සුභ උපන්දිනයක් සිහින කුමාරයාණෙනි!

අද හුඟක් දේවල් කතා කරන්න පුළුවන් දවසක්. සෑහෙන දවසක් දුක් විඳලා අර ඉන්දියානු යුවතිය මියගිහින්. ඒ වගේම තමයි වැඩිය ක්‍රිකට් ලෝලියෙක් නොවෙන මගේ ආදරයට ලක්වුණු ටෝනි ග්‍රෙග්ගේ සමුගැනීම. ඒත් ඒ දේවල් එකක්වත් කතා නොකර අද මම මේ ගැන කතා කරන කොට අතලොස්සක් වෙන මගේ බ්ලොග් පාඨකයො මාත් එක්ක තරහවෙයි. ඒත් මම අද ලියනවා.
වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම ඔහු සිහින කුමාරයෙක්. අපිට කලින් පරම්පරාවේ කෙනෙක් වුනත්(රසික පරම්පරා නම් තුනක් මම හිතන්නෙ )අදටත් ඔහුට කොයි තරම් දෙනෙක් ආදරේද කියලා යූ ටියුබ්, ෆේස්බුක් ආදී වෙබ් අඩවි වලට ලැබෙන රසික ප්‍රතිචාර වලින් පේනවා. මට මතකයි මම මුලින්ම ඔහු රඟපාපු චිත්‍රපටියක් දැක්කෙ ජාතික රූපවාහිනිය හරහා. ඒ මැතිවරන දවසක විකාශය වුනු ආරාධනා චිත්‍රපටියෙන්. වයස අවුරුදු අටක් හෝ නමයක් තරම් පුංචි කාලෙදිත් මම කල්පනා කළේ මේ තරම් ලස්සන මනුස්සයො වෙන ඉන්නවද කියලා. එතකොට මම ඔහුගෙ නම දන්නෙ නෑ.
ඇත්තටම මම ඔහුගෙ නම දැනගත්තෙ ස්වාධීන රූපවාහිණියෙ විකාශය වුණු " රාජේශ් ඛන්නා චිත්‍රපටි උළෙල" නිසා. "ආරාධනා", "අමර් ප්‍රේම්" , "කටී පතන්ග්",හා "ආනන්ද්" වගේ චිත්‍රපටි නරඹපු ඕනෑම කෙනෙක් ඔහුගේ අපූරු රංගනයට අකමැති වෙන්න විදිහක් නෑ.
ජීවිතේ කියන්නෙ හැමදාම එක විදිහට රැඳෙන දෙයක් නෙවෙයි. සැප- දුක, යස- අයස, ලාභ - අලාභ, නින්දා - ප්‍රසංසා හැමදේම වෙනස් වෙන සුළුයි. ඒ බව තේරුම් නොගත්තොත් ජීවිතේ දුෂ්කර වෙන එක නවත්තන්න බෑ. ජීවිතේ යථාර්ථයෙන් හැංගෙන්න වෙනත් දේවල් වල පිහිට පතන එක තවත් වැරදීම් ගණනාවක ආරම්භය වෙන එකත් නවත්තන්න බෑ. අසමාන රූපයකට, මිල මුදල් වලට, ජනාදරයට, කීර්තියට වඩා වටින්නෙ ජීවිතේ ගැන තත්වාවබෝධය.
සමහර විට ඔහු ඉක්මනින් යන්න ගියේ අන්තිම මොහොතෙදි හරි මේ දේවල් තේරුම් අරගෙන වෙන්න ඇති කියලා මම හිතනවා.
සුභ උපන්දිනයක් සිහින කුමාරයා! නිවන් දකිනා ජාති දක්වා ප්‍රඥාවන්ත, වාසනාවන්ත ජීවිතයක් හිමිවේවා!

(මම ලියපු සටහන් වලින් හොඳටම සයිකො සටහන මේක වෙන්න ඇති. ඒකට කමක් නෑ. :)  )

රහ වැටුණු බූට් එක!

විචාරක මහත්තයාගේ වෝටර් පොලිෂ් පාඩම දැකපු දවසේ ඉඳලාම පෙරුම් පුරාගෙන හිටපු මේ වැඩේ අන්තිමට ඉෂ්ඨ වුණේ ගිය සිකුරාදාය. අපරාදේ කියන්න බෑ අපේ තාත්තාත් ඉත සිතින්ම මේ වැඩේට උදව් කළේය. අවුරුදු පහළොවකින් මෙපිට පොලිෂ් කඳුලක් නොදුටු සපත්තු දෙකක් දීමෙන් නොනැවතී පැයක් විතර උත්සාහ කරලාත් ටෝ එක පොලිෂ් වෙන්නේ නැති කොට, පොලිෂ් කරන විදිහ පෙන්නා හොඳ සහයෝගයක්ද දුන්නේය. ඒත් ඉතින් එහෙම පැය ගානක් පොලිෂ් කරපු සපත්තු දෙක යන්තම් ලස්සනට දිස්නෙ වැටුණාම, "අපොයි ඔය මදි, තව පොලිෂ් ලේයර් එකක් එන්න ඕනෙ! කියා අර දිස්නය සම්පූර්ණ නැතිවන පරිදි තව පොලිෂ් තට්ටුවක් ඇතිල්ලූ විට නම් සංසාරේ කලකිරුණි. අන්තිමේදී සැලකිය යුතු තරම් හොඳට දිස්නෙ වැටුණත් තාත්තා නම් කියන්නේ තව මදි කියලාය. ඒත් සෑහෙන කාලෙකින් පොලිෂ් නොකෙරුව නිසා මේ ගාන හොඳය. අන්තිමේදී හිතට මාර සතුටක් දැනුණි. මේ දවස් වල මගේ ප්‍රධාන අවධානය සපත්තුය.ළඟ අහල පහළ යන අයගේත් සපත්තු දෙස බලා ඒවායේ වර්ගය හඳුනා ගැනීමට මෙන්ම, එය වෝටර් පොලිෂ් කළහැකි සපත්තු දෙකක්ද යන්න ගැන මගේ ප්‍රධාන අවධානය යොමුවේ.

වෝටර් පොලිෂ් ගැන මෙන්ම සපත්තු වර්ග ගැනත් කියාදුන් විචාරක මහතාට මෙන්ම සහයෝගය දුන් තාත්තාටද බෙහෙවින්ම ස්තුතියි!

 ඒ වගේම "බූට් පොලිෂ්" චිත්‍රපටියෙ මේ සිංදුවත් මතක් වුණා. බලන්නකො සීදේවි පොඩි එවුන් නේද? අනිත් එක තමයි මේ ගීතය දකිද්දි මගේ දෙනෙතට කඳුලක් එන එක තාම නැවතිලා නෑ. ඉන්දියානු නිදහස් අරගලයේ හොඳම පැතිකඩක් මෙතන තියෙනවා කියලා මට හිතෙනවා. හිඟා කාලා හොයන සල්ලි ගොඩකට වඩා සුළුවෙන් හෝ තමන්ගෙ මහන්සියෙන් උපයාගෙන කන එක උදාරයි කියලා දරුවන්ගේ හිත්වලට ඇතුල් කරන්න කොච්චර හොඳ විදිහක්ද නේද?http://www.youtube.com/watch?v=0UtTlh2kK7M

සල්ලි....?( අවාසනාවට ඇත්ත කතාවක්...) - සත්‍ය සිදුවීමකි

මේක ටිකක් පරණ කතාවක්. මේක මූණු පොතේ නෝට් එකක් විදිහට දාලා තිබුණත් බ්ලොග් එකේ දාලා තිබුණේ නෑ. හේතුවක් මතක් කරගන්නත් බෑ. කොහොම හරි සෑහෙන කාලෙකින් බ්‍රහස්පතින්දා හවස විවේකයක් ලැබුණු නිසා මේ සටහන බ්ලොග් එකට දාන්න හිතුවා.

කාලෙකට පස්සෙ ආපහු පුරුදු තැනට.... අම්මෝ දැනෙන සනීපෙ... විවේකාගාරෙ ඇතුලෙ එන මී ගඳත් සුවඳයි වගේ. සතියක්ම ගෙදර ඉන්නකොට තමයි වැඩ කිරීමේ වටිනාකම තේරුණේ.උදේ පාන්දරම කාලෙකින් මුණගැහුණු යාළුවොත් එක්ක පාතරාසයට වගකියන්න හදනකොටම....

ටොක් ටොක් ටොක්.... ග්‍රැෆික් චාමර මල්ලි කතා කරනවා...

 "මේ කවුද බිට් එක ගැන අහන්න ඇවිල්ලා..."

මාත් ඉතින් ඔලුව දාලා බැලුවා.. කාන්තාවක්...

"පොඩ්ඩක් ඉන්න"..

ටක් ගාල අතහෝදගෙන වැඩකරු වගේ ගියේ හරියට බිට් එකෙ අයිතිකාරයා මම වගේ. කෝ මේ දමින්ද සර් නෑ නෙ තාම ඇවිල්ලා. අපිම යන්න ඕනෙ.

"බිට් එකට රෙජිස්ටර් වෙන්න...?"

"අහ් එන්න, මම කියාදෙන්නම්..."

හරි හොඳයි. උදේ කරන්න පන්තියකුත් නැති එකෙ. වෙබ් අඩවියට ගිහිල්ල සම්පූර්ණ ක්‍රියාකාරීත්වය පහදලා දීලා, ඔක්කොම අමතර විස්තර කියලා දීලා, විස්තර පත්‍රිකාව බාගත කිරීමෙන් නොනැවතී පුරවලත් දීලා තව ඊ මේල් ලිපිනයක් හදන හැටිත් කියාදීලා... හරි ශෝක්.

මොකක්ද පොඩි අවුලක් වෙලා පුරවපු පත්‍රිකාවෙ පිටපතක් ගන්න බැරිවුණා කියමුකො. "කමක් නෑ. හවස දොළහමාරෙන් ඉස්සෙල්ල එන්නකො.ඊට පස්සෙ මට පන්තියක්"අන්තිමට මෙයා ගිහින් ටික වෙලාවකින් මට පිටපතක් ගන්න පුළුවන් වුනා

.මේ මනුස්සයගේ පන්තිය තිබුනෙ පාරෙන් එහා පැත්තේ බිල්ඩින් තුනෙන් එකක.ඉතින් මොකටද මේ මනුස්සයව රස්තියාදු කරන්නෙ කියලා මම ඒ පැත්තට යනකොට පන්තියටම මේ අයදුම් පත්‍රයයි, බැංකුවට ගෙවන්න තියෙන ගෙවීම් පත්‍රිකායි අරගෙන ගියා.

ඔක්කොම ටික පැහැදිලිව විස්තර කරලා.ආයි ආයිත් විස්තර කරලා යන්න හැරුණා...

"කොහොමද එතකොට චාර්ජර්ස්?"

ඇයි හත්වලාමේ මෙච්චර වෙලා විස්තර කලේ....

"ඔය බෑන්ක් ස්ලිප් හතරම පුරවලා...."

"නෑ ඔයාගෙ චාර්ජර්ස්?..."

.

.

.

.

 මට දැනුණු හැඟීම කියන්න වචන නෑ..."ආණ්ඩුවෙ කන්තෝරුවකද වැඩ කළේ?.." අහන්න කටට ඇවිල්ලත් බොහොම අමාරුවෙන් නවත්තගෙන කාරුණිකව පැහැදිලි කිරීමක් කළේ, මේ ප්‍රශ්නය පිටිපස්සෙ සමාජ ඛේදවාචකයක් තියෙනවා කියලා මතක් වෙච්ච නිසා.එයාට එයාගැන ලැජ්ජා හිතුණා... මට අපි හැමෝම ගැන දුක හිතුණා....

දෙන්නම නොනසා නුඹ පලයන්නේ..(ගෑණු නුවණ)

මේ කතාව මතක් වුණේ ප්‍රහාරය බ්ලොග් එකේ තිබුණතොටත් සාදු මටත් සාදු" කියන පෝස්ට් එක දැකලා. ඒකට අපි දන්න කවිත් එකතු කරන්න කියලා තිබුණ හින්දා මුලින්ම ඔළුවට ආපු කවිය දාන්න යනකොටවිචාරක මහත්තයා ඒක දාලා. හැබැයි පොඩ්ඩක් විතර වෙනස් වර්ශන් එකක් නිසා මම දන්න කතාව වෙනම ලියන්න හිතුණා.ඔන්න එකෝමත් එක රටක(එහෙම කිව්වට ලංකාවෙ හරිද?) හිටියළු මනප්පු කියලා දක්ෂ කම්මල්කරුවෙක්. මෙයාව කවුරුත් හැඳින්නුවෙ මනා කියලා. සුමිත්ගේ කතාවේ වගේම මේ කතාවෙත් මූලික කොටස සමානයි. මෙතනදි අර අනියම් පුරුෂයා තමන්ගේ පැමිණීම මනාගේ බිරිඳට දන්නන්නෙ අසල තියෙන කෙසෙල් පඳුරක් හොලවලා.
ඉතින් එදත් සුපුරුදු පරිදි මේ මනුස්සයා අර කෙසෙල් පඳුරෙ කොළ ටික සද්ද කරලා තමන් ආපු බව දැන්නුවට මොකද එදා මනප්පු වෙනදට කලින් කම්මලේ වැඩ රාජකාරි ඉවර වෙලා ගෙදර ඇවිල්ලයි හිටියෙ. ඇඟපත සෝදගෙන කෑම කන්න සූදානම් වෙනකොටම කෙසෙල් පඳුරෙ කොළ හෙලවෙනවා ඇහිච්චි මනා පොඩ්ඩක් විමසිලිමත් වෙච්ච හැටි මනා ගෙ බිරිඳ දැක්කා. දැන්  එළියට නොගිහින් සැක නොහිතෙන විදිහට පණිවුඩේ දෙන ක්‍රමයක් කල්පනා කරපු බිරින්දෑ මේ වෙනකොට නින්ද ගිහින් හිටිය තමන්ගෙ අත දරුවව කොනිත්තලා අඬන්න සැලැස්සුවා. ඊළඟට ළමයව නළවන්න වගේ අතට ගත්තු ඈ මේ කවිය ගායනා කළා.
                                     "යකඩ මනා විත් මෙගෙයි සිටින්නේ
                                      සර සර ගා කුමටද සොලවන්නේ
                                      උඹත් නසාලා මාත් නසන්නේ
                                    දෙන්නම නොනසා උඹ පලයන්නේ"
පණිවුඩේ හරියටම සන්නිවේදනය වුණා. කෙසෙල් පඳුර ළඟ හිටපු තැනැත්තා හෙමින්ම මාරු වුණා. හැබැයි කනින් කොනින් මේ වෙනකොටත් ඇහෙමින් පැවතුණු දේවල් නිසා මනාට නම් යක්ෂාවේෂ වුණා. කමින් හිටපු බත්පතත් පැත්තක තියපු මනා
 "මොකක්ද බොල ඒ දැන් කී හරුපෙ- කාටද තී ඒ කීවෙ?" ගාලා නද දී ගෙන බිරිඳ ළඟට ආවා.
 ඒ ඇත්තිත් මොකුත් නොවුනා වගේ හිනාවෙලා කියනව,
 "ඇයි වදේ, මේ කවිය අහලා නැද්ද මීට ඉස්සර? මේක බිලී කොක්කෙ අමුණපු පණුවා මාළුවාට කියන කවියක්. මේකෙ තේරුම තමයි මගේ ඇඟ ඇතුලෙ යකඩ මනාවක් තියෙනවා. උඹ දැන් මේ ඇම ගිල්ලොත් උඹයි මායි දෙන්නම මැරෙනවා. ඒ නිසා මේ ඇම ගිලින්නැතුව පළයන් කියලා"

 මේ විදිහට කවියෙ තේරුම කියල දුන්නට පස්සෙ ආයිමත් මනාගෙ බිරින්දෑ කියාපි, "කොහෙද ඉතින් ඔහේ යකඩ එක්කම ඔට්ටු වෙන්න ඉගෙන ගත්ත මිසක් පතක පොතක තියෙන දෙයක් දන්නවයැ. නිකම් දරුවත් බය වුණා ඔහෙගෙ කෑගැහිල්ලට" කියලා.

අනේ ඉතින් මනප්පුට හරියට ලැජ්ජා හිතුණා තමන්ගේ මොඩකම ගැන. ඒ වගේම හරි ආඩම්බරයි තමන්ගේ බිරින්දෑ මේ වගේ උගත් කෙනෙක් වෙච්ච එක ගැන. හැඩි දැඩි මනා මොඩ හිනාවක් පාලා ආයිම ගිහින් බත්පත අතට ගත්තෙ ආපහු නම් මේ ඉරිසියාකාර මිනිස්සු මොනවා කිව්වත් තමුන්ගෙ උගත් බිරිඳ සැක කරන්නෙ නෑ කියලා එක හිතින්ම හිතාගෙන.

බුදු දහමට අපහාස කරන අයට සිද්ධ වෙන දේ කුමක්ද?

මේ ලිපිය ලියන්න ඕනෙ කියලා හිතාගෙන හිටියත් කොහොම පටන්ගෙන කොහොම ලියන්නද කියලා මේ වෙනතුරුත් කිසිම අදහසක් නෑ. ලියන්නන් වාලෙ හිතට එන තරම ලියාගෙන යනවා.
මේ ළඟදි දවසක අපේ නංගිත් මාත් බස් රථයකට ගොඩ වෙනකල් කතාවක් දාගෙන හිටියෙ හරියට අවුරුදු ගානකින් දැක්කෙ නැති දෙන්නෙක් වගේ. ඇත්තටම ගෙදරදි වගේම යන එන ගමනුත් අපි දෙන්නට කතා කරන්න මෙච්චර දේවල් කොහෙන්ද මන්දා. සමහර වෙලාවට කාගෙන කාගෙන ගිහින් වලිග දෙක විතරක් ඉතුරු වෙනකල් කාගත්ත බළල්ලු දෙන්න වගේ වැඩකට නැති දේවල් වලට මිනී මරාගන්න අපි දෙන්නා තවත් වෙලාවකට ඇඳන් දෙකක් අල්ලගෙන ඔහේ කියෝ කියෝ ඉන්නවා බැනුම් අහනකල්ම. ඒ අතරතුරේ තමයි නංගි එයාට අහන්න ලැබුණු වීඩියෝ එකක් ගැන මාත් එක්ක කිව්වෙ. "දැන් ඉතින් අද දවස ඇතුලත අනිවාර්යෙන්ම ඔය වීඩියෝ එක බලන්න ලැබෙනවා" කියලා මම කියපු එක ඇත්ත වුණා. ගෙදර මාළු ඉව්වත් මාළුවාගේ ඔළුව බලන්න බැරි මම ඒ වීඩියෝ එක බලන්න නෙවේ හිතාගෙන හිටියෙ. ඒත් මූණු පොතේ තිබුණා "බෞද්ධ ධර්මයට අපහාස කරන අයට සිද්ධ වෙන දේ"  වගේ මාතෘකාවක් අඩංගු ලින්ක් එකක්. මේ ලින්ක් එක ක්ලික් කරලා නොදැනුවත්වම මම ගිහින් තිබුණෙ අර වීඩියෝ එකට.
ඒ වීඩියෝ එක නරඹපු මට මුළින්ම හිතුණෙ ලංකාවෙ මිනිස්සුන්ගෙ මානසිකත්වය සකස් වෙලා තියෙන විදිහ ගැන. අර ගෑණු දරුවට උදව්වට යන එක පැත්තක තියලා ජංගම දුරකථනයක් අල්ලාගෙන ඉන්න හිතක් පහළ වෙන තැනට මිනිස්සුන්ව ගෙනාවේ චොරි වාහිණී ජනමාධ්‍ය මිසක් වෙන මොනවද? මේ වගේ දේවල් සමහර විට ඉහළ මිල ගනන් වලට විකිනෙනවා ඇති. ඒ නැති වුනත් ප්‍රසිද්ධිය.. ඒකම මදෑ. රටෙන් බාගයක් නළු නිළියෝ වෙච්ච වෙන රටවල් කීයක් තියේද දන්නෑ ලෝක සිතියමේ. මේත් ඒ මානසිකත්වයේම කොටසක් තමා.
ඊළඟ කාරණේ තමයි අර මම කියපු මාතෘකාව. "මාතා යථා නියං පුත්ථං - ආවුසා ඒක පුත්ථ මනු රක්ඛේ" කියලා හිතන්න පෙන්නල දීපු බුදු දහම අනුගමනය කරන කෙනෙකුට කවදාවත් මේ සිද්ධියේදි  "හොඳ වැඩේ" කියන්න හිතක් පහළ වෙන්න බෑ. බෞද්ධයෙක් වුනත් නොවුනත් අම්මා කෙනෙක්ගෙන් කිරි බීපු කෙනෙක්ට කොහොමවත් මේ වගේ සිද්ධියක් දිහා කම්පා නොවී බලන්න බෑ. බුදු දහම දහමක්. ඒක ආගමක් නෙවෙයි. පිළිපැදිය යුතු දහමක්. ඇදහිල්ලක් නොවේ. ඒත් සමහර වෙලාවට මූණු පොතේ සමහරු කතා කරන්නෙ බුදු හාමුදුරුවන්ටත් වඩා බෞද්ධ වෙලා. ඒ මදිවට  තමන්ගෙ ගෙදර පරිස්සම් කරගන්න බැරි කට්ටිය තමයි මූණු පොතේදි ජාතියේ වගේම ආගමේත් ගැලවුම් කාරයෝ වෙන්නෙ. හැබැයි මේ කට්ටිය බුදු හාමුදුරුවො දේශනා කරපු දේවල් ගැන දන්නවනම් අමතක වෙන්න විදිහක් නෑ "සද්ධර්මය විනාශ කරන අය බිහි වෙන්නෙ ශාසනය තුළින්මයි. පිටතින් නොවෙයි" කියලා උන්වහන්සේ දේශනා කරපු බව. ඒ කිව්වේ "භික්ෂු, භික්ෂුණී, උපාසක, උපාසිකා" කියන සිව්වනක් පිරිස ගැන. මේ සිද්ධියේ වින්දිතයෝ දෙන්නා වරදක් කළානම් ඒක ඒ අය ගෙනියාවි. ඒ වගේම මේ ගෙව්වේ දිට්ඨධම්ම වේදනීය කර්මයක්ද නැත්තම් වෙන කර්මයක්ද කියන්න තරම් කර්මය හා කර්ම ඵලය විභාග කරන නුවණක් මට නෑ. ඒත් මේ සිද්ධියේදි හොඳ වැඩේ කියන්න කට නැමිච්ච එකෙක්වත් බෞද්ධයො නෙවේ කියලා නම් මන් දන්නවා!

ඩූඩ් සහ තිස්ස මහත්තයා වෙතටයි,

පහුගිය ටිකේම වැඩ අධික වෙලා තිබුණාට අමතරව ලකියා හිටියේ ලෙඩ ගානෙ. අන්තිමට තමයි ලකියා ලෙඩ වෙන්නත් ඈලි මෑලි වෙන්නත් තව පොඩ්ඩෙන් තට්ට බබෙක් වෙන්නත් හේතු වෙන්න තිබුණෙ යකඩ නැති කම කියලා හොයා ගත්තේ. දවස ගානෙ කන මලකඩ කාපු දිරච්ච පරාල ඇණ තොගේ දිහා බැළුවම ලකියාටම පුදුමයි මේ වෙච්චි අල කලංචිය.ඒත් ඉතින් මොනවා කරන්නද? උන්න හැටියට මළා මදෑ කියලා දැන් ඉතින් දවස ගානේ ලස්සන පෙති දෙකක් බොනවා.
පහුගිය ටිකේ ලියන්න තරම් හිතට වගේම ගතටත් පණක් තිබුනෙ නෑ. ඒත් මම ඉතින් පුරුදු පරිදි බ්ලොග් සංචාරයේ යෙදුණා. කමෙන්ට් දැම්මත් නොදැම්මත් මගේ ප්‍රියතම අඩවි වල කරක් ගහලා ආවා.ඔය අතරෙ තමයි මගේ ප්‍රියතම අඩවියක් වන හද ගී පොතේ තිස්ස මහත්තයාගෙන් ෆ්‍රෙන්ඩ් රික්වෙස්ට් එකක් ආවෙ. ඒක නම් අදහගන්න බැරි පුදුමයක්.තිස්ස මහත්තයා මගේ කමෙන්ට් වලට උත්තර දීලා තිබ්බ හැටියට මූණු පොතේ මාව අඳුරගත්තෙ කොහොමද මන්දා? හිතට ලොකු සතුටක් දැනුනා. ඒ නිසා ආයිම වතාවක් මගේ මකුළු දැල් බැඳිච්ච අඩවියටත් ගියාම දැක්ක මේ කමෙන්ට් එක නිසා මගෙ ඇස් වලට කඳුළු ආවා!

රයිගම ගේ විදිහට කිව්වොත් මගේ "පතෝල හොද්ද" ටත් කැමති කවුරු හරි ඉන්නවා වගේ! ඒකම මදෑ.
ඔන්න මම ආවා!

ඇයි නුඹ නාඳුනන මට මේ හද රිදුම?

දැන හැඳුනුමක් නොවුනත් කිසිදිනක අපේ
අදටත් සිහිව නෙතඟට කඳුලක්ම නැඟේ
නො එනා බවම දනිතත් යළි කිසිම දිනේ
පිළිගන්වනු කෙලෙස ඒ බව හිතට මගේ

අළුතින් යමක් ලියු විට නිතරම පැමිණ
යළි යළි බලන විට ලත් පිළිතුරු ගණන
ඒ අතරෙහි ඔබේ නම ඇති යැයි සිතෙන
නිශ්ඵල සිතුවිල්ල නැත පහ වී තවම

සමහර විටදි නව ලියුමක් ඇතෙයි සිතා
විටින් විට වැදී ඔබෙ අඩවියට ඉතා
දුක් වෙමි එකම තැන නැවතී තිබෙනු බලා
"ඇයි නාඳුනන මට මේ හද රිදුම?" සිතා

පෙර යම් දිනකදිත් අපි හමුවෙලා ඇති
මතු යම් දිනකදිත් අපි හමු නොවෙනු නැති
කියලා එන්න බැරි කියලා යන්න බැරි
පුදුමයි ඉතින් මේ අරුමැති සසර සැරි

මම දැකපු හොඳම ගුරුතුමී

අළුත් ඉස්කෝලෙට ගිය අළුත අළුත් වැඩ කෑලි ගොඩක් තියෙන බව දැක්කම ලකීගේ සතුට ඉහවහා ගියා. අර සංගම් මේ සංගම් අර සෙල්ලම් මේ සෙල්ලම් රචනා තරඟ.. අම්මෝ තිබුණ දේවල්. ඉස්සර ඉස්කෝලෙ උදේ පාන්දරත් ඉස්කෝලෙ ඇරෙන කොටත් කිව්ව"Our father in heaven" යාඥාව වෙනුවට උදේට පන්සිල් අරන් හවසට යෝ වද තං පවරෝ මනු ජේසු කියන එකත් අමුතු දෙයක්. ලකී නං කවදත් කෝකත් යකඩ කටත් එක්කම කෑ ගහලා කියනවා. පෙළ පොත් ටිකයි අධ්‍යාපනෙයි කොහෙත් එකයි නොවැ. ලකීගෙ හිත ඇදිලා ගියේ අර වටේ තිබ්බ ආරළු බූරළු වලට. ආපු ගමන් සංගම් කීයකට බැඳුනද කියන්න අදටත් මතක නෑ.
කොහොම උනත් මං හය වසරට යනකොට අවුරුද්දෙන් හරි අඩකටත් වඩා ගෙවිල ගිහිල්ලා. ඉතින් සංගම් වලට බැඳෙන්න පුළුවන් උනාට තරඟ එහෙම වැඩි හරියකට ඉදිරිපත් වෙන්න බැරි වුණා. ඉතින් හත වසරෙදි තමයි ආයි මේ තරඟ වලට ඉදිරිපත් වෙන්න පුළුවන්.ලකීත් හිටියෙ දත කට මැදගෙන.
හැබැයි ලකීට පොඩි ලෙඩක් තිබුනා. ඒක ඉස්සර ඉස්කෝලෙදි වගේම මෙහෙදිත් තිබුණා. ඒ තමයි ලකී ගෙදර ගියාට පස්සේ ඉස්කෝලෙ ගෙනියපු පොත් ටික ආයි අතින් වත් නාල්ලපු එක. කවුරුත් ඒ ගැන මුකුත් ඇහුවෙ නැත්තෙ කෙහෙතා වගේ හැම වෙලාවෙම අතේ පොතක් තියන් හිටපු හින්දම නෙවෙයි.සාමාන්‍යයෙන් වාර විභාගෙකදි ලකුණු අනූවට අඩුවුණේ එහෙමත් වෙලාවක නිසා.එහෙම වුණේ ලකියා කියන්නෙ මාර සුපිරි වැඩකාරයෙක් නිසා කියලා එහෙම හිතනවනං අන්න ඔයාලට වැරදුණා.
ඒකට හේතුව ලකී හොඳ ගුරුවරු ලබන්න පින් කරලා තිබීම වගේම ඒ ගුරුවරු කියන දේවල් ඒ කියන වෙලාවට හොඳට අහලා තේරුම් ගන්න අවධානයකුයි නොතේරුණොත් ආයි ආයි අහලා හරි තේරුම් ගන්න ධෛර්යයකුයි තිබිච්ච එක.
(ඒත් පාඩම් කරන්න පුරුද්දක් නැතිවීම නිසා මට වෙච්ච සංගෙදිය මම පස්සෙ වෙලාවක කියන්නම් කො )
කොහොම හරි හත වසරෙදි මාත් ඉතින් දත කට මැදගෙන හිටියා සාහිත්‍ය තරඟ වලට යන්න.මේ තරඟ වලින් ප්‍රථම හා දෙවෙනි ස්ථාන ගන්න අයට විතරයි කොට්ඨාශ තරඟ වලට ඉදිරිපත් වෙන්න පුළුවන්.මේ කියන දවසෙ තරඟ වලට වෙන් කරලා තිබුණෙ උදේම කාලච්ඡේද දෙක වගේ තමයි මතක.
මේ කාලච්ඡේද දෙකේ තිබුණේ ගණිතය. සුපුරුදු පරිදිම කලින් දවසෙ පොත අතින් නාල්ලපු ලකීට මතක නැති වුණා ගෙදර වැඩ. කොහොමත් ගෙදර වැඩ කියලා ජාතියක් ලකීට තිබුණෙ නෑ. ඒවා සංශෝධනය වෙන්න ඕනෙ ඉස්කෝලෙ උදේ පාන්දර කරන වැඩ කියලා. (ආයිමත් කියන්නෙ මේක පම්පෝරියක් වත් හපන්කමක් වත් විදිහට නෙවෙයි කියන්නෙ. අදටත් මම මේ ගැන දුක් වෙනවා.)
දැන් අපේ පන්තිභාර හිටපු රුද්‍රාණි මිස් සමාන්තර පන්ති අටටම යමින් තරඟයට එන්න කියලා නිවේදනය නිකුත් කරනවා. රුද්‍රාණි මිස් තමයි සිංහල විෂය භාරව හිටියෙ. ඒ නිසා අපේ පන්තියේ තිබුණු තරඟයෙන් දිනලා ශ්‍රේණි තරඟයට යන මා ගැන ලොකු බලාපොරොත්තුවක් මිස් ගෙ හිතෙත් තියෙන්නැති. කිව්වට මොකද ඔය ගුරුවරු අතරත් පොඩි තරඟයක් නැතුවයැ.
මට එන්න කියලා රුද්‍රාණි මිස් එන්න කිව්ව්ම මාත් ඉතින් ටක් ගාලා නැඟිටලා එන්න ලෑස්ති වුණා කියමුකො. ඔන්න එතකොටම අපේ ගණිතය භාර ගුරුතුමිය පද්මා මිස් මට කියනවා "ගෙදර වැඩ කරපු පොත මට දීලා යන්න" කියලා. මට තරු විසි වුණා. රුද්‍රාණි මිසුත් බලාගෙන ඉන්නවා. මම ඉතින් හිස් පොත ගෙනිහින් පද්මා මිස් අතට දුන්නා. පොත දිහා බලපු පද්මා මිස් ගෙ මූණෙ වැහි වළාකුළක්. ඒ වළාකුලින් හෙණ ගැහුවෙ "මේ ටික ඉවර කරල මිසක් පන්තියෙන් යන්න දෙන්නෙ නෑ." කියලා බොහොම ස්ථිරසාර කටහඬින් කියද්දි. රුද්‍රාණි මිස්ටත් කරන්න දෙයක් නෑ."අනේ පද්මා, ඔන්නොහෙ අදට විතරක් එන්න දෙන්න" කියලා ඉදිරිපත් වෙච්ච ඉල්ලීමත් බොහොම සුහද විදිහට ප්‍රතික්ෂේප වුණා.
අනික් එවුන්ගේ මූණු දිහා බලන්නට ලැජ්ජා හිතුණු නිසා පොළොවෙ සිමෙන්තියෙ පාට කඩතොලු ගාණ එහෙම ගණන් කර කර ආපහු මේසෙට ගිය මම එක හුස්මට ගණන් ටික හදලා ඉවර කරල ආපහු පොත අරන් මිස් ගාවට දිව්වා. හැබැයි ඇත්තම කියන්න, ඒ වෙනකොට මගේ කිසිම විශ්වාසයක් තිබුණෙ නෑ මිස් යන්න දෙයි කියලා.මම හිතුවෙ මට දඬුවමක් විදිහට මේ ටිකේ හරි වැරදි බලන කල්ම ඉන්න වෙයි කියලා.ඒත් පද්මා මිස් හිනාවෙලා "දැන් ගිහින් එන්න" කිව්වම මගේ හිතේ ඇතිවුනේ හරි සංකීර්ණ හැඟීමක්.
පරක්කුවෙලා නමුත් මම තරඟෙට ඉදිරිපත් වුණා.ඊළඟ දවසෙ ගණන් පාඩම වෙලාවෙදි ගෙදර වැඩ පොත පෙන්නන්න මිස් ළඟට යනකොට මිස් හිනාවෙලා මෙහෙම කිව්වා "මේ බලන්න, ඔයාගෙ අත් අකුරුත් ලස්සනයි. හිතට ගත්තොත් ඔයා මේ හැමෝටම වඩා දක්ෂයි"

වෙන කෙනෙක් නම් රට ගිනි තියාගෙන, දකින දකින වෙලාවට මාව පාච්චල් කරන්න, මට විෂය නෙවෙයි ලෝකෙත් එපා කරවන්න හේතුවක් කරගන්න තිබුණු ප්‍රශ්නෙ පද්මා මිස් විසඳුව් එහෙමයි. ගොඩක් දෙනෙක්ට මිස් උගන්නන වේගෙ වැඩියි වගේ, මිස් සැරයි වගේ ප්‍රශ්න තිබුණත් මම ඉස්කෝලෙන් අයින් වෙනතුරුත් දැකපු හොඳම ගුරුතුමිය වුණේ පද්මා මිස්.

ඔබට......

සෑමදා දුටු දසුන් තුළ වුව ඇතිවුණා නව මිහිරියාවක්
එදිනෙදා සිදුවූ දෙයක වුව මතුකළා රස බර කතාවක්
දෙනෝදාහක් අතර සිටියද සිතට දැනෙනා හුදකලාවක්
සමඟ තනිවෙමි මුවඟ රඳවා හදවතින් නැගෙනා සිනාවක්

දින පුරාවට මනස වෙහෙසූ විඩාබර මතකයන් ගොන්නට
ඉසිඹුලන්නට එකම මොහොතක් ජීවිතය රිසි සේ විඳින්නට
මඟ බැලූයෙමි රුව දකින්නට නැතොත් කටහඬ හෝ අසන්නට
ඔබේ දෙනෙතින් ලොව දකින්නට ඔබේ සවනින් ලොව අසන්නට

දුර නොයා ළඟ නැවතුණත් ඒ පැමිණි මඟ සිත නිවාලයි
ඔබ සිටින තැන එදා වාගෙම අඳුර බිඳලන දවාලයි
පෙරදි දුටු ඇස වෙනස් වූ මුත් ඉතින් හද දුක් හමාරයි
හිමි නොවී අහිමිව ගියත් ඔබ ජීවිතය වී හමාරයි

කඩදාසි සුවඳ

තෙත් කැවු ටිෂූ කඩදාසි පැකට් එකක් තෑගි දුන්නම පොඩි දෙගිඩියාවක් දැනුණත් සන්තෝසෙන් බාරගත්තෙ මම කවදත් තෑගි වලට කැමති නිසා. යාළුවොන්ට ලේන්සු දුන්නම තරහ වෙනවා කියනවනෙ. දැන් ඉතින් වැඩි දෙනෙක් ලේන්සු වෙනුවට පාවිච්චි කරන්නෙ ටිෂූ නිසා තමයි ඉතින් පොඩි පහේ දෙගිඩියාවක් ආවෙ. ඔයවගේ තේරුමක් නැති දේවල් හිතන්න මම ඉතින් කවදත් දස්සයා නෙ.
කොහොම හරි පාවිච්චි කරන්නෙත් නෑ කියලා හිතාගත්ත ටිෂූ පෙට්ටිය එදාම කඩන්න වුණා. දැන් ඉතුරු ටිෂූ 9 යි.
පහුවදා කෙටි නිවාඩුවක් දාලා සුපුරුදු කොට්ට පුළුන් ගහ යට බස් නැවතුමට එනකොට කාන්තාවක් ටිකක් කලබලෙන් එහෙ මෙහෙ යනවා.බලනකොට මේ ගහ යටට එන බොහෝ දෙනෙක්ට වෙන දේම තමයි ඇයටත් වෙලා තියෙන්නෙ. ඔය කුරුළු වර්චස් නාන්න වෙන බව දන්න පුරුදුකාරයො නම් සාමාන්‍යයෙන් ගහ යට රැඳෙන්නෙ නෑ.
ඇය අත පිරිසිඳු කරගන්න වතුර ටිකක් හොයනවා. මොන වතුරද එතන. අනිත් එක මම අත්දැකීමෙන්ම දන්නවා ඔය වසුරු තලිය උඩට වතුර දැම්මහම වෙන වැඩේ. අර ටිෂූ පැකට් එක මගේ මතකයට ආවා. ඒත් එක්කම මහා ලෝබකමකුත් ආවා. මොකද ටිෂූ පැකට් එකෙ තියෙන්නෙ මූල්‍යමය වටිනාකමක් නෙවෙයි නෙ. මගේ ලෝබ හිත ජය ගන්නකොට අර කාන්තාව පාරෙ වැටිලා තිබුණු කොල කෑල්ලක් අතට අරගෙනත් තිබුණා. ටිෂූ කොල දෙක සලස්සපු සහනය මට ඇයගෙ මූණෙන්ම පෙනුණා. මගේ හිතටත් කියාගන්න බැරි තරම් සතුටක් දැනුණා. ඇය මට ස්තුති කරල ඊළඟ බසයට ගොඩවුණා. මට එකපාරටම සඳුන් සුවඳක් දැනුණා. මම හෙමින් සැරේ මගේ අත නාහෙ ගාවට ගෙනාවා. මගේ අත සඳුන් සුවඳයි. ඒ තෙත් කැවූ ටිෂූ කඩදාසි සඳුන් සුවඳ කවපුවා වුනත් ඊයෙ මට සඳුන් සුවඳ දැනුණෙ නෑ නෙ. ඇයි මේ වෙලාවෙම?

පූටියාගේ කතන්දරේ අංක එක (බල්ලන්ට ආදරේ කරන අයටයි )

ඉස්සර මටයි අපේ නංගිටයි බළල්ලු පේන්න බෑ. ප්‍රධානම හේතුව තමයි බළල්ලු හරිම ආඩම්බරකාර සත්තු ජාතියක් වීම. ඒ වගේම තමයි අපේ ගෙදර වැඩියෙන්ම ඇති කළේ බල්ලො තමයි. අපේ නැන්දාච්චිට පුළුවන් කාලෙ නම් බළල්ලු ඇති කළා. ඒත් අපි බළල්ලු එක්ක වැඩි බජනයක් නෑ.
මේ ඔක්කොම වෙනස්වුනේ අපේ ලෑලි කාමරේ ඇතුලෙ කොහේද යන බැළලියක් පැටව් තුන්දෙනෙක් දැම්මහම. මේ පැටව් තුන්දෙනා යන්තම් ඇවිදින්න පුළුවන්කාලෙ වෙනකොට ලෑලි කාමරේ ලෑලි වලින් එහාට මෙහාට ඇවිදින් ඒ ගොල්ලන්ගෙ අම්මා කෑම හොයාගෙන එනකල් ඇවිද ඇවිද ඉන්නවා. හරියට පාට පාට වූල් බෝල තුනක් ඇවිදිනවා වගේ. අපිත් ඉතින් ළඟට කිට්ටුවෙලා බලාගෙන ඉන්නවා. මේ බැළලි මීට කළිනුත් අපේ ලෑලි කාමරේ පැටවු දාලා උන්ට ඇවිදින්න පුළුවන් කාලෙ වෙනකොට අපිට කරදර නොකර අරන් ගියා. ඒ නිසා අපේ අම්මා කැමති වුණේ නෑ අපි මේ බළල් පැටව් ළඟට වැඩිය කිට්ටු වෙනවට. මේ පැටව් තුන්දෙනාගෙන් දෙන්නෙක් හරිම ක්‍රියාශීලීයි. (පස්සෙ දැනගත්තා තුන්දෙනාම බැළලි පැටව් කියලා) කොහොම හරි එක බැළලි පැටියෙක් හිටියා හරිම කෙට්ටුයි, දුබලයි ඒ වගේම ලෙඩ පාටයි. අපි හරියට දුක් වුණා මේ බැළලි පැටියා මැරෙයි කියලා. ඒ නිසා අපි දෙන්නත් එක්ක අම්මගෙන් බැනුම් අහගෙන මේ පැටවුන්ට ලෑලි කාමරේ ඇතුලෙම කෑම දෙන්න පටන්ගත්තා. වැඩි සැලකිල්ල අර දුබලයාට. හැබැයි අපි හරි බයෙන් තමයි මේ වැඩේ කළේ. මොකද බළල් අම්මා නම් අපිව කොයි වෙලාවෙවත් විශ්වාස කළේ නෑ. අපෙන් පැටවුන්ට හානියක් නෑ කියලා දැනගත්තත් එයා අපි ගැන ඇහැ ගහගෙනමයි හිටියෙ. අපි කන්න දුන්නත් එයා ඒක කෑවෙ පැටව් ඉන්න පැත්තට හැරිලා පැටව් දිහා බලාගෙන. තවත් පුදුම වැඩක් තිබුණා. අපි මේ බැළලිට ගේ ඇතුලෙ කෑම දෙන්න බෑ. ඌ කන්නෙ නෑ. එළියටම අරන් ගිහින් දෙන්න ඕනෙ. පස්සෙ තමයි අපිට කාරණේ තේරුණේ. එයා තමන්ගෙ ස්වාමි පුරුෂයාගේ පංගුව දීලා මිසක් කන්න කැමති නෑ. මම පළවෙනි වතාවට තමයි බළල්ලු අතරේ එහෙම දෙයක් දැක්කෙ.
කොහොම හරි මේ කියන කාලෙ සිංහල අවුරුද්දක් පහුවෙච්ච ගමන්ම වගේ. අර කවුරුත් කන්නැතුව අතින් අත යන කේක් තියෙනවනේ. අපි කළේ ඒ වගේ කේක් ගෙඩියක් අරගෙන කිරි වල පොඟවලා මේ බළල් පැටවුන්ට කන්න දෙන එක. ඇත්තටම ඒක කළේ අර ලෙඩ ගාණෙ ඉන්න බළල් පැටියා වෙනුවෙන්. අපේ හිත කියනවා මේ සතා අද හෝ හෙට මැරෙයි කියලා. කොටින්ම ඒ දවස්වල උදේ නැඟිට්ට ගමන්ම අපි හිතාගෙන යන්නෙ අනේ මේ සතා මැරිලද දන්නෙ නෑ කියලා. එයාගෙ ඇස්දෙක කහම කහ පාට කබ තට්ටුවකින් වැහිලා ඇස් ඇරගන්නත් බෑ. මම කරන්නෙ ප්‍රථමාධාර පෙට්ටියෙන් පුළුන් උස්සගෙන ගිහිලා ලාවට ඩෙටොල් මුසු කරපු වතුරෙන් කබ අයින් වෙන තුරුම පිහදාන එක. ටික දවසක් යද්දි සතා සනීප වුණා. හැබැයි තාමත් ඔතෑනියි. ඒත් අර අනිත් පැටව් දෙන්නා වයසටත් වඩා ක්‍රියාශීලියි. දවසක් අපි බලනකොට එයින් එක පැටියෙක් ළිඳේ වැටිලා මැරිලා. අනිත් පැටියාටත් මොකක් හෝ වෙනසක් තේරෙන්න ඇති. ඌත් එදා ඉඳලාම දුකින් ඉන්න බව පෙනුණා. දවසක් ඌ දොරක් අස්සෙන් රිංගන්න ගිහින් ආබාධිත වුණා. එයින් පස්සෙ මැරිලා ගියා. ඉතුරු වුණේ ඔතෑනියා විතරයි. සහෝදරියො දෙන්නම නැතිවෙච්ච ඔතෑනියාට අපේ අනුකම්පාව සහ අවධානය තදින්ම හිමිවුණා. අපි ආදරේට ඌට "චූටි පූසෝ - පූටි චූසෝ" කියන්න ගත්තා. චූටි පූස් කතාව හැලිලා ටික දවසක් යනකොට එයා පූටි චූස් වුණා. අන්තිමේදි ඒකත් කොට වෙලා "පූටි" වුණා. බළල්ලු අප්‍රිය කළ ගෙදරක නිත්‍ය සාමාජිකයෙක් වෙන්න පූටිට පුළුවන් වුණා. දැන් එයාගෙ සම්පූර්ණ නම කිව්වොත් "පූටි වික්‍රමසිංහ!"

පංචායුධයේ රහස හෙළිවෙයි!

පංචායුධය අඳුනන්නැති කෙනෙක් ඉන්නවා කියලා මම නම් හිතන්නෙ නෑ.(නෑ නෑ පචායුධය නෙවෙයි හරි වචනේ, පංචායුධය තමයි ). අපි හැමෝම වගේ පංචායුධය පළඳලා තියෙනවනේ. ඒත් ඉතින් අපි කීයෙන් කීදෙනෙක් දන්නවද මේ පංචායුධයේ කොටලා තියෙන ආයුධ මොනවද කියලා? ෂිහ්! ලැජ්ජයි ලැජ්ජයි.... දන්නෙ නෑ? අනේ අනේ තියන්න වටින්නෙ නෑ නෙ! ඇත්තටම ගොඩක් දෙනාට රහසක් වෙලා තිබුණ මේ පංචායුධයේ ආයුධ වල රහස මීට අවුරුදු කීපයකට පෙර හෙළිදරව් කරගන්නට මට පුළුවන් වුණා. ඒක මට කියාදුන්නෙ අපේ අල්ලපු ගෙදර ශානි.

මේ මීට අවුරුදු පහකට විතර කලින් අපේ ශානි කෙලීට වයස අවුරුදු පහක් විතර කාලෙ වෙච්ච දෙයක්. ශානි නිතරම අපේ ගෙදර එනවා එයාගේ ඉංග්‍රීසි පන්තියෙ පාඩම් අහගන්න. මේ කාලෙ වෙනකොට ශානිගේ පොඩි මාමා එහෙම නැත්තම් අපේ ඉස්සරහ ගෙදර සමන්ත අයියගේ පුතා ඉපදිච්ච අළුත. පොඩි එකා මල්ලිට හරි ආදරෙයි. මොකද ඉතින් ශානිට එයාගෙම කියලා නංගියෙක් හම්බවුණේ වයස අවුරුදු අටකුත් පහුවෙලානේ. ඉතින් අපේ ගෙදර ආවම පාඩම් පැත්තක. මල්ලි ගැන විස්තර තමයි කියන්නේ.

කොහොම හරි දවසක් පාඩම් කියාදීම අපේ නංගිට සෙට් වුණා කියමුකෝ. මාත් බිම ඉඳන් මොකක්දෝ වැඩක් කරන ගමන් මේ දෙන්නගේ කතාවටත් ඇන්ටනාව දාගෙන ඉන්නවා. කතාව මල්ලිගෙන් පටන් අරන් මල්ලිගේ කරේ බඳින පංචායුධේ පැත්තට ගියා. ටිකක් වෙලා යනකොට කෙල්ල ෆුල් සීරියස් එකේ අපේ නංගිට මෙහෙම කියනවා. "අක්කෙ අක්කෙ මං දන්නවා පංචායුධේ මොනවද තියෙන්නෙ කියලා". ෂහ් මාර ළමයෙක්නෙ. අපි හිතුවට වඩා කෙල්ල මාර මීටරයක් නෙ.
අපේ නංගිත් ඉතින් කිව්වා "ආ කවුද අම්මද කියලා දුන්නෙ?කියන්නකො බලන්න. "

පොඩි එකා පටන්ගත්තා.... "හැන්ද, ගෑරුප්පුව, පිඟාන....". ළමයා කියාගෙන යනවා.අපි දෙන්නා හිනාව නවත්තගන්න බැරුව බිම පෙරළෙනවා. ඔන්න ඔහොමයි එදා අපි ශානිගෙන් පංචායුධයේ ආයුධ ගැන අළුත් අර්ථකථනයක් ඉගෙන ගත්තේ.

ළමයාගෙ වැරැද්දක් නෑ. ඒ ටික පේන්නෙ ඒ වගේනෙ. ඇරත් අද කාලෙ "කඩුව, තෝමරය, හක්ගෙඩිය, දුන්න, පාරාවලල්ල" වගේ දේවල් කවුද අඳුනන්නේ? අනේ මම දැකලත් නෑ පාරාවලල්ල. තෝමරය කියන්නෙ හෙල්ලට කියල තමයි මට නම් තේරුණේ. අනිත් එක එක එක පංචායුධ එක එක විදිහයි.මහාචාර්ය රෝහිණී පරණවිතාන මහත්මිය ලියපු Some Customs and Superstitions Associated with the Childbirth in Sri
Lankan Sinhalese Society (ශ්‍රී ලාංකික සිංහල ජන සමාජයේ දරු උපත් හා බැඳුණු ඇතැම් චාරිත්‍ර හා විශ්වාස ) කියන මේ ලිපියෙ තියෙන විදිහට නම් කඩුව,හෙල්ල,දුන්න, කෙටේරිය හා පළිහ තමයි මේ ආයුධ ටික. ඒත් සුළබව දකින්න ලැබෙන පංචායුධ වල තෝමරය වෙනුවට තියෙන්නෙ තිශූලයක්. තව හක්ගෙඩිය සහ පාරාවලල්ලත් තියෙනවා.
දැන් ඉතින් ඉක්මනට තියෙන තැනකින් පංචායුධේ එළියට අරන් ආයුධ ටික බලලා මටත් කියන්නකෝ.

ඉටි නැතිව ලියමු! ඔන්න ඔහොමයි කතාව හැදුනේ!- 1

අපි හුඟක් දෙනෙක් ලිපි යවන කොට පාවිච්චිකරන වචනයක් නෙ Sincere කියන එක. ඔන්න ඊළඟ දවසේ මේක ලියන කොට මතක තියාගන්න ඒ අපි ලියන්නෙ අපේ ලියුමෙ ඉටි ගෑවිලා නෑ කියන එක කියලා! :)
ඇත්තටම විශ්වාසී, අවංක වගේ තේරුමක් දෙන මේ වචනය ලතින් භාෂාවෙන් ව්‍යුත්පන්න වුණු වචනයක් කියලා තමයි සැලකෙන්නේ. ලතින් වලින් “sine” කියන්නේ "නොමැති" කියන එක.“cera” කියන්නේ ඉටි වලට,
ඉස්සර කාලේ (ඒ කිව්වේ දහසය වන ශතවර්ෂය තරම් කාලේ මූර්ති නිර්මාණ කරුවො තමන්ගේ නිර්මාණවල පළුදු වහන්න ඉටි භාවිතා කරල තියෙනවා. ඉතින් ඉටි නැති නිර්මාණයක් කියන්නේ තත්වයෙන් උසස් පිරිසිඳු නිර්මාණයකට. එහෙම නිර්මාණවල අර ලතින් වචන දෙක ලියලා නිර්මාණශිල්පියාගේ මුල් අකුරු යොදලා අත්සනක් දාන්න පුරුදුවෙලා ඉඳලා තියෙනවා. මේ පුරුද්ද නිසා බිහිවුණු "Sincere" කියන වචනේ අපි අද ලියුම් වල භාවිතා කරන්නේ අවංකත්වය හඟවන්න.
ඔන්න ඔහොමයි කතාව හැදුනේ!

සිහිනය මිය නොයා යුතුය

බේත් නොවැටුණොත් හරියට උණ ගතියට ඇඟ රත්වෙත
ඒ වුණාට එහෙම කියල - කොයි විදිහෙන් නවතින්නද?
ඉඳගත්තා මැෂිම ළඟින්- කොටමි අකුරු එක පිට එක
මූණු පොතට ගිහින් වරෙන් මූඩ් එකත් හැදිල එන්න.
අමුත්තක් දැනෙනවා.. හෙම්බිරිස්සාවෙ හැටි
නෑ! නෑ!! නෑ!! අමතක වුණා වගේ මොකක් හරි
කාගෙද අද උපන්දිනේ? මූණු පොතේ එහෙම නැතේ!
එහෙනම් වෙනින් මුකුත්? කෝ බලන්න අද කවදද?
දා හතරක් ගෙවී ගිහින්- ජනේරුවත් මහළුවෙමින්
දා හතර...දා හතර...දා හතර....සේකර!
ප්‍රොජෙක්ට් ප්‍රපෝසල් දුන්නා ඊයේ- තාමත් නෑ වගෙ ඒකෙ වගක්
ව්භාගෙ අතළඟ තව වැඩ කට උඩ- මළ කවියෙක් හට කුමට ඉඩක්?
ඔව්! සේකර මැරිලා තමයි! මේ කොම්පියුටර් යුගේ තමයි!
ඒත්,
පුංච් කාලෙ පොත් රාක්කෙ හිටපු මගේ හිතවතාය
ඉස්කෝලෙ පුස්තකාලෙ සැඟවී උන් රසවතාය
මං ටික ටික ලොකුවෙනකොට අළුතෙන් කියවන්නට වුණු
කියවන්නට කියවන්නට අළුතෙන් පදරුත් මතුවුණු....
සමනොළ ගිර පදනම් කර එකමුතු වී ලොවම දිනන
ප්‍රියන්තගේ නව ලෝකය සිහිනෙන් මැවුවේ ඔහුමය
"අවුරුදු තිහකට පළමුව- පැවති සුරංගනා කතා සැබෑ වෙවී
ඉතිහාසයේ පස් අතරින් පණ ඉපදී මතු වී" එන
ලෝකය ගැන මට මුලින්ම සිහින ගෙනාවේ ඔහුමය...
පරම්පරා දෙකක් පුරා තව ලයනල් ගේ යුගයයි...
පරගැති භාවයේ අවජාතක උරුමය උරුම.
සේකර නම් මිය ගොසින්ය - ලෝ දහමට උරුම ලෙසට
එනමුදු.. සිහිනය මිය නොයා යුතුය...
අළුත් ලොවක් වෙනුවෙන් වන සිහිනය පණ ලැබිය යුතුය.
සමනොළ ගිරි හිස සිඹගෙන හිරු වඩිනා හැම දිනකම
දෙනෝ දහක් තව අළුතෙන් ඒ සිහිනය දැකිය යුතුය.