Saturday, November 26, 2011

ඔබ "ආදරය කරන කෙනෙක්" සහ "ඔබ ප්‍රිය කරන කෙනෙක්" අතර වෙනස


මේක මූණු පොත හරහා මම දැකපු දෙයක්.බොහෝ දෙනෙක් මේක කියවලා ඇති කියලා හිතුණත් මේ කරුණුවල සත්‍යතාව ගැන කිසිම සැකයක් නැති නිසා වගේම පළමු කියවීමෙන්ම මගේ සිත ආකර්ශණය කළ මේ ලිපිය නොදුටු අයත් ඉන්න පුළුවන් නිසා මේක ලියන්න හිතුනා.



ඔබ "ආදරය කරන කෙනෙක්" සහ "ඔබ ප්‍රිය කරන කෙනෙක්" අතර වෙනස.


  • ඔබ ආදරය කරන කෙනා ඉදිරියේදී ඔබේ හදවත වේගයෙන් ගැහෙන බව ඔබට දැනෙනු ඇත.නමුත් ඔබ ප්‍රිය කරන කෙනෙකු ඉදිරියේ ඔබට දැනෙන්නේ සතුටකි.


  • ඔබ ආදරය කරන පුද්ගලයා ඉදිරියේදී ඔබට ශීත ඍතුව වසන්තයක් මෙන් දැනෙනු ඇත. නමුත් ඔබ ප්‍රිය කරන පුද්ගලයෙකු ඉදිරියේදී ශීත ඍතුව සුන්දර ශීත ඍතුවක් සේ දැනෙනු ඇත


  • ඔබ ආදරය කරන පුද්ගලයාගේ දෙනෙත දෙස බැලීම අසීරුය.නෙත් හමුවූ විට ඔබේ කොපුල් රත් පැහැ ගැන්වෙනු ඇත. එහෙත් ඔබ ප්‍රිය කරන පුද්ගලෙකුගේ දෙනෙත දෙස කෙලින්ම බලා සිනාවීමට ඔබට හැකිය.


  • ඔබ ආදරය කරන පුද්ගලයා ඉදිරියේදී ඔබේ මනසේ ඇති සියළු දේ පැවසීමට නොහැකි නමුත් ඔබ ප්‍රිය කරන පුද්ගලයා ඉදිරියේදී ඕනෑම දෙයක් කීමට ඔබට හැකිය.


  • ඔබ ආදරය කරන පුද්ගලයා ඉදිරියේ ඔබ ලජ්ජා වන නමුත් ඔබ ප්‍රිය කරන පුද්ගලයා ඉදිරියේ ඔබට ඔබම විය හැකිය.


  • ඔබ ආදරය කරන පුද්ගලයා හඬන විට ඔබත් ඒ සමඟම හඬනු ඇත. එහෙත් ඔබ ප්‍රිය කරන පුද්ගලයා හඬන විට ඔබ සනසමින් ළඟ රැඳෙනු ඇත.


  • ඔබ ප්‍රිය කරන පුද්ගලයෙක් සමඟ අමනාප වූ විට දෙකන් වසා ගැනීම සෑහෙන නමුත් ඔබගේ ආදරය බිඳුණු විට දෙනෙත් වසාගත්තද ඔබේ හදවතෙහි කඳුළක් නිදන්ව තිබෙනු ඇත.

බරණ ගණිතයා සහ මුදලිවරු


මෙන්න මගේ (නෙවෙයි ආතාගේ) කයි කතන්දර පොතෙන් තවත් කතාවක්.
රාජාධිරාජසිංහ කාලෙයේ බරණ ගණිතයා නම් ප්‍රසිද්ධ කවියෙක් දකුණු පළාතේ සිටියේය. කව් බැඳීමෙහි මෙන්ම නැකැත් ශාස්ත්‍රයෙහිද මොහු ඉතා හපනෙකි.පහත් යැයි සම්මත ගෝත්‍රයක උපන් නමුත් මේ දක්ෂ කම් නිසා කවුරුත් ඔහුට ගරු කළෝය. වස් කව් කීමෙහි ද සමත් නිසා කවුරුත් ඔහුට බිය වූහ. සැබවින්ම බරණ ගණිතයා හෙළ බසට උපකාර කළ හොඳ උගතෙකි.
දිනක් බරණ ගණිතයා යම් කිසි වුවමනාවකට මුදලි වලව්වට ගියේය. ඒ කාලේ මුදලිවරු දැනටත් වඩා අභිමානයෝය. ගණිතයා යනවිට මුදලි තැන තවත් උසස් මිතුරන් කීප දෙනෙකු සමඟ කමින් බොමින් ප්‍රීති වෙමින් සිටියේය. ගණිතයා දුටු මුදලි තැන,
"හා මේ ගණිතයාත් ඇවිත් ඉන්නේ, බොහොම හොඳයි ආ වෙලාව " කියමින් ගණිතයා දෙසට හැරී,
"කියාපිය ගණිතයෝ අපට ස්තුති කවියක්" යැයි කීවේය.
බරණ ගණිතයා කවියක් කීවේය. මුදලි තැනත් ඔහුගේ මිතුරෝත් ඉතා සතුටුව ගණිතයාට තෑගි බෝග දී යැව්වේය. ගණිතයාගේ කවිය මෙසේය,

පෙර රැස නඟා පළහා අන්තිම රාසී
නොමරැස සිටි ගහන් දස එක් වන රාසී
යුග රැස වන් දනෝ එකතුව කර පෑසී
පස රැස ලෙසින් විකුමෙන් බස් දෙති වාසී

පෙර රැස- මේෂ රාශිය -මේසය
අන්තිම රැස- මීන රාශිය - මාළු
නොම රැස- රාහු -රා (රාහුගේ සංකේතය මෙයින් වෙනස් ය )
දස එක්වන රාසි-කුම්භ රාශිය - කළය
යුග රැස - වෘෂභ රාශිය - ගොනා
පස රැස- සිංහ රාශිය- සිංහයා

මේ සියල්ල එක් කළ විට කවියේ තේරුම මෙයයි'
මාළු පුළුස්සා මේසේ උඩ තබාගෙන කළයක රා පුරවාගෙන, කකා බිබී ගොනුන් වැනි මිනිසුන් පිරිසක් සිංහයන් මෙන් උදාරම්ව කතා කර කර සිටිති යන්නය.

දෙසැම්බර් දානයට ආ පිටස්තරයා


ඊයෙ අපේ ගෙදර සාංඝික දානමය පිංකම පැවැත්වුණා. මේ පිංකම අවුරුදු 36ක් තිස්සේ නොකඩවාම සෑම දෙසැම්බර් මාසෙකම පැවැත්වෙනවා. ඒ නිසා සාමාන්‍යයෙන් මේ පිංකමට කියන්නේ "දෙසැම්බර් දානය" කියලා. 1975 දෙසැම්බර් මාසයේ මියගිය අපේ ආතාට පිං පැමිණවීම ප්‍රධාන කරගෙන පැවැත්වෙන මේ දානමය පිංකම මේ මාසයේ ටිකක් කලින් ගන්න සිද්ධවුණා පෞද්ගලික කරුණු කාරණා නිසා.
මේ දෙසැම්බර් දානය පූජා බුද්ධියෙන් සිද්ධ කරන එකක් වුනත් මට නම් මේ දානය හරිම ප්‍රහර්ශයක්. මම උපදිනකොටත් මේ දානය පවුලේ සම්ප්‍රදායක් වෙලා සෑහෙන කාලයක් ගතවෙලා. දානයට සති ගණනක් තියා ගෙවල් දොරවල් අස්පස් කිරීම්, ඒවාට උදව් වෙන්නට එන අසල්වාසීන් සහ ඥාතීන්, ඒ අයට කෙරෙන සංග්‍රහ කටයුතු ආදියත් එක්ක මේ දානය පුංචි දවස්වල ඉඳලාම මගේ හිතේ ඇති කළේ සංස්කෘතිකමය වටිනාකමක් තියෙන උත්සවයක් වගේ හැඟීමක්.
දන්න කියන කාලේ ඉඳලම දානයට සක්‍රීයව සහභාගි වුණු මට මේ පාර නම් දානය දවස වෙනකල්ම දානය දෙනවා කියන හැඟීම ආවෙම නෑ. මොකද උදේ පාන්දරම ගෙදරින් පිටවෙලා රෑ වෙලා ගෙදර එන මට කිසිම කටයුත්තකට සහභාගි වෙන්න සිද්ධ නොවුණු නිසා.දානය දවසට කලින් දවසේ කෙටි නිවාඩුවක් සහ දානය දවසට යන්තම් නිවාඩුවක් අනුමත කරගත්තත් අනිත් දවස් වලට(සති අන්තයේවත් ) ආසාවට ඉවරයක් ලැබුනෙ නෑ.
ඒ නිසාමද මන්දා මට නිකන් පිටස්තරයෙක් වගේ හැඟීමක් ඇතිවුණා. කොහොම හරි මේ පාරත් අසල්වාසීන්ගේ සහයෝගය ඉහලින්ම ලැබුණා.ඒත් මම ඒකාලෙ දැකපු මූණු කොච්චරක් වෙනස් වෙලාද? ඇසිලින් ආච්චි, ඉස්සරහ ගෙදර මහම්මා, සිරිල් ආතා වගේ මූණු ආයෙ නො එන්නම ගිහින්. අපේ නැන්දාච්චිත් නැතිවෙලා මේ මාසෙට අවුරුදු 10ක් පිරිලනේ. ඒ දවස්වල පොඩි ළමයි විදිහට දානෙට සහභාගි වුණු, ලොකු අය වැඩ කරද්දි අපිත් එක්ක සෙල්ලම් කරපු කමණි අක්කලාට දැන් දරුවොත් ඉන්නවා.කාලය නොනැවතීම යනවා. තව ටික කාලෙකින් මේ එකම සංස්කෘතික අවස්ථාව මොන විදිහට පරිණාමය වෙයිද? පිටස්තරයෙක් වුණු මට කල්පනා වෙනවා.
දානය දීලා පැන් වඩන වෙලාවෙත් පිටස්තරයාට කල්පනා වුණේ දැන් මේ පින් දෙන අය කොහේ ඇත්ද කියලයි. සමහර විට මේ අය පොඩි ළමයි හෝ වැඩිහිටියෝ විදිහට මෙතනම ඉන්නවා ඇත්ද කියලා මට හිතුණා.ඒ වගේම අපේ කලින් ජන්මයේ ඥාතීනුත් අපිට තාමත් මේ වගේ පින් දෙනවද දන්නෙ නෑ. ඒත් අපි ඒ අයව පාර තොටකදි දැක්කත් අඳුනා ගනීද? අද අපි අපේ පවුල් වලට බැඳිලා ඉන්න විදිහටම අපි ඒ පවුල් වලටත් බැඳිලා ඉන්න ඇති. ඒ අයව දාලා එන්න බෑ කියලා හිතන්න ඇති. සමහර විට ඒ ගෙවල්වල අය තාමත් අපි වෙනුවෙන් අඬනවා ඇති.
සංසාරයම මහ පුදුමයි නේද කියලා පිටස්තරයාට හිතුණා. අපි ඉන්නෙ මොන තරම් මායාවකද? ඒත් ආයිම මේ ජීවිතේ පුරුදු කටයුතු එක්ක මුහු වෙනකොට මේ කාරණය අපිට අමත වෙනවා නේද කියලත් මට ඒ එක්කම හිතුණා.