Saturday, November 26, 2011

ඔබ "ආදරය කරන කෙනෙක්" සහ "ඔබ ප්‍රිය කරන කෙනෙක්" අතර වෙනස


මේක මූණු පොත හරහා මම දැකපු දෙයක්.බොහෝ දෙනෙක් මේක කියවලා ඇති කියලා හිතුණත් මේ කරුණුවල සත්‍යතාව ගැන කිසිම සැකයක් නැති නිසා වගේම පළමු කියවීමෙන්ම මගේ සිත ආකර්ශණය කළ මේ ලිපිය නොදුටු අයත් ඉන්න පුළුවන් නිසා මේක ලියන්න හිතුනා.



ඔබ "ආදරය කරන කෙනෙක්" සහ "ඔබ ප්‍රිය කරන කෙනෙක්" අතර වෙනස.


  • ඔබ ආදරය කරන කෙනා ඉදිරියේදී ඔබේ හදවත වේගයෙන් ගැහෙන බව ඔබට දැනෙනු ඇත.නමුත් ඔබ ප්‍රිය කරන කෙනෙකු ඉදිරියේ ඔබට දැනෙන්නේ සතුටකි.


  • ඔබ ආදරය කරන පුද්ගලයා ඉදිරියේදී ඔබට ශීත ඍතුව වසන්තයක් මෙන් දැනෙනු ඇත. නමුත් ඔබ ප්‍රිය කරන පුද්ගලයෙකු ඉදිරියේදී ශීත ඍතුව සුන්දර ශීත ඍතුවක් සේ දැනෙනු ඇත


  • ඔබ ආදරය කරන පුද්ගලයාගේ දෙනෙත දෙස බැලීම අසීරුය.නෙත් හමුවූ විට ඔබේ කොපුල් රත් පැහැ ගැන්වෙනු ඇත. එහෙත් ඔබ ප්‍රිය කරන පුද්ගලෙකුගේ දෙනෙත දෙස කෙලින්ම බලා සිනාවීමට ඔබට හැකිය.


  • ඔබ ආදරය කරන පුද්ගලයා ඉදිරියේදී ඔබේ මනසේ ඇති සියළු දේ පැවසීමට නොහැකි නමුත් ඔබ ප්‍රිය කරන පුද්ගලයා ඉදිරියේදී ඕනෑම දෙයක් කීමට ඔබට හැකිය.


  • ඔබ ආදරය කරන පුද්ගලයා ඉදිරියේ ඔබ ලජ්ජා වන නමුත් ඔබ ප්‍රිය කරන පුද්ගලයා ඉදිරියේ ඔබට ඔබම විය හැකිය.


  • ඔබ ආදරය කරන පුද්ගලයා හඬන විට ඔබත් ඒ සමඟම හඬනු ඇත. එහෙත් ඔබ ප්‍රිය කරන පුද්ගලයා හඬන විට ඔබ සනසමින් ළඟ රැඳෙනු ඇත.


  • ඔබ ප්‍රිය කරන පුද්ගලයෙක් සමඟ අමනාප වූ විට දෙකන් වසා ගැනීම සෑහෙන නමුත් ඔබගේ ආදරය බිඳුණු විට දෙනෙත් වසාගත්තද ඔබේ හදවතෙහි කඳුළක් නිදන්ව තිබෙනු ඇත.

බරණ ගණිතයා සහ මුදලිවරු


මෙන්න මගේ (නෙවෙයි ආතාගේ) කයි කතන්දර පොතෙන් තවත් කතාවක්.
රාජාධිරාජසිංහ කාලෙයේ බරණ ගණිතයා නම් ප්‍රසිද්ධ කවියෙක් දකුණු පළාතේ සිටියේය. කව් බැඳීමෙහි මෙන්ම නැකැත් ශාස්ත්‍රයෙහිද මොහු ඉතා හපනෙකි.පහත් යැයි සම්මත ගෝත්‍රයක උපන් නමුත් මේ දක්ෂ කම් නිසා කවුරුත් ඔහුට ගරු කළෝය. වස් කව් කීමෙහි ද සමත් නිසා කවුරුත් ඔහුට බිය වූහ. සැබවින්ම බරණ ගණිතයා හෙළ බසට උපකාර කළ හොඳ උගතෙකි.
දිනක් බරණ ගණිතයා යම් කිසි වුවමනාවකට මුදලි වලව්වට ගියේය. ඒ කාලේ මුදලිවරු දැනටත් වඩා අභිමානයෝය. ගණිතයා යනවිට මුදලි තැන තවත් උසස් මිතුරන් කීප දෙනෙකු සමඟ කමින් බොමින් ප්‍රීති වෙමින් සිටියේය. ගණිතයා දුටු මුදලි තැන,
"හා මේ ගණිතයාත් ඇවිත් ඉන්නේ, බොහොම හොඳයි ආ වෙලාව " කියමින් ගණිතයා දෙසට හැරී,
"කියාපිය ගණිතයෝ අපට ස්තුති කවියක්" යැයි කීවේය.
බරණ ගණිතයා කවියක් කීවේය. මුදලි තැනත් ඔහුගේ මිතුරෝත් ඉතා සතුටුව ගණිතයාට තෑගි බෝග දී යැව්වේය. ගණිතයාගේ කවිය මෙසේය,

පෙර රැස නඟා පළහා අන්තිම රාසී
නොමරැස සිටි ගහන් දස එක් වන රාසී
යුග රැස වන් දනෝ එකතුව කර පෑසී
පස රැස ලෙසින් විකුමෙන් බස් දෙති වාසී

පෙර රැස- මේෂ රාශිය -මේසය
අන්තිම රැස- මීන රාශිය - මාළු
නොම රැස- රාහු -රා (රාහුගේ සංකේතය මෙයින් වෙනස් ය )
දස එක්වන රාසි-කුම්භ රාශිය - කළය
යුග රැස - වෘෂභ රාශිය - ගොනා
පස රැස- සිංහ රාශිය- සිංහයා

මේ සියල්ල එක් කළ විට කවියේ තේරුම මෙයයි'
මාළු පුළුස්සා මේසේ උඩ තබාගෙන කළයක රා පුරවාගෙන, කකා බිබී ගොනුන් වැනි මිනිසුන් පිරිසක් සිංහයන් මෙන් උදාරම්ව කතා කර කර සිටිති යන්නය.

දෙසැම්බර් දානයට ආ පිටස්තරයා


ඊයෙ අපේ ගෙදර සාංඝික දානමය පිංකම පැවැත්වුණා. මේ පිංකම අවුරුදු 36ක් තිස්සේ නොකඩවාම සෑම දෙසැම්බර් මාසෙකම පැවැත්වෙනවා. ඒ නිසා සාමාන්‍යයෙන් මේ පිංකමට කියන්නේ "දෙසැම්බර් දානය" කියලා. 1975 දෙසැම්බර් මාසයේ මියගිය අපේ ආතාට පිං පැමිණවීම ප්‍රධාන කරගෙන පැවැත්වෙන මේ දානමය පිංකම මේ මාසයේ ටිකක් කලින් ගන්න සිද්ධවුණා පෞද්ගලික කරුණු කාරණා නිසා.
මේ දෙසැම්බර් දානය පූජා බුද්ධියෙන් සිද්ධ කරන එකක් වුනත් මට නම් මේ දානය හරිම ප්‍රහර්ශයක්. මම උපදිනකොටත් මේ දානය පවුලේ සම්ප්‍රදායක් වෙලා සෑහෙන කාලයක් ගතවෙලා. දානයට සති ගණනක් තියා ගෙවල් දොරවල් අස්පස් කිරීම්, ඒවාට උදව් වෙන්නට එන අසල්වාසීන් සහ ඥාතීන්, ඒ අයට කෙරෙන සංග්‍රහ කටයුතු ආදියත් එක්ක මේ දානය පුංචි දවස්වල ඉඳලාම මගේ හිතේ ඇති කළේ සංස්කෘතිකමය වටිනාකමක් තියෙන උත්සවයක් වගේ හැඟීමක්.
දන්න කියන කාලේ ඉඳලම දානයට සක්‍රීයව සහභාගි වුණු මට මේ පාර නම් දානය දවස වෙනකල්ම දානය දෙනවා කියන හැඟීම ආවෙම නෑ. මොකද උදේ පාන්දරම ගෙදරින් පිටවෙලා රෑ වෙලා ගෙදර එන මට කිසිම කටයුත්තකට සහභාගි වෙන්න සිද්ධ නොවුණු නිසා.දානය දවසට කලින් දවසේ කෙටි නිවාඩුවක් සහ දානය දවසට යන්තම් නිවාඩුවක් අනුමත කරගත්තත් අනිත් දවස් වලට(සති අන්තයේවත් ) ආසාවට ඉවරයක් ලැබුනෙ නෑ.
ඒ නිසාමද මන්දා මට නිකන් පිටස්තරයෙක් වගේ හැඟීමක් ඇතිවුණා. කොහොම හරි මේ පාරත් අසල්වාසීන්ගේ සහයෝගය ඉහලින්ම ලැබුණා.ඒත් මම ඒකාලෙ දැකපු මූණු කොච්චරක් වෙනස් වෙලාද? ඇසිලින් ආච්චි, ඉස්සරහ ගෙදර මහම්මා, සිරිල් ආතා වගේ මූණු ආයෙ නො එන්නම ගිහින්. අපේ නැන්දාච්චිත් නැතිවෙලා මේ මාසෙට අවුරුදු 10ක් පිරිලනේ. ඒ දවස්වල පොඩි ළමයි විදිහට දානෙට සහභාගි වුණු, ලොකු අය වැඩ කරද්දි අපිත් එක්ක සෙල්ලම් කරපු කමණි අක්කලාට දැන් දරුවොත් ඉන්නවා.කාලය නොනැවතීම යනවා. තව ටික කාලෙකින් මේ එකම සංස්කෘතික අවස්ථාව මොන විදිහට පරිණාමය වෙයිද? පිටස්තරයෙක් වුණු මට කල්පනා වෙනවා.
දානය දීලා පැන් වඩන වෙලාවෙත් පිටස්තරයාට කල්පනා වුණේ දැන් මේ පින් දෙන අය කොහේ ඇත්ද කියලයි. සමහර විට මේ අය පොඩි ළමයි හෝ වැඩිහිටියෝ විදිහට මෙතනම ඉන්නවා ඇත්ද කියලා මට හිතුණා.ඒ වගේම අපේ කලින් ජන්මයේ ඥාතීනුත් අපිට තාමත් මේ වගේ පින් දෙනවද දන්නෙ නෑ. ඒත් අපි ඒ අයව පාර තොටකදි දැක්කත් අඳුනා ගනීද? අද අපි අපේ පවුල් වලට බැඳිලා ඉන්න විදිහටම අපි ඒ පවුල් වලටත් බැඳිලා ඉන්න ඇති. ඒ අයව දාලා එන්න බෑ කියලා හිතන්න ඇති. සමහර විට ඒ ගෙවල්වල අය තාමත් අපි වෙනුවෙන් අඬනවා ඇති.
සංසාරයම මහ පුදුමයි නේද කියලා පිටස්තරයාට හිතුණා. අපි ඉන්නෙ මොන තරම් මායාවකද? ඒත් ආයිම මේ ජීවිතේ පුරුදු කටයුතු එක්ක මුහු වෙනකොට මේ කාරණය අපිට අමත වෙනවා නේද කියලත් මට ඒ එක්කම හිතුණා.

Thursday, November 24, 2011

පැමිණෙන්නටත් පෙර නික්මෙන්නට වේද?

දෙයියනේ කියලා විභාගෙ ප්‍රතිඵල මම හීනෙකින්වත් නොහිතපුවා. ඉතින් හිතාගත්තා "මේ මරණින් ගැලවුණි නම් හීල් බතට අත නොතියම්" කියලා. සිංහල වචනයක් තියෙන්නේ "narrow escape" කියලා. ඒකෙ තේරුම ලෙසටම දැනුණා. ඒ මදිවට හොයපල්ලකො real client කෙනෙක් ප්‍රොජෙක්ට් එකට. මේ ඔක්කොම ජනවාරි 13 වෙනකොට ඉවර කරගන්නත් එපෑ. ඉතින් හිතාගත්තා කාලෙකට මූණුපොත ගූග්ල් ප්ලස්,බ්ලොග් සටහන් වගේ ඒවා වර්ජනය කරන්න ඕනෙ කියලා. ඒ වුණාට කරුමෙ කියන්නේ අනිත් දෙකම කෙසේ වෙතත් බ්ලොග් සටහන් නම් මගේ ඔළුවෙ ඕසෙට පිරෙනවා මේ දවස් වල.
"වියෝ වූ පසුවයි දැනෙන්නේ ප්‍රේමයේ අබිමන්" කිව්වා වගේ මෙච්චර කාලයක් කවදාවත් මගේ ඔළුවට ලියන්න හිතුණෙ නැති ඒවා දැන් හිතෙනවා.ගහක් කොලක් දැක්කත් ඒක ගැන බ්ලොග් එකක් ලියන්න හිතෙනවා.අනිත් එක ඉතින් වැඩිය කමෙන්ට් නොකළට සහ ලැබෙන සුළු විරාමයකදි කම්මැලි කමට ගූගල් එකවුන්ට් එකට ලොග් නොවී ඇනෝ කමෙන්ට් දැම්මට, දවසට තුන් හතරවතාවක් කැරකිලා එන මාර අයියගෙ, විසිතුරුගේ,නාලක සර් ගේ, දේවා ගේ, ජනූ අක්කගේ ආදී මහා දිග ලැයිස්තුවකගේ බ්ලොග් ටික නොබලා ඉන්නෙ කොහොමද කියලා මගේ හිත පෙරළි කරනවා.
මම නම් බ්ලොග් අවකාශයේ එච්චර ප්‍රසිද්ධ කෙනෙක් නෙවේනේ. අනිත් එක ලියන්නෙත් අවාරෙට පොල් වැටෙනවා වගේනේ. ඉතින් මම නැති අඩුව කාටවත් දැනෙන එකක් නෑ. ඒත් මට නම් හුඟක් දැනේවි. ජීවිතේ හුඟක් දේවල් මේ වගේ තමයි.දුරස් වෙනවා කියලා දැනෙන කොට තමයි තේරෙන්නේ මෙච්චර ළං වෙලා තිබුණද කියලා.
අනිත් එක මේ බ්ලොග් අවකාශය නිසා ආත්ම ගාණකින් ඉගෙනගන්න තියෙන ජීවිත අත්දැකීම් ඉගෙන ගන්න ලැබෙනවා.අර මාර අයියගේ, නෝටි මල්ලිගේ කතා කියවලා දවස් ගානක් ගිහිල්ලත් මගේ ඔළුවෙ හක්කලං කරනවා.
අනේ මන්දා මොකද කරන්නේ කියලා?
යනවද? ඉන්නවද? යනවද? ඉන්නවද?

Tuesday, November 22, 2011

අමරදේවත් ගායකයෙක්ද?

අපේ නාලක සර් එක්තරා සිංදුවක් මූණු පොතෙත් දාලා තව ඒක ගැන බ්ලොග් සටහනකුත් ලියලා තියෙනවා. ඒක දැකලා තමයි මේ කතාව මට මතක් වුණේ.
මේක සිද්ධ වුණේ අපේ ඉස්කෝලෙදි. මේ කියන සිද්ධිය වෙනකොට අපේ පණ්ඩිත් අමරදේවයන්ට රාමොන් මැග්සයිසේ සම්මානය ලැබිලා වැඩි කාලයක් ගතවෙලා තිබුණෙ නෑ.
ඔය කාලෙම භාතිය සන්තුෂ් දෙන්නට මොකද්දෝ සම්මානයක් ලැබුණා මතකද? මේ සම්මානෙන් පස්සෙ තමයි එච්චර කාලයක් සිරසට විතරක් සීමා වෙලා හිටපු මේ යුගලය අර ජාතික කියන මාධ්‍ය වලට නැතුවම බැරි ජාතික තලේ ගායකයො දෙන්නෙක් වුණේ.
අපේ පන්තියෙත් හිටියා සෑහෙන තොගයක් භාතිය සන්තුෂ් රසිකයො. දවසක් අපි අතර ගීත ගැන පටන්ගත්තු කතාවක් ඇදිලා ගිහිල්ලා ටිකක් උණුසුම් වචන හරඹයක් බවට පත් වුණා. අපේ පන්තියෙ සෑහෙන තොගයක්ම හිටියා කළු සුද්දො.කියවන්නේ ඉංග්‍රීසි පොත් විතරයි. බලන්නේ ඊටීවී ඩයිනාවිශන් විතරයි ජාතියෙ සෙට් එකක්.මේ සෙට් එක ඉතින් වාදයේ මොන පැත්තෙද කියලා අමුතුවෙන් කියන්න ඕනැයැ.
වාදය කරට කර නැගලා යන අතරේ මුන් කියාපි,
"අපෝ අමරදේවව කවුද දන්නේ? මැග්සයිසෙ කියන්නෙ පිලිපීනෙන් දෙන සම්මානයක්. ඒක ආසියාවෙනෙ. ඒ වගේද භාතියලට හම්බවුණේ ලෝකෙම පිළිගන්න සම්මානයක්" කියලා. (මතක විදිහ හරි නම් ඒ සම්මාන උළෙලෙ නමට Universal කෑල්ලක් තිබුණා)
එච්චර වෙලා වාද කරපු මම එතනින් අයින් වෙලා එන්න ආවා.
එදායින් පස්සේ මම තේරුම් ගත්තා රසිකත්වය ගැන වාද කරන එකා තමයි අමනයා කියලා.


ප.ලි : නාලක සර්ගෙ බ්ලොග් අඩවියෙ සාධනීය වෙනසක් සිද්ධවෙලා තියෙනවා.කැමති අය ගිහින් බලන්නකෝ.දැන් යන්තම් බ්ලොග් එක follow කරන්නත් පුළුවන්.

Thursday, November 10, 2011

බුදුහාමුදුරුවෝ දේශනා කළේ ආගමක්ද? දර්ශණයක්ද? නැත්තම් ධර්මයක්ද?

හ්ම්ම්...අද පෝය දවස නිසා ඉතින් මං හිතුවා ටිකක් වෙනස් දෙයක් කතා කරන්න ඕනෙ කියලා. මේ කතාවට මුල් වුණේ අපේ පූස් සහෝදරයා දාලා තිබ්බ පෝස්ට් එකක්.
බුද්ධාගම කියන වචනය වැරදියි, බෞද්ධ දර්ශණය කියන වචනේ තමයි හරි කියලා තමයි ඒකෙන් කියලා තිබ්බෙ.ඒත් ඇත්තටම මට තේරෙන විදිහට නම් ඔය දෙකම වැරදියි.


ආගම කියන වචනේ නිරුක්තිය ගැන විවිධ මත තියෙනවා. ඒ කොහොම වෙතත් පොදුවේ ගත්තහම ආගමක් කියලා කියනකොටම චාරිත්‍ර වාරිත්‍ර විධි රාශියක්, වෙනම පූජනීය ස්ථාන,ඒ අනුව යන අනුගාමිකයෝ පිරිසක්, ආගමික උත්සව වගේ දේවල් රාශියක් තමයි ඔළුවට එන්නෙ.


දර්ශණයක් කියන්නෙ කාගෙහරි මතවාදයක්. ඒ මතවාදය පවතින්නෙ සබුද්ධික තර්කය උඩ ඒක තමයි කාලයෙන් කාලයට නොයෙක් දර්ශණ වලට තැන ලැබෙන්නේ.දර්ශණය කියන වචනයේ නිරුක්තිය ගත්තොත් ඒක බිඳිල තියෙන්නෙ.ප්‍රඥාවට ඇති කැමැත්ත වගේ තේරුමකින්.මගේ පෞද්ගලික වැටහීම අනුව ආගම වඩාත්ම කිට්ටුවෙන්නෙ දර්ශණයට. මොකද ආගමක් බොහෝවිට බිහිවෙන්නෙ කවුරු හරි ආගමික ශාස්තෲවරයෙක්ගෙ දර්ශණය පදනම් කරගෙන.
ඒත් බුදුරජාණන්වහන්සේගේ දේශනාව ආගමක්වත්, දර්ශණයක්වත් නෙවේ. ඒ ශ්‍රී මුඛ දේශනාවට සද්ධර්මය කියලයි කියන්නේ.


ධර්මය කියල කියන්නෙ ලෝක ස්වභාවයක්.බුදුරජාණන් වහන්සේ නමක් පහල වුණත් නැතත් ලෝකයේ ස්වභාවයක් තියෙනවා.ඒක වෙනස් වෙන්නෙ නෑ. නමුත් කාලයෙන් කාලයට මේ ස්වභාවය පිළිබඳ දැනීම වැහිලා යනවා.එහෙම වුණාම මිනිසත් බවක් ලැබුවත් මේ සංසාරයෙන් එතෙර වීමක් ගැන දැනුමක් ලබාගන්න බෑ. සම්මා සම්බුදුවරයන් වහන්සේ නමක් පහළවෙලා දේශණා කරන්නේ උන්වහන්සේ ස්වයංභූ ඥානයෙන් අවබෝධ කරගන්නා මේ සත්‍යයයි.ඒක අර පුහුදුන් මනුෂ්‍යයෙක් තමන්ගේ බුද්ධියේ සීමාවට පෙනෙන ටිකෙන් ගොඩනඟන දර්ශණයකට වඩා සෑහෙන වෙනස්.ඒකමයි මේ ධර්මචක්‍රය කිසිම වෙලාවක ආපස්සට නොපෙරලෙන්නේ, කාටවත් "මෙන්න මෙතන වැරදියි, මේක අද කාලයට ඔබින්නේ නෑ" කියල වෙනස් කරන්න බැරි.


හැබැයි ඉතින් අපි කවුරුත් තේරුම් ගන්නේ තම තම නැණ පමණට නේ. ඒ නිසා බුදුදහම එක්කම බෞද්ධාගමක් ගොඩනැඟිලා තියෙනවා.ඒක වරදක් නෙවෙයි.(හැබැයි ඉතින් සමහර කට්ටිය බුදුදහම මාකට් කරන්න ගිහිල්ලා, බුදුහාමුදුරුවන්ටත් වඩා බෞද්ධ වෙලා කරන විගඩම් ගැන වෙනම කතා කරන්න ඕනේ. )

ඔන්න මට කියන්න හිතුණ දේ මම කිව්වා. වෙලාවක් කාරිය එහෙම තියෙනවනම් ඔයාලගේ අදහසුත් එකතු කරමුකෝ බලන්න.
හැබැයි ඒ ඔක්කොටම වඩා හොඳයි ලියන මාත් ඇතුළුව අපි ඔක්කොම වාද කරන එක පැත්තක දාලා, වචන වල තේරුම් හොයනකල් ගිහිල්ල බුදුහාමුදුරුවෝ දේශණා කරපු ධර්මයෙන් බිඳක් හරි ප්‍රායෝගිකව ක්‍රියාවට නැඟුවනම්, නැද්ද මං කියන්නේ?

Saturday, November 5, 2011

නුඹට සිත බැඳි කාරණේ මම තවම සොයන්නෙමි


"ඔයා මොකට ඔය මනුස්සයට ඔච්චර කැමතිද මන්දා?" අනූපමා අක්කා මගෙන් අහනවා.
"ඔයා හිතනවද එයා ලස්සනයි කියලා?"
"ඇයි එයා ඔයාට ලස්සන නැද්ද?" පිළිතුරක් වෙනුවට මාත් ප්‍රශ්නයක්ම ඇහුවා.
"අනේ නෑ.පර්සනැලිටි එකක් තියෙනවද එයාට?" මම යන්තමට හිනාවුණා මිසක් වචනයක්වත් කිව්වෙ නෑ. අඩුම ගානෙ මගේ හිත නිදහස්වෙන්න කතා කරන්න පුළුවන් අනුපමා අක්කත් එක්ක විතරයි.
"මට නම් සල්ලිත් එක්ක දුන්නත් එයා වගේ කෙනෙක් එපා". එයා දොස් කියන්නෙ මගේ හිත හැදෙන්නම නෙවෙයි කියලා මම දන්නවා.
"ඇයි?"
"ඔහොම කෙනෙක් එක්ක ජීවත් වෙන්න පුළුවන්ද?"
ඇත්තටම මගේ හිත එතැනම නතරවෙන්න හේතුව මොකක්ද කියන්න මම දන්නෙ නෑ. මම දන්න කිසිම කෙනෙක් එයා කඩවසම් කියල හිතන්නෙ නෑ. ඒ වගේම ආකර්ශණීය චරිතයක් කියලා හිතන්නෙත් නෑ. හැමෝම දකින්නෙ එයා විකර්ශණීය චරිතයක් විදිහට.සමහර අය මගේ මූණටම එයා ගැන කියලා හිනා වෙලා තියෙනවා. එයාට කියන අන්වර්ථ නම් පවා කියලා තියෙනවා. මොනවා වුනත් මගේ හිතේ තියෙන්නෙ අනුකම්පාවකුත් නෙවෙයි. මට එයාව දැනෙන්නෙ රජෙක් වගේ. ඒක අනුකම්පාවට හාත්පසින් වෙනස් දෙයක්.
"අතඇරල දාන්න ඕක ගැන හිතන එක, ඔයා විතරයි විඳවන්නේ.එයා දන්නෙවත් නෑ."
අනූපමා අක්කා හරිම හොඳයි. ඒත් ඉතින් දවසම මගේ කන්දොස්කිරියාව අහගෙන ඉඳලා එයාට හිතෙනවද මන්දා මට පිස්සුයි කියලා.අනූපමා අක්කා ගැන මගේ හිතේ පුදුම ආදරයක් ඇතිවෙනවා. එයාවත් දන්නෙ නෑ එයා මට මොනතරම් සහනයක්ද කියලා.
ඇත්තටම මටම තේරෙන්නෙ නෑ මට මොනවා වෙලාද කියලා.ඉස්සර කවුරු හරි කෙනෙක් ඒකපාර්ශවීය ආදරයකට අහුවෙලා කිව්වොත් මම හිනාවෙන්න පුරුදුවෙලා හිටියා.ඒත් මේ මොකක්ද වෙලා තියෙන්නෙ? කෝ මම ජීවිතේ ගැන පනවගෙන හිටපු නීති රීති? මුළු දවස පුරාම මම හිතන හැම සිතුවිල්ලක්ම කෙලවර වෙන්නෙ එකම තැනින්. මඟ තොටේදිත් මටම නොදැනී මගේ ඇස්දෙක එයාව හොයනවා. ඒකනේ දකින හැම මනුස්සයෙක්ම එයාට සමාන කමක් ඇතුව පේන්නෙ. මොකක්දෝ කියාගන්න බැරි සිතුවිල්ලකින් මුළු හිතම වැහිලා ගිහිල්ලා.
"මේ ඒක නෙවේ, මොකද නාරද ගැන හිතන්නේ?" අනූපමා අක්කා හිනාවෙනවා. "එයා නරකද?"
"හ්ම්.." මාත් හිනාවෙනවා. චතුර කියපු කතාව ඇත්ත. ගෑණු ළමයෙක්ට ගෑණු ළමයෙක්ම ඉන්න ඕනෙ හොඳම යාළුවා විදිහට.
"එයා යාළුවෙක් විදිහට හරිම හොඳයි.එයා උගත්, එයාගේ අදහසුත් ලස්සනයි. මගේ අදහස් වලට ලඟින්ම යනවා.ඒත් එයා ගැන මගේ හිතේ තියෙන්නෙ එහෙම අදහසක් නෙවේ.එයාව මට පේන්නෙ වැඩිහිටියෙක් වගේ.ඔයා එහෙම හිතුවෙ මම නාරද සර් එක්ක හැම තිස්සෙම කතා කරන හින්ද ද?"
අනූපමා අක්කා හිනාවෙනවා. එයා තවත් මොන මොනවාදෝ ගැන කතා කරනවා. මාත් උත්තර දෙනවා. ඒත් මටම දැනෙනවා මගේ හිත තාම තියෙන්නේ පරණ තැනමයි කියලා.මේ දවස්වල මම ඉක්මනට නිදාගන්නවා. ඒ හිතුවිල්ලෙන් නිදහස් වෙන්න මට තියෙන එකම මඟ එච්චරයි. වාසනාවට මගේ හීන වලට තාම බලපෑමක් වුණේ නෑ.
මෙච්චර කාලයක් මේ වගේ හැඟීම් දිහා බලපු විදිහ නම් දැන් වෙනස්. ඒත් මගේ ආඩම්බරකාර හිත මේ හිතුවිල්ලට විරුද්ධව දුබල නමුත් නොනවතින සටනක් කරනවා.මටත් හොරා හිතේ පැළපදියම් වෙච්ච මේ සිතුවිල්ලට මම මෙච්චර කල් පනවාගෙන හිටපු නීති රීති බිඳින්න දෙන්නේ කොහොමද?
"නුඹට සිත බැඳි කාරණේ මම තවම සොයන්නෙමි
සොයාගත්තොත් ගත්තු හැටියෙම වීසි කරන්නෙමි"
කියලා හිතන්නෙ මම නෙවෙයි.අර ආඩම්බරකාර හිත.