විතරක් නෙවේ ඕන පොඩි එකෙක් දන්න දෙයක්නෙ රජ අණට පිටුපෑම මාරාන්තිකයි කියලා. හදිස්සියෙ හරි ඉබ්බෙක්ගෙන් පිහාටු අරන් එන්න කිව්වත් "බෑ" කියන වචනෙ නොකියා "එසේය මහරජතුමනි අපි කොහොම හරි ඕක කරමු" කියලා තමයි කියන්න ඕනෙ.
ඉතින් මේ ධාර්මික මහඇමතිතුමා "දේවයන්වහන්ස, මට දවසකට අවසර දුන මැනව" කියල කිව්වා.අවසරේ ලැබුණා.


දැන් මහඇමති ගෙදර ගිහිල්ල කල්පනා කරනවා කරනවා මුකුත් නෑ ඔළුවට එන්නෙ.වත්තට ගියා. මොන? ඒත් නෑ කවි සංකල්පනාවක් අහලකටවත් ආවේ. ඔහොම ගිහින් ගිහින් දන්නෙම නැතුව මහඇමතිතුමා නැවතුණේ කැලේ.
කැලේ ගහක් මුල ඉඳගෙන, පන්හිඳත් අතේ තියාගෙන හිත හිතා ඉන්න මහඇමතිතුමා දැක්ක කුළු මීමෙක් තමන් ඉන්න දිහාවට එනවා.බය වුණු මහඇමතිතුමා අර ගහට මුවාවුණා.
දැන් එහෙම මුවාවෙලා බලාගෙන ඉන්නවා.මේ කුළුමීමා තමන්ගේ ගමන නවත්තලා ළඟ තියෙන ගලක බෙල්ල අතුල්ලන්න ගත්තා.මහඇමතිතුමා හිතුවා වැඩේ හරි තමයි, මූ මේ ගලේ කර උලන්නෙ මට වරද්දන්න තමයි කියලා.
මහඇමතිතුමාට එකපාරටම කියැවුණා "කරගල ගගා එනවා මම නොදනිම්ද?" කියලා.
කොහොම උනත් මහඇමතිතුමාගේ වෙලාවට අර කුළුමීමා මහඇමතිතුමාව දැකලා තිබුණෙ නෑ.ඒ සතා උගේ පාඩුවේ වෙන අතක ගියා.
මහඇමතිතුමත් සැනසුම් සුසුමක් හෙලලා අර කවි පදෙත් පුස්කොලේ ලියාගෙන ගෙදර ගියා.ඒට පස්සෙත් කල්පනා කළා වෙන කිසිම කවියක් ඔළුවට ආවේ නෑ.


වෙන දෙයක් වෙච්චාවේ කියලා අර කවි පදේම හතර පාරක් ලියාගෙන පහුවදා උදේ රාජසභාවට ගියා.
දැන් අර කපටි ඇමතියො බලාගෙන ඉන්නවා සෙත් කවියක් නැතුව ඇවිත් මහඇමතිතුමා රාජ උදහසට ලක්වෙනකල්.මහඇමතිතුමා රජ්ජුරුවන්ට වැඳ නමස්කාර කරලා සෙත් කවිය තියෙන පුස්කොලේ දුන්න විතරයි මේ කට්ටියගේ මූණු හරියට කරත්තෙට අහුවුණු කජුලෙලි වගේ වුණා.
රජතුමාත් බොහොම සතුටින් කවිය අරගෙන කියෙව්වා.


"කරගල ගගා එනවා මම නොදනිම්ද
කරගල ගගා එනවා මම නොදනිම්ද
කරගල ගගා එනවා මම නොදනිම්ද
කරගල ගගා එනවා මම නොදනිම්ද"



දැන් ඉතින් මේකෙ තේරුම රජතුමාට තේරුණෙත් නෑ.අර ඇමතියන්ට තේරුණෙත් නෑ. ඒත් මහඇමති ඉස්සරහ තමන්ගේ නොදැනුවත්කම එළිවෙයි කියලා ඒ බව කියන්න ගියෙත් නෑ.
ඒ වෙනුවට මෙයාල කියනවා. "අපූරු යමක බන්ධනය(කාව්‍ය රචනා ක්‍රමයක්) රජතුමනි" කියල.
රජතුමාටත් මේ කවිය අපූරුවට පාඩම් හිටියා.
මෙහෙම කාලයක් ගතවුණා.දැන් අර ඇමතියන්ට හිතුණ රජතුමාටත් වැඩේ දෙන්න ඕනෙ කියලා.(හරිනෙ ඉතින්, අර කියමනකුත් තියෙන්නෙ ලබ්බට තිබ්බ අත තමයි පුහුලටත් තියන්නෙ කියලා.මුලින් මහඇමතිට වැඩේ දෙන්න හැදුවා ඒ මනුස්සය මේගොල්ලන්ට වඩා හොඳ හින්ද.දැන් රජතුමාට.)මෙහෙම කරල කරණවෑමියත් හවුල් කරගෙන උපායක් ඇටෙව්ව.
රජතුමාගේ කෙස් රැවුල් කපනකොට හිමින් සීරුවේ බෙල්ල කපන්න.(පස්සෙ අධිකරණයේදි අත්වැරැද්දක් කියල ඔප්පුකරන්න හිතාගෙන වෙන්නැති )
ඉතින් දැන් නියම කරගත්ත දිනය උදාවුණා.දැන් කරණවෑමියා සුපුරුදු පරිදි දැලිපිහිය මුවහත් කරන්න ගලගානවා.
රජතුමාටත් නිකමට වගේ තමන්ට පාඩම් වෙලා තිබුණු සෙත් කවිය කියැවුණා.
"කරගල ගගා එනවා මම නොදනිම්ද" කියලා කියනකොටම කරණවෑමියා හිතුවා තමන්ගේ මේ උපාය රජතුමාට අහුවුණා කියලා.හතරවෙනි පදේ කියනකොටම කරණවෑමියා වෙව්ලමින් රජු ළඟ බිමවැටිල පාපොච්චාරණය කළා.
රජතුමා අර දුෂ්ඨ ඇමතිවරුන්ට මරණ දඬුවම නියමකරල කරණවෑමියා සේවයෙන් පහකරල අර තමන්ගේ ජීවිතෙ බේරපු මහඇමතිතුමාට තෑගිබෝග සම්මාන දුන්න කියලා කතාව ඉවරකළාම, සුරංගනා කතාවක් කිව්ව කියල මට බනිනව එහෙම නෙවේ ඕං.
මේ පොතෙ තිබුණු හැටි!

Wednesday, October 19, 2011

පොඩි හාමුදුරුවෝ වාදෙ දිනපු හැටි

මේ කතාව මට මතක් වුණේ විසිතුරු ලියල තිබුණු සටහනක් දැකලා.මුලින්ම ඒක විසිතුරුට කමෙන්ටුවක් හැටියට දාන්නත් හිතුණට පස්සෙ හිතුණා වෙනම සටහනක් විදිහට දාන්න ඕනෙ කියලා.
මේක සෙන් කතාවක්.


එක්තරා ජපන් පන්සලක හාමුදුරුවරු දෙනමක් ජීවත් වුණා. ලොකු හාමුදුරුවෝ බොහොම බුද්ධිමත්.අනෙක් හාමුදුරුවෝ තරුණ හාමුදුරුනමක් උන්වහන්සේගේ එක ඇසක් අන්ධයි.එතරම් ධර්ම ඥානයකුත් නැති ඉක්මනින් කේන්ති ගන්නා කෙනෙක්.මේ සෙන් දහමේ වාද විවාද ආදියට බොහොම ඉහල තැනක් තියෙනවනේ.
දවසක් මේ පන්සලට වැඩමකළා සංචාරයේ යෙදෙන හාමුදුරු නමක්. මේ ස්වාමීන්වහන්සේ තමන්ගේ වාද විවාදයන්හි තිබුණු දක්ෂතාවය නිසා රට පුරා ප්‍රසිද්ධවුණු කෙනෙක්.ඉතින් මේ ස්වාමීන්වහන්සේ අභියෝග කළා අර පන්සලේ හිටපු ස්වාමීන්වහන්සේලාටත්.මුලින්ම වාද කළ යුතු වුණේ අර පොඩි හාමුදුරුවෝ එක්කයි.
ඉතින් මේ ස්වාමීන්වහන්සේලා දෙනම, ඒ කිව්වෙ අර ආගන්තුක හාමුදුරුවොයි සාමණේරයන් වහන්සේයි විහාරයට ඇතුල්වුණා වාදය සඳහා.ටික වේලාවකින් අර ආගන්තුක හාමුදුරුවෝ එලියට වැඩියා.නායක ස්වාමීන්වහන්සේ මුණගැසිලා මේ විදියට කිව්වා.


"ස්වාමීනි මට හිතාගන්නවත් බෑ හරිම පුදුමයක්.මම මහා නායක ස්වාමීන්වහන්සේලා පවා පරදවලා තියෙනවා.නමුත් පළමු වතාවට මේ තරුණ සාමණේරයන්ට මම පැරදුණා.ගෝලයා මෙහෙම නම් ගුරුවරයා ගැන මට හිතා ගන්න පුළුවනි ස්වාමීනි.ඔබවහන්සේ ඉතාම ශ්‍රේෂ්ඨයි"
දැන් ලොකු හාමුදුරුවෝ කරකවලා අතඇරියා වගේ.මොකද තමන්ගේ ගෝලයගේ හැටි දන්නවනේ.ඒත් මම කිව්වනේ මේ ලොකු හාමුදුරුවෝ හරිම බුද්ධිමත් කියලා, ඒ නිසා අර විසිතුරුගේ කතාවේ දෛවඥයා වගේම වැඩි කතාවට නොයා ඉල්ලා හිටියා සිද්ධවු දේ විස්තර කරන්න කියලා.
දැන් අර ආගන්තුක ස්වාමීන්වහන්සේ බොහොම පරාජිත විදියට මෙහෙම කියනවා.


"ස්වාමීනි හස්ත මුද්‍රා ක්‍රමයට වාඩ කිරීම ඉතාම අසීරු දෙයක්. ඒ නිසා මා හිතුවා එසේ කරන්නට.මා සාමණේරයන් වහන්සේ දිහාවට එක ඇඟිල්ලක් දිගුකලා බුදුරජාණන් වහන්සේ හඟවන්න.මහා පුදුමයි හාමුදුරුවනේ අර සාමණේරයන් වහන්සේ ඇඟිලි දෙකක් මා දිහාවට දිගුකලා බුද්ධරත්නයත් ධම්මරත්නත් පෙන්නන්න,ඒ පාර මම ඇඟිලිතුනක් දිගුකරලා පෙන්නුවා බුද්ධරත්නයත්,ධම්මරත්නයත් සංඝරත්නයත් පෙන්වන්න.මෙන්න එතකොට මේ සාමණේර ශ්‍රේෂ්ඨයන්වහන්සේ අත මිට මොලවලා මගේ මූණ ළඟටම ගෙනත් සොලවලා ආපසු ගත්තා.මේ රත්නයන් තුනම එක්වූ කළ බුද්ධ ශාසනය ඇතිවෙනවා.එය මහාබලසම්පන්නයි කියන එකයි ඒකෙ තේරුම." මෙහෙම කියපු මේ ආගන්තුක ස්වාමීන්වහන්සේ පන්සලෙන් පිටවෙලා වැඩියා කියමුකො.


සෑහෙන වෙලාවක් ගියා අර සාමණේර හාමුදුරුවො තාම විහාරගේ ඇතුලෙ.ලොකු හාමුදුරුවො ඉක්මනට සාමනේර හාමුදුරුවො හොයාගෙන විහාරගෙට වැඩියා.බැලින්නම් මෙන්න අපේ සාමනේර හාමුදුරුවො ඉන්නවා විහාරගේ ඇතුලෙ දත්මිටි කකා.ලොකු හාමුදුරුවො දැක්කා විතරයි සාමණේරයන් වහන්සෙ කේන්තියෙන් පුපුරමින් මෙහෙම අහනවා.
"කෝ අර උන්නාන්සේ? ආපහු වැඩියද? තාම ඉන්නවනම් කියන්න ගුටිනොකා බේරුණේ ඔබවහන්සේ හින්දය කියලා. "
දැන් ලොකු හාමුදුරුවො තවපාරක් කරකවලා අතෑරිය වගේ වුණා.ඇයි මෙක මහ හතර බීරි කතාවක් නොවැ.
"හරි හරි පොඩි නම, කේන්තිගන්න කාරියක් නෑ.වුණේ මොකද කිව්වනම්."


"වුණේ කියන්නෙ ලොකුහාමුදුරුවනේ,වාදයට කියලා ඇවිත් අසුන්ගත්තා විතරයි,මගේ මේ කණ ඇහ පෙන්නල ඇඟිල්ල දික්කරේ නැතැයි අර උන්නාන්සේ.ආගන්තුක හාමුදුරුවෝ වෙච්චි,ඇරත් ඉතින් ඔබවන්සේ මට නිතරම කියනවනේ කේන්තිය පාලනය කරගන්න කියලා.ඒ හින්දා මම බොහොම සුහද විදිහට ඇඟිලි දෙක දික්කරල පෙන්නුවා ඔබවහන්සේ වාසනාවන්තයි ඇස් දෙකම තියෙන නිසා කියල.ඒ ගමන ඒ උන්නාන්සෙ මා දිහාට ඇඟිලි තුනක් දික්කළා නොවැ ඔහේගෙ තනි ඇහැයි, මගේ ඇස් දෙකයි ඇස් තුනයි කියලා.අනේ අම්මපා මට ආපු කේන්තියට මම උන්නාන්සෙගෙ මූණටම දෙකක් දමලා අනින්න කියලා ගියා,ඒත් මිට මොලෝපු අත උන්නන්සෙගෙ මූණ ළඟටම ආවම ආයිත් ඒකෙන් ඔබවහන්සෙට වෙන අපහාසෙ තේරුම් ගිය නිසා යන්තම් ආයි අත ගත්තා"


කියල සාමණේර හාමුදුරුවෝ එක හුස්මට කියාගෙන ගියා.

Tuesday, October 18, 2011

අරිවන්දා..(දෛවය වලකන්නටම බැරි නිසා)

මේකත් ඔන්න අර කයි කතන්දර පොතේම කතාවක්. කියවන්න සතුටු අයට කියවල බලන්න පුළුවන්.
එක්තරා රජ කෙනෙකුට...මේ කතාව නම් ටිකක් දිගයි වගේ. ඉවසිල්ලෙන් කියවන්න වෙයි. මගේ වචනයෙන් ලිව්වොත් හොඳයි වගේ. ..
හරි.. එක්තරා රජ කෙනෙකුට දරුවන් වශයෙන් හිටියේ එකම දුවක් විතරයි. ඉතින් රජතුමා මේ කුමරිය ඉතාම ආදරෙන් හැදුවා.පරිවාර කාන්තාවන්ට අමතරව ඇගේ අත් පා මෙහෙවර සඳහා අරිවන්දා කියල කොල්ලෙකුත් හිටියා.
එක දවසක් කුමරිය උයන් කෙලියට යනකොට උයනේ එක තැනක විශාල පිරිසක් රැස්වෙලා ඉන්නව දැකපු කුමාරිකාව තොරතුරු හොයාගෙන එන්න අරිවන්දාව යැව්වා.අරිවන්දාත් තොරතුරු හොයාගෙන ඇවිත් කිව්වා දිවැස් ඇති තාපසයෙක් හිමාලයෙන් ඇවිත් මිනිස්සුන්ගේ අනාගතය ගැන කියන බව.
දැන් කුමාරිකාව අරිවන්දාව පිටත් කරල අරිනවා තමන්ගේ අනාගත ස්වාමි පුරුෂයා ගැන අහගෙන එන්න. හැබැයි මේ පාර ආපහු ආපු අරිවන්දා බයෙන් බිරන්තට්ටු වෙලා ඉන්නව මිස මොකුත් කියන්නෙ නෑ.
අන්තිමට කුමරිය තර්ජනය කළා "නොකිව්වොත් මරණවා" කියලා.


දැන් අරිවන්දා කියනවා "මට බයයි, ඒක කිව්වොත් මට දඬුවම් කරාවි"
"නෑ කියාපිය" කුමරිය වඩාත් කුතුහලයෙන් යුතුව කිව්ව.
"තාපසයා කිව්වෙ කුමරියගේ ස්වාමිපුරුෂයා වන්නේ මා යි කියලා"
කුමරියට අසූහාරදාහටම කේන්ති ගියා.
"බලපිය මුගෙ ආඩම්බර කතාවක හැටි" කියලා ලඟ තිබුණු පුටුවක් (ඒ කාලෙ තිබුණේ හොඳ බර ලී පුටු විතරනේ. ප්ලාස්ටික් පුටු නෑ නේ.)අරගෙන අරිවන්දාගේ ඔළුවටම දමලා අතෑරියා.

හොඳ වෙලාවට අරිවන්දා දුවන්න ලෑස්ති වෙච්ච ගමන්මයි හිටියෙ.ඒ නිසා ඔළුව පැළුනත් පණ බේරාගෙන දුවලා ගියා. ඒ දුවපු දිවිල්ල නැවතුනේ ගම් ගානක් ඈතට ගිහිලයි.
මෙහෙම සෑහෙන දුරක් ගිය අරිවන්දා බඩගින්න උහුලා ගන්න බැරුව විශාල මාළිගාවකට ගොඩවැදුණා කෑම ටිකක් ඉල්ලන්න හිතාගෙන. ඒත් ඒ විශාල මාලිගාවෙ කවුරුත් පේන්න හිටියෙ නැති නිසා අරිවන්දා මාළිගේ ඇතුලටම ගමන් කළා.මාළිගාවෙ කාමරයක් ඇතුළෙ හිටපු මහළු මිනිසෙක්ව අරිවන්දාට දකින්න ලැබුණා. මේ මනුස්සයාගේ මුළු ශරීරයම කුණුවෙලා දුඟද හමනවා.


"මම මේ නුවර සිටුවරයෙක්, මට මේ කුෂ්ට රෝගය හැඳුණා. බොහොම වෙදකම් කළ නමුත් එන්ට එන්ටම වැඩිවුණා.ඇඟ කුණු ගඳ ගහන්නට වුණාමයි වෙද්දු කීවේ සනීප කරන්නට බැරිය, මේක බෝවෙන රෝගයක්ය කියලා. පිළිකුලත් බයත් නිසා මගේ අඹුදරුවෝත් වැඩකාරයෝත් උන්ට අහුවුණු දේත් රැගෙන මග ඇර ගියා.දැන් කුණු පණු කකා ඉන්න මට වතුර පොදක්වත් නැතිව මැරෙන්ටයි වෙලා තියෙන්නේ" කියලා අර මනුස්සයා අඬන්න ගත්තා.
දැන් අරිවන්දට හරිම දුකයි.අරිවන්දා බොහොම කරුණාවෙන් අර මනුස්සයාට සැලකුවා.බේත් කොළ කොටල ඇඟේ ගැල්වුවා. අන්තිමට සාත්තුවේ හොඳ කම නිසාම සුවවුණු මේ සිටුතුමා අරිවන්දාව පුතෙක් හැටියට බාරගෙන නීති ප්‍රකාරව තමන්ගේ මුළු ධනයම පැවරුවා.


සිටුතුමා මියගියාට පස්සේ සිටු තනතුර උරුම වෙච්ච මේ කුමාරයගේ හැබෑ නම් දැන් කවුරුත් දැන්නෙ නෑ.(හරියට අනේපිඬු සිටුතුමාගේ මුල් නම සුදත්ත කියලා මිනිස්සු දැන හිටියේ නෑ වගේ). කුමාරයා ප්‍රසිද්ධ "පින්වත් සිටුතුමා" කිව්වමයි.
මේ සිටුවරයා අර කලින් තමන් සේවය කළ රජ මාළිගාව ඉදිරිපිටම ඉඩමක් අරන් පදිංචි වුණා.
රජතුමාගේ ඇසට මේ කඩවසම් සිටු කුමාරයා හරියට රසඳුනක් වගේ.ඇයි දුවට? මේ දෙන්නම දන්නේ නෑ මේ අරිවන්දා කියලා.බොහොම කෙටිකාලෙකින්ම තමන්ගේ ගුණයහපත්කමින් වගේම ධනවත් කමින් මුළු ප්‍රදේශයේම කීර්ති ගෝසාව පතුරපු මේ කුමාරයාව විවාහ කරගන්න රජ කුමරියත් හීන මවනවා. රජතුමාත් මේක දැනගෙන බොහොම සතුටු වෙලා විවාහ යෝජනා ඇරියා. සිටු කුමාරයාත් කැමති වුණා.
ඉතින් දැන් රන් රස වාගේ ප්‍රෙමෙන් බැඳී ජීවත් වෙන මේ යුවලට ලස්සන පින්වත් පුතෙකුත් උපන්නා. දවසක් සිටුතුමා තමන්ගේ දේවියට කතා කරලා හිස කසන්න කියලා කිව්වා.දේවිය හිස කසන අතරේ අර පරණ තුවාල කැලළ (ඔව් අර පුටුවෙන් ගහපු එක තමයි ) අතට දැනුණා.දැනිලා ඒගැන විමසුවා. එතකොට සිටුතුමා මේ කවිය කියනවළු,


කලකදි ළඳේ මම බොහො දුක් වින්දාය
කලකදි ළඳේ මම සිටු සැප වින්දාය
කලකදි ළඳේ නුඹ මට පෙම් බැන්දාය
දැනගන් ළඳේ මම නම් අරිවන්දාය.


මගෙන් අහන්න එපා ඊට පස්සේ මොකද වුණේ කියලා. ඒ ටික පොතේ නම් නෑ. මාත් නොයෙක් උපකල්පන ගොඩනඟල තියෙනවා. ඔයාලත් ඔයාලගේ උපකල්පන තියේනම් මාත් එක්ක බෙදා ගන්න.
ඔයාල කුමාරි නම් මොකද කරන්නේ? ඔයාලා රජතුමා නම් මොකද කරන්නේ? අරිවන්දත් අර ගම්පෙරලියෙ පියල් වගේ කියල තමයි මට නම් හිතෙන්නේ. මිනිහා ඔය රජ මාළිගේ ඉස්සරහින්ම ඉඩමක් ගත්තේ මොකටද නැත්තම්?

බොරු හතක් ඇති කවිය

අද මම හිතුවා ටිකක් වෙනස් විදිහේ බ්ලොග් සටහනක් තියන්න. ඇත්තම කිව්වොත් මේ කියන්න යන කතාව මගේ කතාවක් නෙවෙයි. මේක මම කුඩා කාලේ ඉතා ආසාවෙන් කියවපු පොතක්.නම "කයි කතන්දර". කතෘගේ නමක් නම් නෑ පේන්න. ඒත් මේ පොත ප්‍රකාශයට පත් කරල තියෙන්නේ "විද්‍යානන්ද යන්ත්‍රාලය,පිටකොටුව,කොළඹ".පිටු ගණන 38 යි. මිල රුපියල් 1.25 යි.මේ පොතේ අයිතිකරු අපේ ආතා බවත් මතක තියාගන්නෝනැ හොඳද? මේ පොතේ අපූරු කතා ගොඩක් තියෙනවා. ඒවා නිකම් ජනකතා රසකතා වගේ දේවල්. ඉතින් මම මේ කතා ගේන්නේ පොතේ පිළිවෙලට නම් නෙවේ. මෙන්න පළමුවන කතන්දරය.
"කතන්දර සභාවට පැමිණි ඔබ සැම අප ඉතා ආදරයෙන් පිළිගනු ලබනවා. අපි අද කියන්නට යන්නේ...බොරු හතක් ඇති කවිය ගැනයි"...

බොරු හතක් ඇති කවිය


ලෝකුරු නයිදේ නම් තැනැත්තා. ශ්‍රී වික්‍රම රාජසිංහ රජුගේ කවිකාර මඩුවේ සිටි කවීන්ගෙන් එකෙකි.කවිකාර මඩුවට කවීන් රැස්කරවා, නොයෙක් කව් සින්දු කියවා ප්‍රීතිවීම රජුගේ සිරිතකි.
දිනක් කවීන් රැස්ව සිටින විට රජතුමා හදිසියෙන්ම කතාකොට
"බොරු හතක් ඇති කවියක් කියාපල්ලා. කිවු අයට තෑගි ලැබේ" යැයි කීය.
සෙස්සෝ නිශ්ශබ්දව සිටියෝය. ලෝකුරු නයිදේ නැගිට,

"කිලි කුණු නැති වඳිගෙ පුතෙක්-ඇඳගෙන නිල් වලා කඩක්
මිරිඟු දියෙන් ස්නානය කර-පැළඳ දිඹුල් මල් වඩමක්
තුරඟ අඟින් රතය තනා-අඹරා ඉබි ලොමින් යොතක්
කුහුඹු අගින් රතය තනා-දැක්කිය සුරපුරට උදක්"


යන කව කීවේය.

සමහර විට කාට හරි මේකෙ තේරුම නොතේරුණොත් කියලා ඔන්න මම පැහැදිලි කරන්නම්.

1.වඳ ගැහැණු කෙනෙක්ට පුතෙක් ඉන්න බෑනේ
2.මිරිඟුව වතුර වගේ පේන මායාවක් නිසා ඒකේ නාන්නත් බෑ
3.දිඹුල් කියන ගසේ ගෙඩි මිස මල් හට නොගන්නා බවයි පිළිගැනීම
4.අස්සයන්ට අං නෑ, ඒ නිසා ඒවායින් රථයක් හදන්නත් බෑ
5.ඉබ්බන්ට ලොම් නැති නිසා ඒවායෙන් කඹයක් අඹරන්නත් පුළුවන් කමක් නෑ
6.කූඹින්ටත් අං නෑ.
7.ඒවගේම තමයි පණපිටින් සුරපුරට යන්නත් බෑ (ඒ ඒ ඒවා ඔට්ටු නෑ.මම නෙවේනේ පොත ලිව්වේ. ඉතින් ගුත්තිල පඬිතුමා පණ පිටින් දිව්‍යලෝකෙ ගිය කතාව කියපු අයගෙන් අහගන්න.)

Monday, October 17, 2011

පොඩ්ඩන් ගැන ලොකුවට හිතූ අපේ ටයි මාමා


ටයි මහත්තයාගේ නික්ම යාම ගැන ගොඩක් සටහන් මම දැක්කා. ඇත්තටම එතුමාගේ නික්මීම අහලා දුකෙන් ඇඬුවේ අපේ ඇතුලේ ඉන්න පුංචි ළමයාමයි. අපි හැමෝගෙම ළමා කාලය ටයි මහත්තයගෙන් තොරව මතක් කරන්න බෑ.
ටයි මහත්තයාගේ කාටූන් සහ හඬ කැවීම් ගැන ආදරයෙන් මතක් කරපු හැම කෙනෙක්ම වර්තමාන කාටූන් සහ හඬ දෙකැවි වැඩසටහන්වල ගුණාත්මක බව ගැනත් කතා කරල තිබුණ. ඒ ගැන මට හිතෙන දේ ලියන්න ඕනෙ කියල මම හිතුවා. මොකද ඇත්තටම මේ අදහස මගේ හිතේ ඇතිවී තිබුණේ ටයි මහත්තයාගේ නික්මීමටත් කලින්.මොකද මම තාමත් කාටූන් රසිකයෙක්. දැන්නම් බොහෝ දුරට කාල වේලාවව නැති නිසා බලන්න වුනේ නැති වුණත් ඉඩ ලැබුණොත් බලනවා.
ඉස්සර අපි රූපවාහිණියෙන් නරඹපු, පිස්සු පූසා, සෝරෝ,වලස් මාමා ඇතුළු කාටූන්, යවෙස් ලූ මිනිසා, නෝත්‍රදාමයේ කුදා, නාසරතයේ ජේසුස්,සුරඟන කතා කරලිය වගේ හඬ දෙකැවි වැඩසටහන් වගේම සිංහල උපසිරැසි යෙදූ වැනි වැඩසටහන් වලට සමාන කරන්න අද තියෙන කිසිම වැඩ සටහනකට බැරි බව කවුරුත් පිළිගන්නවනේ.
මම නම් දකින ප්‍රධානම කාරණය තමයි ටයි මහත්තයා ළමයෙක් කියන්නේ කවුදැයි හඳුනාගෙන සිටීම. ඒ වගේම ඔහු ළමයින් අවතක්සේරු කළේ නෑ. ළමයාගේ තේරුම් ගැනීමේ හැකියාව අවතක්සේරු කළේ නෑ.අනෙක් පසින් රට දැය සමය වගේම හෙළ බස අවතක්සේරු කළේ නෑ.


අද තියෙන වැඩසටහන් අපි ප්‍රධාන වශයෙන් කොටස් දෙකකට බෙදමුකෝ.එකක් තමයි අතුල රන්සිරිලාල් මහතා හෙවත් ටයි මහත්තයාගේ අග්‍ර ගෝලයාගේ කණ්ඩායම. අනෙක් කොටස බොහෝවිට සුනෙත් හා ගාමින්ද ප්‍රමුඛත්වය ගන්නා සිරස හඬ කැවීමේ කණ්ඩායම.(මෙතනදි මම විශේෂයෙන් ස්වර්ණවාහිණිය හා ස්වාධීන රූපවාහිණිය නොසලකා හරිනවා.ඒ ගැන කතා කිරීමත් ඵලක් නැති දෙයක් නිසා).


රන්සිරිලාල් මහත්තයාගේ කණ්ඩායම ටයි මහත්තයාගේ සම්ප්‍රදාය ඉහළින්ම රකින්න උත්සාහ කරනවා. නමුත් මම දකින ලොකුම අඩුපාඩුව තමයි උවමනාවට වඩා සදාචාරාත්මක වීම.මෙහෙම කිව්වට කලබල වෙන්න එපා. ඒකෙන් මම අදහස් කළේ මේකයි. උදාහරණයක් විදිහට රොබින් හුඩ් හි සිප ගැනීම් දර්ශණ තිබුණා මතකද? ටයි මහත්තයා කවදාවත් ඒවා කැපුවේ නෑ. ඒ වගේම පිස්සු පූසා ඇතුළු බොහෝ කාටූන් වල ප්‍රේමය, ආදරය ගැන අපූරු කතා කියනවා. සුරඟන කතා කරලිය ගැන හිතන්න.ටයි මහත්තයා නැතිව රන්සිරිලාල් මහත්තයා විතරක් සුරඟන කතා කරළිය හැදුවා නම් කොහොම වෙන්න තිබුණද කියලා අපි නිතර කතා වෙනවා. මේක ටයි මහත්තයාගේ මඟ යන්න හදන රන්සිරිලාල් මහත්තයට කරන දෝෂාරෝපණයක් නෙවේ.නමුත් පොඩි ළමයෙක් කියන්නෙ වැඩිහිටි සමාජයේ වෙන දේවල් ගැන ඇස් ඇරගෙන ඉන්න කෙනෙක්. ඒ වගේම පොඩි ළමයින්ට තමන්ගේම දෘශ්ටි කෝණයක් තියෙනවා.කොහොම නමුත් ටයි මහත්තයා හැම දේකම සීමාවක් දැනගෙන හිටියා වගේම බාල ප්‍රසිද්ධියට වඩා ගුණාත්මක භාවය ගැන හිතුවා.
රසාර වැඩසටහනයි දැන් අර විකාශය වන ටිකිරි පැය වගේ වැඩසටහනුයි ගැන හිතන්න.රසාරෙ හිටිය රූකඩ වැඩිහිටි චරිත. කතා කළේ වැඩිහිටිකමට ගැලපෙන විදියට.ළමයා කියන්නෙ අර වැඩිහිටි ලෝකෙට ඇතුල් වෙන්න ආසාවෙන් සිටින කෙනෙක්.ටයි මහත්තයා ඒ සැබෑ ළමයව තේරුම් ගත්තා. ඒ වගේම ළමයින් තුළ තිබෙන හාස්‍ය හඳුනාගැනීමේ රසය හඳුනාගත්තා.හරියටම අර "හරිම පුදුම ඉස්කෝලෙ" විදුහල්පති සොසාකු කොබයාෂි ගුරුතුමා වගේ.නමුත් දැන් පොඩි ළමයින්ට කරන වැඩසටහන් වල ඉන්නෙ කවුද? අලි වගේ වැඩුණු පිරිමි බහුරූ කෝලම් ඇඳුම් ඇඳගෙන හරියට මන්දබුද්ධික වෙලා වගේ තොල් පෙරල පෙරල බබාලා වගේ කතා කරනවා.ඒකෙ තියෙන ජුගුප්සා රසය අපිට වඩා පොඩි උන්ට දැනෙනවා.


සුනෙත් ගාමින්ද දෙන්නා මේ ළමයා තුළ ඉන්න වැඩිහිටියා හොඳට හඳුනාගෙන තියෙනවා.ඒ වගේම ඔවුන් තුළ තියෙන සියුම් ප්‍රහසන හැකියාව "අපි නොදන්න ලයිව්" තුළින් පෙන්නුවා වගේම මේ රටේ ඉන්න මෝඩ ප්‍රේක්ෂකයන්ට තමන්ටම හිනාවෙන්න හොඳ අවස්ථාවක් දුන්නා. ඒ වගේම ඔවුන්ගේ "සූර පප්පා" වැනි කාටූන් වලින් ඔවුන්ගේ නිර්මාණාත්මක බවත් පෙන්නලා දුන්නා.ඒත් ඒ නිර්මාණාත්මක සුන්දරත්වය සරල සුගම බස් වහරකට ගලපන්න තරම් දැනුමක් ඔවුන්ට නැති බවයි මට හිතෙන්නේ. ටයි මහත්තයාත් ජනප්‍රිය බස් වහර, ඉංග්‍රීසි වචන ආදිය නියම තැනදී යොදාගත්තා. නමුත් "ස්කූබි ඩූ" වගේ නිර්මාණවල භාෂා භාවිතය අන්තිමයි. නිසි හෙළ වදනක් නොමැති විටෙක ඒ සඳහා වදනක් නිමවන්නට තරම් භාෂා දැනීමක් ටයි මහත්තයට තිබුණා. නමුත් මේ අය අළුතින් ශබ්දකෝෂයට එකතු කරන්න හදන්නේ සක්ක පද.අනිත් කාරණේ සිරස ජනප්‍රියත්වය මිස ගුණාත්මක බව ගැන හැඟීමක් ඇති නාලිකාවක් නෙවෙයිනේ
මම අහල තියෙනවා එක අවස්ථාවක පිටපතේ තිබුණළු "නාසරතයේ ජේසුස් මම වෙමි" කියලා කියන්න. නමුත් මේක රූප රාමුවේ තොල් සෙලවීමට අනුරූප වුණේ නැතිලු.ටයි මහත්තයා එක්වරම "නාසරතයේ ජේසුස් මමයි" කියල රූපරාමුවටවත් ව්‍යාකරණයටවත් අනතුරක් නොකර එක වරම නිවැරදි කළාලු.
ඉතින් මගේ අදහස මේ දෙපැත්තම සමබර වුනොත් විතරයි නැවතත් ටයි මාමා කරපු තරම්ම ඉහළ නිර්මාණ බිහිවෙන්නේ.




ප.ලි : ටයි මාමා ගැන මතක් කරන වෙලාවේ ටයි මාමාට ඒ නිර්මාණ ඒතරම් ඉහළින් ඉටු කරන්න අතහිත දුන් හෙන්රි ජයසේන මහත්මයා වැනි ඒ කාලෙ රූපවාහිණියේ ඉහළම පුටු හෙබවූ අය වගේම,ගීත බොහොමයක් රචනා කළ ප්‍රේමකීර්ති ද අල්විස් මහතා, හඬ දෙකැවි ශිල්පීන් වූ ගැමුණු විජේසූරිය, ලෙස්ලි රාමනායක, ධර්ම ශ්‍රී මුණසිංහ වැනි අද අපි අතර නැති සියළු දෙනාවත් මතක් කරලා පින් දෙන එක අපේ යුතුකමක් කියලයි මම හිතන්නේ

හීනයක් නිසා යාළුවෙක් මියයාම (මරා ගැනීම )

මේ කතාවත් හීන හා හීන ඵලාපල වලට සම්බන්ධයි. මම කිව්වනේ මම එච්චර හීන ඵලාපල ගැන දන්නෙ නෑ කියලා.ඒත් මම ප්‍රත්‍යක්ෂයෙන් විශ්වාස කරන හීන ඵලාපල දෙකක් තියෙනවා.මම හිතන්නේ හීන ඵලාපල එක එක්කෙනාට වෙනස් වෙනවත් ඇති.(මොකද මම ඕනෙ තරම් හීනෙන් මගේ දත් විතරක් නෙවෙයි ඇසුත් ගලෝගෙන තියෙනවා.)
ඒත් හීනෙන් වතුර දැක්කොත් අනිවාර්යෙන් හෙම්බිරිස්සාවක තරම වත් සෙම් කලබලයක් වෙනවාමයි. ඒ වගේම තමයි, කවුරුහරි කෙනෙක් විශේෂිතව හිනාවෙවී හොඳ සනීපෙන් හිටියොත් (විශේෂිත කිව්වෙ එ හීනෙට අදාලත්වයක් නැති විදිහට.ඒක තේරෙන්නෙත් හීනෙන්ම තමයි ) ඒක ඒ පුද්ගලයාට හොඳ නෑ.(ඇත්තම කිව්වොත් මෙච්චර කාලෙකට ඒ විදිහට දැකපු අය මැරුණා)
ඉතින් මම ළඟදි දැක්කා මං අඳුරන කෙනෙක් ඒ විදිහට හිනා වෙවී ඉන්නවා. දැන් මගේ හිතට මාර විදියට අවුල්.එදා දවසෙම මගේ ඔළුවෙ වැඩ කරන්නෙම ඕක විතරයි.මේක කිව්වොත් ඉතින් අහපු මනුස්සය හිනා වෙනවා මිසක් වෙන මොකක්ද? ඒත් ඉතින් නොකියත් බෑ.ඇරත් දැකපු කෙනාගෙ හැටියට නිකම් යාලුවෙක්ට වගෙ"මම අද ඔයාව හීනෙන් දැක්කා " කියන්නත් බෑ.(කිව්වොත් මගේ මොලේ කචල් කියලා හිතයි )අන්තිමට වටෙන් ගොඩෙන් පරිස්සම් වෙන්න කියල කිව්වා.
එදාම මහ පුදුම විදිහට මගේ කකුල තුවාල වුණා. පුදුම විදිහට කියලා කිව්වේ ඇයි දන්නවද? මම ගමන් කළේ ඉතාම හිමින් ඒ වගේම සාමාන්‍ය විදිහට කකුල වැදුණනම් වැදෙන්න ඕනෙ සෙරෙප්පුව නැත්තම් මහපට ඇඟිල්ලේ නියපොත්ත.මේ ඔක්කොම බේරලා කකුලේ මහපට ඇඟිල්ල පොලොවෙන් අඟලක් වත් උඩට නො ආපු යකඩයක වැදිලා සෙන්ටිමීටරයක විතර පැල්මක් ඇතිවුණා.
මගේ මොළේ මොනතරම් අර හීනෙ සීරියස් අරගෙන තිබුණද කිව්වොත් දැන් මං වටේ ඉන්න අනිත් ඔක්කොම බයවෙලා ඉඳිද්දී මං විතරක් සතුටෙන් ඉන්නවා.මොකද මට හිතෙන්නෙම දැන් මේ සිද්ධවෙච්ච අරුම පුදුම දේ නිසා අර හීනෙ ප්‍රතිඵලය වෙනස් වෙන්න ඇති කියලා (හරි හරි මනෝ විද්‍යාඥයෙක් නම් කියයි ඉතින් ඒ අපි අපේ මනසට බියක් ඇති වුණාම මඟහරවා ගැනීම සඳහා ගන්න උපක්‍රම කියලා). ඉතින් ලේ ගලන කකුල හෝදන්නෙවත් නැතුව ලේ ගලද්දිම මම පාරෙ යනවා.
මෙහෙම යනකොට මගේ යාලුවෙක් මට කතාවක් කියනවා. කා ගැනද? මම අර හීනෙන් දැකපු පුද්ගලයා ගැන.මේ කතාව මීට කලින් මම අහල තිබ්බා වගේ මතකයක් මට තිබුණා. ඒකෙ ඒතරම් විශේෂයක් තිබුණෙ නෑ. ඒත් මේ යාළුවා මේක කියපු විදිහට මට බොහොම තදින් දැනුණා.මොකද ඔහු මගේ ලෝකෙ වීරයෙක් වගේ කෙනෙක්.කතා කළත් හරවත් යමක් ගැන කතා කරපු කෙනෙක්.කාලෙකින් මම දැකපු හොඳ හරවත් මනුෂ්‍යයෙක්.
ඒ අදහස් වල තියෙන රසවත් කම නිසාම මම ඔහුට චැට් කරලා වද දෙන සිරිතක් තිබුණා.මොකද මොකක් හරි මාතෘකාවක් ගැන කතා කරන්න පටන්ගත්තොත් ඒ මාතෘකාව ඉවරවෙද්දි හිතන්න දෙයක් ඉතුරුවෙනවා.අනිත් එක ඔහු මට වඩා හුඟක් වයසින් වගේම දැනුමෙනුත්, බුද්ධියෙනුත් ප්‍රඥාවෙනුත් උසස් කෙනෙක්.මාත් එක්ක කතාකිරීම ඔහුට කිසිම ඵලක් නැති දෙයක් වුනත් ඔහු කතාකළා.
අන්තිමට එදා මම මෝඩයෙක් වගේ කතා කරන අතරතුර අර යාළුවා කිව්ව කතාව ඔහුට කියන්න ගියා.ඒ චැට් එක තනිකරම මහ බහුබූතයක් කියලා මට තේරුණේ පස්සේ වතාවක නැවත චැට් එක කියවලා බලද්දි.
ඒත් ඒ වෙනකොට මම මගේ යාළුවෙක් වෙමින් හිටපු කෙනෙක්ව නැතිකරගෙන ඉවරයි.ඔහුගේ වයසත් මට සාපේක්ෂව ඔහු ඉන්න තැනත් ,ආදී කරුණු බහුතරයක් නිසා ඒ සිද්ධවුණු මෝඩකම නැවත හදන්න බෑ. අනිත් එක ඒ කාරණයෙන් පස්සෙ මිසක් ඉස්සෙල්ලා මට හිතුණෙ නෑනෙ මිත්‍රත්වයක් නැත්තම් මම වගේ සාපේක්ෂව පොඩි ළමයෙක් එක්ක කතා කරලා කාලෙ නාස්ති කරගන්නවට වඩා ඔහුට හුඟක් වැඩ තියෙන්න ඇති කියලා.
අන්තිමට කොහොම හරි හීනෙ ඇත්ත වුනා. පුද්ගලයා නොමැරුණත් ඒ තුල හිටිය මගේ යාලුවා නැවත නො එන්නටම මියැදුණා කියලයි මම හිතන්නෙ.
යාළුවෙක් තරහ වීම දරන්න පුළුවන්. ඒත් තමන්ගෙම වැරැද්ද නිසා මේ විදිහට යාළුවෙක් නැතිවීම මොනතරම් සිත් වේදනාවක්ද කියලා මට දැනුණා
සතියක් විතර කාලයක් මම කිසිම දෙයක් කතා නොකර හිටියා.ඒ කාලය තුළ මම පුදුමාකාර විදිහට පසුතැවුණා.ඒත් අන්තිමේදි මම හිත හදාගත්තා.නැවත වතාවක් මම ඒ වරද කරන එකක් නෑ.දෙයක් කතාකරන්න කලින් මම සියවරක් හිතාවි.
ඒත් ඒ නැතිවුණු මිත්‍රත්වය නැවත ඇති නොවෙනවා වගේම,ඒක ඇති කරන්න ගන්න කිසිම පියවරක් නිසා එතුමා වගේ කෙනෙක් මගේ ජීවිතයෙන් සදහටම ඈත් කරගන්න මට වුවමනාවක් නෑ.මොනවා වුනත් යාලුවා මැරිලා හරි පුද්ගලයා ජීවත් වීම ගැන මම සතුටු වෙනවා.දැන් අධ්‍යාපනික කටයුත්තක් වගේ බොහොම නිල කාර්යයන් සඳහා පමණයි මම චැට් කරන්නෙ. ඒත් නොකරම බැරි වුණොත් විතරයි.නැත්නම් මම දුරකථනය පාවිච්චි කරනවා.
ඔන්න ඕක තමයි මම මෙතුවක් දැකපු නරකම ප්‍රතිඵලය උදා කරපු හීනය. ඒත් ඒක කරගත්තෙ මම ම තමයි.

සිහින රසිකයා

හීන ගැන කතා කරන්න හුඟක් දවසක ඉඳන් හිතා හිටියත් නොයෙක් හේතු නිසා ඒක මඟහැරුණා.ඇත්තටම මුලින්ම මේ හීන ගැන ලිපිය පළ කරන්න හිටියෙ ජනූ අක්කගේ මේ ලිපිය දැක්ක වෙලාවෙ. අද ලෙඩ ගානෙ ඉඳගෙන කරන්න වැඩක් නැති නිසා තැපැල් පෙට්ටිය අස්පස් කරනකොට තමයි ආයිම මතක් වුණේ.
හීන ගැන ඉතින් නොයෙක් අර්ථකථන තියෙනවනේ. මම නම් ඉතින් හීන ඵලාපල ගැන එච්චර තේරුමක් තියෙන කෙනෙක් නෙවෙයි.
මම හීන රසවිඳින්නේ මගේම ක්‍රමයකට(අනේ හැබෑට මම හිතාගෙන හිටියෙත් ඒක මටම ආවේණික විදිහක් කියලා ඒත් තව කට්ටිය ඉන්නවනේ.මෙන්න මේ ලිපියත් බලන්නකෝ.)
මම දකින හීන සම්පූර්ණයෙන්ම වර්ණ හීන.බ්ලැක් ඇන්ඩ් වයිට් නම් දැකලම නෑ. ඒ වගේම තමයි මම දැන් හීන දැකල කම්මර වෙලා ඉන්නෙ.(හරි හරි තෙම්පරාදු වෙලා කියන්නෙත් ඕකටම තමයි ඉතින්. අපි ගමේ ගොඩේ මිනිස්සු නොවැ ආයිබොවන්ඩ!) ඉතින් ගොඩක් වෙලාවට හීනෙ හසුරුවාගන්න විදිහ මම දන්නවා. හීනයක් දකිනකොට ඒ හීනෙ මට හොඳට දැනෙනවා.හීනෙන් දුවනවා කියන්නෙ ඉතින් මටත් හති..තුවාල උනොත් රිදෙනවා. කොච්චර අපූරුද කිව්වොත් අර සමහර අය කියනවනේ ඇස් පොඩි කළාම, කෙනිත්තුවාම හීනයක් නම් ඇහැරෙනවා කියලා, ඒක මට නම් හරියන්නෙ නෑ. හීන ඇතුලෙම ඒවගේ දේවල් ගොඩක් කරල තියෙනව මම.
අනිත් එක තමයි සමහර වෙලාවට කොටස් වශයෙන් හීන පේනවා.අන්න ඒක නම් හරිම මරු වැඩේ. ටෙලි නාට්‍යක ඊළඟ කොටස විකාශය වෙනකම් ඉන්නවා වගේ.තව සමහර ඒවා මැද්දෙදි කවුරුහරි මාව ඇහැරෙව්වොත් මම ආයි නිදාගන්නවා.එතකොට නවත්තපු තැන ඉඳලා පේනවා.(සමහර විට මීඩියා ප්ලේයර් හොයාගන්න ඇත්තෙත් මේ මම වගේ හීන දැකපු කෙනෙක්ද දන්නෙ නෑ)
ඊයෙ මම හීනෙන් ජුමාන්ජි සෙල්ලම් කළා. අද දවල් පිස්සු විද්‍යාඥයෙකුගෙන් ලෝකය බේරගන්න මාර සටනක් දුන්නා.ඇයි ඉතින් එක දිගට චිත්‍රපටි තුනක් බැලුවනේ.ඒ වගේ ඉතින් සමහර හීනවල හේතුව හිතාගන්න පුළුවන්.සමහර ඒවා දකින්නේ ඇයි කියලා හිතාගන්න බෑ.
තවත් සමහර හීන තියෙනවා නිතර දකින, උදාහරණයක් විදිහට මම හැමතිස්සෙම දකිනවා සර්පයෝ ගොඩක් මාව පන්නගෙන එනවා.(තාත්තා කියන්නෙ දෙවි දෝසෙද මොකක්ද එකක් කියලා. තවත් සමහර වෙලාවක මම අහසේ පියාඹනවා. නැත්තම් ගොඩක් වෙලාවට දකින්නෙ රෑ අහසේ අලංකාර එළි විහිදෙනවා.
තවත් සමහර තැන් මට පේන්නේ මටම ආවේණික විදිහට.ඒ වගේ එක තැනක් තමයි අපේ වත්ත පහළ. ඒක මට පේන්නේ දියඇළි තියෙන අඳුරු මහ කැලෑවක් වගේ.ඉවර වෙන්නෙ ලස්සන පරණ මාලිගාවකින්.
මොනවගේ හීනයක් වුනත් මම ඒක රස විඳිනවා.(අනිත් කාරණේ තමයි හීනවල ඉන්නෙ ඇත්ත මම නෙවේ. පිරිමි ළමයෙක් නේ.එයා හුඟක් වෙලාවට බය නැතුව මහ කරුවලෙත් පාපැදියකින් යන්නේ ඒකයි )
ඉස්සර නම් මම හිතුවේ මේ වගේ හීන පේන්නෙ මට බාගෙට පිස්සුද දන්නෙ නෑ කියල. ඒත් අර ලිපි ටිකයි ඒවයේ කමෙන්ට් ටිකයි දැක්කම මට ආපු සතුට....
ඒ වගේම තමයි සමහර නරක හීනත් තියෙනවා.දෙතුන් පාරක් හීනෙන් බයවෙලත් තියෙනවා. එකම එක පාරක් විතරක් එහෙම බයවෙලා කෑ ගහල තියෙනවා. ඒ පඹයෙක් මං පාරෙ එලවගෙන එනවා දැකලා.ඒත් මෙච්චර කාලෙකට මම දැකපු සවුත්තුම අවැඩදායීම හීනෙ දැක්කෙ ගිය මාසෙ.

ඔයාලත් මං වගේම හීන රසිකයෝද?

Sunday, October 2, 2011

වන්නියේ ගණන් හදන ක්‍රමේ!

මේක මේ දැන් අපේ නංගි තමයි කියලා ගියේ.
ඔන්න එක දවසක් එක්තරා වන්නියෙ ඉස්කෝලෙකට ගුරු උපදේශකවරයෙක් ආවා ලු. ගණිත ගුරු උපදේශකවරයෙක් හොඳද? දැන් මෙයා පොඩි පන්තියකට ගිහින් මෙහෙම අහනවා ලු.
"හොඳයි දැන් ඔය පුතාල කඩේකට යනවා, ගිහිල්ලා ටොෆී 7 ක් ගන්නවා.එකක් අම්මටයි තව එකක් තාත්තටයි දීලා එකක් පුතා කනවා.දැන් පුතාල ළඟ ටොෆී කීයක් තියෙනවද?"
ළමයි ටික බලාගෙන ඉන්නවා මිසක් උත්තරයක් දුන්නෙ නෑළු.ඉතින් මේ ගුරු උපදෙශක මහත්මයා බොහොම කේන්තියෙන් පාසැලේ ගණිත ගුරුතුමා ළඟට ගිහින් මෙහෙම කියනවළු,
"මේ ළමයින්ගේ ගණිත දැනීම බොහොම දුර්වලයි නේ?"
ගුරුතුමාත් වෙච්ච දේ බොහොම සාවධානව අහගෙන ඉඳලා උපදේශක මහත්මයත් එක්කම පන්ති කාමරයට ගියාලු. ගිහින් ළමයින්ට මෙහෙම කියනවලු,
"අඩා තොපි කඩපිලට ගෙහුං ඇට සීනි බෝල හතක් අරන් එකක් තොපේ මහ එකාටයි එකක් තොපේ මහ එකීටයි දීල තව එකක් තෝ කොටාබෑවා නම්, දැන් තෝ ලඟ කීයක් තියෙනවැයි?"
අන්න ඒ පාර තමයි මුළු පන්තියම එකසැරේට උත්තර දුන්නෙ!:D

ගණිත ගුරුවරිය සහ ලකී


අනිත් බොහොමයක් ලිපි වගේම මේකත් පෞද්ගලික අත්දැකීමක්ම තමයි. මේක හදිස්සියෙ මතක් වෙන්න හේතු දෙකක් මතක් වුණා.එක හේතුවක් නම් කියන්න බෑ. අනිත් හේතුව තමයි බ්ලොග් අවකාශයේ මගේ ප්‍රියතම ලේඛකයන් අතරට ටිකක් මෑතකදි එකතුවුණු තවත් ලේඛකයෙක් වන නාලක ගමගේ මහතා ලියූ ලිපියක්.ඒ ලිපියෙ තිබුණෙ ego කියන සංකල්පය ගැන. මේකට කියන නිවැරදි සිංහල වචනය එතුමාගෙන්ම අහගන්න එක හොඳයි.
මේ සිදුවීම වෙනකොට මම හිටියෙ දහයෙ පන්තියෙ. අපේ පාසැලේ දක්ෂ ළමයි අතර මගේ නමත් තිබුණු කාලයක් මේක. විශේෂයෙන්ම ගණිතයට මගේ ලොකු ඇල්මක් තිබුනෙ එකපාරින් තේරුම් අරගත්තට පස්සෙ ආයි පොඩ්ඩක්වත් පොත නොබැලුවත් ලකුණු අනූවට වඩා රිපෝට් කාඩ් එකේ දාගන්න පුළුවන් විෂයය නිසා.
මේ අතරෙ නමය වසරෙදි අපේ පන්ති මාරුකළාට පස්සේ ආයිත් එකොලහ ශ්‍රේණිය වෙනකල්ම අපි ඉන්න ඕනෙ එකම පන්තියේ. අපිට නමය වසරෙ උගන්නන්න ආපු ගුරුතුමිය මුල් දවසෙම මාව අඳුනගත්තෙ අනිත් කාටවත් කරන්න බැරිවුණු ගැටළුවක් මම විසඳපු නිසා.නමය වසර අග වෙනකල්ම මාත් එක්ක ඉතාම හොඳට හිටපු ගුරුතුමිය එක පාරටම ටික ටික වෙනස් වෙන්න ගත්තා. මට මුලින්ම මුකුත් හිතාගන්න බැරුව ගියා.ඇය දැන් කරන එකම දේ මගේ නැති වැරැද්දක් හරි හොයාගෙන මට බනින එක. මේ වගේ දේකට කවදාවත්ම පුරුදුවෙලා නොහිටපු මම අන්තිමටම මානසිකව වැටුණා.මේ නිසාම මගේ ගණිතයට තිබුණු ඇල්ම වගේම පාසැල් ගමනත් පුදුම විදිහට අඩපණ වුණා.
හැබැයි ලස්සන වැඩේ කියන්නෙ මම ගුරු විවේකාගාරයට ගියොත් අනික් ගුරුවරු මා එක්ක කතා කරල මා ගැන හොඳ කියනකොට ඇයත් අනිත් අයත් එක්ක එකතුවෙලා මට හොඳ කියනවා.දැන් මම මොකද කරන්නෙ? කාට කියන්නද? කවුද පිළිගන්නෙ? මට ජීවිතේම තිත්ත වුණා. මම කාගෙන්වත් මේ විදිහෙ අපහාසයකට ලක්වෙලා නෑනේ. ඒ මදිවට මේ ගුරුතුමිය ටිකක් අමුතු විදිහේ ළමයෙක්ව ගණිතය නායිකාව කළා. ඒ ළමයත් අනිත් කෙනෙක්ව අපහාසයට ලක් කරන්න බලාගෙන ඉන්න කෙනෙක්. හදිසියෙවත් මේ ළමයා නැති වෙලාවට ගුරු උපදේශක කෙනෙක් ආවොත් මා ළඟට අර ගුරු උපදේශකවරයාව තියාගෙන ගණිත නායිකාවගේ නැති හොඳත් කියන්න අර ගුරුතුමිය පටන්ගත්තා.
අන්තිමට වැඩේ නතර වුණේ මීට කලින් අනූවට අඩුවෙන් නොගත්ත මම වාර විභාගෙට ලකුණු පනස් හතරක් අරගත්තට පස්සෙ.
මගේ අම්මත් තාත්තාත් මා වටේ හිටියා. ඔවුන් මාව ශක්තිමත් කළා මිස කෙහෙවලු පටලවාගන්න ගියේ නෑ අර ගුරුතුමියත් එක්ක.අන්තිමට මට ගණිතය උපකාරක පන්තියකටත් යන්න වුණා.අම්මත් තාත්තත් ඇරුණු කොට මා ළඟ හිටිය ප්‍රබලම උපකාරකයා තමයි පානදුර කොට්ඨාශයේ විද්‍යා ගුරු උපදේශකවරයක් වුණු ගුණසිරි පෙරේරා ගුරුතුමා.(ලකී ලේසියෙන් කාටවත් අත්දෙක උස්සල වඳින්නෙ නෑ.ඒත් මම දණගහල වඳින කෙනෙක් තමයි ඔහු )
ටිකක් හිත ශක්තිමත් වුණාම කොහොම හරි මේ වද විඳින්න බැරිම තැන මම තීරණය කළා මේ ගැන කෙළින්ම කතා කරලා අහන්න.ඇය දීපු උත්තරය දන්නවද?
"ඔයා බොහොම සැප පහසුවට හුරතලේට හැදුණු කෙනෙක් නිසා මම හිතුවා ඔයාව ශක්තිමත් කරන්න."
මොන විදිහට ඇය මේ උත්තරේ හිතාගත්තද මන්දා? මගේ පාසැලේ මට වඩා සිය දහස් ගුණයක් හුරතලේට හැදුණ තොත්ත බබ්බු ඕනතරම් ඉන්නවා. ඒ නිසා අදටත් ඇයගේ උත්තරේ බොරුවක් කියලා මගේ හිත කියනවා. ඒ දීපු දසවදය විඳගෙන සියදිවි හානි නොකරගන්න තරම් මම ශක්තිමත්ද කියලා වෙන්න ඇති බලන්න ඇත්තේ?
අදටත් කවුරුහරි මම හුරතලේට හැදුණු පොඩි ළමයෙක් වගේ කෙනෙක් කිව්වොත් මට ඒක තදින් බලපානවා.මටත් නොදැනි මට ඇයව මතක් වෙනවා.ego එකට පාර වදිනවා වෙන්න ඇති.
කොහොම නමුත් මම සාමාන්‍ය පෙළ ගණිතයට විශිෂ්ඨ සාමාර්ථයක් අරන් ප්‍රතිඵල කියන්න ගිය වෙලාවෙ ඇය මගේ අම්මත් එක්ක හිනාවෙලා මෙහෙම කිව්වා.
"මම දැනන් හිටියා මෙයා මේ ප්‍රතිඵලය ගන්නවා කියලා"