Monday, July 15, 2013

වීරයෙකු ලෙස නික්ම ගිය සහස්‍රකයේ දුෂ්ටයා!

මම හින්දි සිනමා ලෝලියෙක්මි.  හින්දි සිනමාවේ විචිත්‍රවත් බවට සහ අනන්‍යතාවයට මම ඉතා ප්‍රිය කරමි. එහෙත් එයින් මා ඕනෑම හින්දි චිත්‍රපටියක් නරඹන බව නොකියවේ. ලංකාවේ මෙන් නොව ඉන්දියාවේ සිනමාව සිනමා කර්මාන්තයකි. හොඳින් සංවිධිත ඉන්දියානු සිනමා කර්මාන්තයෙන් යැපෙන්නෝ බොහෝය. විවිධ භාෂා වශයෙන්, කලාත්මක හා වාණිජ වශයෙන් ආදී ලෙසින් සැම දෙසට විහිදී ඇති එතුලින් ගලන්නේ ඉන්දියාවේ ජීව රුධිරය නොවේ නම් යටත් පිරිසෙයින් එරට ශක්තිජනක පානයයි. නළු නිළියන්ගේ පිළිම කිරි වලින් නහවන ඔවුන්ට පුද පූජා පවත්වන, ඔවුන් සැබෑ ජීවිතයේදී වීරයන් කරන ඉන්දීය ජනතාවට සිනාසෙන්නට මට නොහැකිය. දේශපාලනය ගැන කිසිත් නොදන්නා රන් සමනලයයින්, පබා ලා අනර්කලීලා පාර්ලිමේන්තු යැවූ ලංකාවේ ජනතාව ඉන් වෙනස් වන්නේ මෙහි සිනමා කර්මාන්තයක් නැති නිසා මිස ඒ මානසිකත්වයෙන් බැහැර වී සිටින නිසා නොවේ.
ඉන්දීය වට්ටෝරු සිනමාව හෙවත් ජනප්‍රිය වාණිජ සිනමාව මුළු සිනමා කර්මාන්තයේම පදනමයි. වීරයා සහ පෙම්වතිය, දුෂ්ටයා, කවටයා, සහායකයා යන චරිත වලට සිංදු කිහිපයක් සහ සටන් ජවනිකා කිහිපයක් දමා පත අට එකට සිඳවා ගැනීමෙන් මේවා තැනෙයි. (මේ පදම අල්ලා ගැනීම සිතන තරම් පහසු නැති බව හින්දි අනුකාරක දේශීය සිනමාවෙන් පැහැදිලි වේ)
කෙසේ වෙතත් මේ වට්ටෝරු සිනමාවේ දුෂ්ටයාට හිමිවන්නේ ඉතා වැදගත් තැනකි. වීරයා වීරයෙකු වන්නේ දුෂ්ටයා නිසාය. නියම දුෂ්ට නළුවා බොහෝ විට රංග පෞරුෂයෙන් වීරයා අභිභවන බව මගේ හැඟීමයි. ප්‍රේම් චොප් රා, රාසා මුරාද්, අම් රිෂ් පූරි, මදන් පූරි, කේ කේ මෙනන්, ගුල්ෂන් ග්‍රෝවර් මෙන්ම ෂාරුක් ඛාන් වැනි නළුවන් නිරූපණය කළ දුෂ්ට චරිත අපේ මතකයෙන් ගිලිහී නොයන්නේ එබැවිනි.
මේ අතර සිටි ප්‍රධානම චරිතය පසු ගිය දා නික්ම ගියේය. ඔහුගේ රංග පෞරුෂය කෙතෙක් වීද යත් සිනමාව තුල ඔහු හැඳින්වුණේ "කළු රත්තරන්(Black Gold)"  හා සහශ්‍රකයේ දුෂ්ටයා (Villain of the millennium) යනුවෙනි. ඒ වෙන කිසිවෙක් නොව ප්‍රාන් කිශන් සිකන්ද් ය. නැතහොත් "ප්‍රාන්" ය. ඉතිහාසයේ එතෙක් මෙතෙක් බිහිවූ විශිෂ්ටතම නළුවෙක් ලෙස ඔහු හැඳින්වීමට මා පසුබට නොවෙමි. ඒ වසර අනූ තුනක් වූ ඔහුගේ ජීවිතයෙන් වසර හැත්තෑම්වට වැඩි කාලයක් සිනමාවේ රැඳී සිටීම නිසා නොවේ. එක් බැල්මකින්, මුහුණේ ඉරියව්වක් මදකින් වෙනස් කිරීමෙන් හැඟීම් ප්‍රකාශනයට ඔහු තුල වූ දක්ෂතාවය නිසාය.


රාජ් කපූර්, කිශෝර් කුමාර්, දේව් ආනන්ද්, දිලිප් ආදීන් ගේ සිට අමිතාබ්, රාජේශ් දක්වා දශක ගණනාවක වීරයන් බිහිකිරීමට ඔහුගේ දායකත්වය අති මහත්ය. ඔහුගේ ප්‍රසිද්ධිය හා ජන අප්‍රියත්වය කෙතෙක්ද යත් දශක ගණනක් යනතුරු ඉන්දීය දරුවන්ට ප්‍රාන් යන නම නොතැබීමට දෙමව්පියෝ වග බලාගත්හ. එසේම එදා මෙදා තුර වැඩිම මුදලක් ලැබූ දුෂ්ට නළුවා ඔහුය. ඔහු ලැබූ මුදල සැම විටම පාහේ වීරයා අබිභවා සිටීම විශේෂ කරුණකි. එය වෙනස් වූයේ එක්ම එක වීරයෙකු සඳහා පමණි. ඒ රාජේශ් ඛන්නා ය. චිත්‍රපටියක් ප්‍රචාරණයේදී වීරයාගේ නම තරමටම ඔහුගේ නමද ප්‍රචාරය විය. චිත්‍රපටියෙහි රංගන ශිල්පීන්ගේ නම් ප්‍රචාරය වූ පසු අවසානයට "සමඟින් ප්‍රාන්" යන තේරුම දෙන " ..And Pran" යන කොටස භාවිත කෙරුණේ එහි වැදගත්කම මනාව හෙලි කරමිනි. ප්‍රාන් ගේ ජීවිත කතාව ඇතුලත් චරිතාපදාන කෘතිය And Pran ලෙස නම් කෙරී ඇත්තේ එබැවිනි.
කෙසේ වෙතත් ප්‍රාන් රඟපා ඇත්තේ දුෂ්ට චරිත පමණක් නොවේ. ආදරණීය පියෙකු, වැඩිහිටියෙකු, යුක්ති ගරුක පොලිස් නිලධාරියෙකු ආදී සුදු චරිතද සම්භාව්‍ය ගණයේ නිර්මාණවල චරිතාංග නළුවෙකු ලෙසද ආදී පුළුල් පරාසයක ඔහුගේ චරිත නිරූපණයන් විහිදී තිබිණි.ඒ අතරිනුත් හාස්‍ය මතු කිරීමේදී ඔහු විකට නළුවන් අබිභවා කැපී පෙනුනි.( ඔහුත් කිශෝර් කුමාර් රුත්  රඟපෑ චිත්‍රපටියක් නම් සිනාව සහතිකයි.)

උපතින්ම උගත් ධනවත් පවුලක උපත ලැබූ ප්‍රාන් සැබෑ ජීවිතයේ නම් ඉතා වැදගත් මහත්මා ගුණ ඇති පුද්ගලයෙකු ලෙස ප්‍රකටය. ඔහු හැඳින්වෙන්නේ "Soft Speaking gentleman" ලෙසය.එසේම ක්‍රීඩාව පිළිබඳ දැඩි ලැදියාවක් තිබූ දක්ෂ ක්‍රීඩයකයෙකු වූ ප්‍රාන් අසහාය මතක ශක්තියක් තිබූ කෙනෙකු ලෙස හැඳින්වේ. ඔහු ඉතා දීර්ඝ දෙබස් ඛන්ඩ වුව වරක් බැලූ පමණින් මතක සිටින කෙනෙකි. වරක් අමිතාබ් භච්චන් සඳහන් කර තිබුණේ කැමරා සහ ආලෝක උපකරණ සූදානම් කරගන්නා තෙක් ගතවන විනාඩි කිහිපයේදී පිටු ගණනක දෙබස් එක් වරක් පමණක් කියවන ඔහු ඉන් අනතුරුව එකදු වචනයක් හෝ නොපටලා කියන්නට තරම් දක්ෂ වූ බවය.
හැකි කළ ඉතා ඉහළ ආදායමක් ලැබූවත් තම ජීවිත පැවැත්මෙහි වැරදි නිසා ජීවිතේ අවසානය අසරණව හඬමින් ගතකරන්නට වූ බොහෝ නළු නිළියන් මෙන් නොව වීරයෙකු ලෙස ජීවත් වූ ප්‍රාන්, සාර්ථක සමබර ජීවිතයක් ගතකර සිය දරුවන් මුණුපුරන් මෙන්ම මී මුණුපුරන් ද අතර සතුටින් ගතකළ වසර අනූ තුනක ජීවත කාලය අවසන් කර වීරයෙකු ලෙස නික්ම ගියේය.
සිනමා නළුවෙකුට පිදෙන ඉහළම සම්මානය වන "දාදාසහබ් ඵාල්කේ" සම්මානයෙන් පවා පිදුම් ලැබූ ප්‍රාන් ඉන්දියානු සිනමාවේ සැබෑ වීරයෙක් බව මගේ හැඟීමයි.
ප්‍රාන් ඔබට සුභ ගමන්!

Wednesday, March 20, 2013

නිදිමත සිල්වා!


විභාගයක් ඉවර වුණු ගමන්ම කෙරෙන සුපුරුදු චාරිත්‍රය නම් ගෙවල් දොරවල් අස් කිරීමය. එය මනසට විවේක දෙන කයට ව්‍යායාම දෙන, පවුලේ සමඟිය බිඳෙන, අම්මාගේ සිත සතුටු වෙන ප්‍රයෝජනවත් ක්‍රියාවකි. ඒ නිසා මෙවරද වෙනසක් කිරීමට හේතුවක් නැත. අපේ ගෙදර අස් කිරීමේදී අමාරුම වැඩේ වන්නේ පත්තර පොත් මිටි අස් කිරීමය. අප සියළු දෙනාම පොත්වලින් වැසී යතැයි බිය ගත් වේයන් සාමූහිකව කටයුතු කර වරක් දෙවරක්ම පොත් පස් කළහ. එහෙත් දැන් බය වෙන්නට කරුණක් නැත. ඉස්සර නම් ජාතික විකල්ප ආදී හැම පත්තරයක්මත් සඟරාවක්මත් මිලදී ගත් තාත්තා දැන් පත්තර මිලදී ගන්නේ නැත. ඒ ඒවායේ ගුණාත්මක බව ගැන කලකිරීමෙනි.

 පොත් පත්තර අස් කිරීම පටන් ගන්නා විට ලකී දාර්ශනික වෙයි. රැස් කිරීම ක්ලේශ උපදවන බවත්, අතීත කාමය කමකට නැති දෙයක් බවත් කල්පනා කරන ලකීට මේ පත්තර විසි කරන්නට සිතේ. ඒ සිතුවිල්ලෙන් පත්තර ගොඩ අස් කරන්නට පටන් ගත් කළ මුලින්ම අත තියන්නේ අම්මාගේ කාන්තා පුවත්පත් තොගයටය. එවිට අම්මා දිව එයි. අපේ නංගී අත්කම් කෙරෙහි නිපුනතාවක් දක්වන්නේ අම්මාගෙන් ලැබුණු උරුමයෙනි. එහෙත් ඔඩිට් යමින් චාටඩ්(චාටර් ?) වෙන්න මහන්සි වෙන නිසා නංගීට මේ දවස් වල ඒවාට වෙලාවක් නැත. කුඩා කල සිටම "අත් වැඩ = පරවැඩ" යැයි සිතූ නිසා ලකීට එහෙම හැකියාවකුත් නැත. මැහුම් අත්කම් තිබෙන කොළ දෙකක් පමණ ඉවත් කළ විට ඉතිරි වන මල් නවකතා ටික කිසිම දුකක් නැතිව දාර්ශණිකව අස් කළ පසු ඊළඟට එන්නේ අනිත් පුවත් පත්ය. ඒවාත් සුපුරුදු දාර්ශණික බවින්ම අස් කර දමමි. ලක්බිම පත්තරයට විශේෂ ඇල්මක් ඇති මම මානිගේ තීරුවත්, කාටූනයත් කපා වෙන්කර ඉතිරිවා වීසි කරන ගොඩට දමමි. දැන් ඇත්තේ මහා වේ ප්‍රහාරයෙන් ඉතිරි වූ සඟරා ටිකය.

 දර්ශණය කෙළවර වන්නේ එතැනිනි. රසවාහිණී, කල්පනා, වත්මන, ඉසුර, නවයුගය ආදී මේ සඟරා බොහොමයක් අපේ ගෙදරට පැමිණ ඇත්තේ මටත් කලිනි. යන්තම් අකුරු ගලපා ගන්නට පුළුවන් වූදා සිට මගේ හොඳම මිතුරන් වූයේද, අන්තර්ජාලය නැති කාලයේ සහ මවුබස පමණක් දත් කාලයේ මුළු ලෝකමය මා හට සමීප කළේද මේ සඟරාය.පරණ ඥාතියෙක් දුටු කලෙක මෙන් ආදරයක්ද, ලොව රසවත්ම ආහාරය දුටු කලෙක මෙන් ආහ්ලාදයක්ද ඇතිවෙයි. ඒ සඟරා යළි මට කතා කරනු මෙන් දැනෙයි.අන්තිමේදී මේ සඟරා නැවත කපුරු බෝල සමඟ පෙට්ටි තුළ ඇසිරෙන්නේ දුහුවිලි ගසා දැමීමෙන් අනතුරුවය.

 පී.බී අල්විස් පෙරේරා කිවිදුන්ගේ මේ කවිය එසේ අස් කිරීමේ සැසියකදී නැවත වරක් මුණ ගැසුණි. එය හුදී ජන පහන් සංවේගය සඳහා මෙසේ ඉදිරිපත් කරමි. උපුටා ගැනීම 1957 ජුලි මස පළවූ රසවාහිණී සඟරාවෙනි. සඟරාවේ මිල රුපියල් 75කි. මෙහි "සිල්වා" යනු මහා ගත්කතු ඩබ්ලියු. ඒ. ද සිල්වා මහතාය.

දවසක් හලාවත සිට අප රසික                     ගඟ
නැග දුම් රියක කොළඹට එන අතර             මඟ
නැවතුම් පොළකදී මිනිහෙක් රියට               නැඟ
හිඳ ගත්තේය සිල්වා සිටි අසුන                    ළඟ

එය රෑ දුම් රියයි නිදිමත ගතිය                    ඇති
සිල්වා සිටින මැදිරිය තුළ එළිය                 නැති
එහි ආ අමුත්තා පොත් කියවුමට                රුති
දැක්විය මදක් දනවත් වෙළඳකුගෙ             ගති

විදුලිය පහන එහි පැත්තක තිබු                 දල්වා
ගෙරි  ගඳ සුරුට්ටුවකුත් දෙතොලෙහි        එල්වා
කියවයි පොතක් ඔහු අසුනේ කොන        අල්වා
මොනවා කරන්නද දැන් නිදිමත               සිල්වා

දුම් රිය දුවයි මහ හඬ දී මත                     පීලි
නංවයි සුරුට්ටුව ගඳ දුම් පෙළ                 පාලි
මොනවද නොනිදමින් මොහු කියවන      හෑලි
සිතුවත් දිගට පොත කියවයි                    මුදලාලි

"තමුසෙගෙ කබල් පොත හින්දා මගෙ       නින්ද
වැලකෙයි පහන නිවමින් නොනිදනු         මන්ද? "
සිල්වා ඇසූ විට කෝපය හිස                   බැන්ද
තරමක් රිදුණි මුදලාලිට රස                     වින්ද

"කලිසම් කාරයන් හට සිංහල               පොතක
රස විඳගන්න බැරි එක පූරුවෙ             පවෙක
මහත්තයෝ මේ පොත කියවා               මිසක
මොනවා වෙතත් නිදියන්නට නම්        නොහැක"

කී මුදලාලි ඇස යළි පොතෙහිම            ගැසුණේ
"ඔය පොත කිමද" සිල්වාගෙන්            පිළිවිසුණේ
"මේ පොත හිඟන කොල්ලා පිළිතුරු    ඇසුණේ
දිග ඇදුණේය සිල්වා නිහඬව               අසුනේ"

Friday, March 15, 2013

දින නැතත් දින පොතකි.


"මා ආදරණීය මගේ අම්මා වෙතටයි..." රේඩියෝ එකේ ගයන්නෙ ධනපාල උඩවත්ත මහත්මයා. සෙල්ලම් බඩුවකුත් තුරුළු කරගෙන ඉන්න මම රේඩියෝ එක ළඟටම යනවා. "අන්න කැප්ටන් මාමා ගෙ සිංදුව" මම අහගෙන ඉන්නෙ හරිම ආසාවෙන්. කැප්ටන් මාමා අපේ තාත්තාව බලන්න ආපු වෙලාවක මාව වඩාගෙන ගිහින් ජීප් එකේ ඇතුල පෙන්නනවා. ආව්! දිග තුවක්කු...ඇත්තම තුවක්කු. හයේ හතරෙ පුරුෂයෙක් වෙච්ච කැප්ටන් මාමා මේ තුවක්කු වලින් යුද්ධ කරන හැටි බලන්න ඇත්නම් කියලා හිතෙනවා...


අපේ ඉස්කෝලෙ ළඟට අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම එනවා කිව්වා.මාව චිත්‍රපටියක් බලන්න එක්කගෙන යන්න.කොයි වගෙද දන්නෑ චිත්‍රපටි.. අවුරුදු අටක ළමයෙකුට කතාව තේරුම් ගිය හැටි ගැන මට අදත් පුදුම හිතෙනවා. ඒත් සත්තයි මට ඒ හමුදා නිලධාරියාගේ හැඟීම් තේරුණා. "මිහිපිට අඟළක් හිමි නැති මිනිහෙක්..." අමරදේවයන් ගයන කොට ඒ දැනුණු හැඟීම විස්තර කරන්න අදටත් මට වචන නෑ. ඒත් ඒ ගීතය එක පාරින්ම මට මතක හිටියා.කතාවෙ අන්තිම සටනෙදි හමුදා නිලධාරියගේ සිරුර ගස් දෙබලක එල්ලෙනවා. මම අවුරුදු පහ හයක්ම අයිස් චොක් අප්පිරියාවෙන් පෙළුණා.

හවසට ඉස්තෝප්පුවට රොක් වෙන පිරිසෙන් කවුරු නමුත් ආරංචිය ගෙනාවා. වැඩිහිටියන්ගේ මූණුවල තිබිච්ච හැඟීම මගේ හිතට ගෙනාවෙ පුදුම භීතියක්. මම දුවගෙන ගියේ නැන්දාච්චිගේ කාමරේට. කාමරේ කළුවරයි. එළියක් නැතුව බුදුන් වඳින සොල්දරේට නඟින්න බෑ. මම තරප්පුව පාමුල දණ ගහ ගත්තා. " අනේ දෙයියනේ! කොහොම හරි කොබ්බෑකඩුව මහත්තයා වගේ තව එක්කෙනෙක් එවන්න! ".....

කවුරු මොනවා කතා කළත් මගේ ඔළුවට ගියේ මෙච්චරයි. කැප්ටන් මාමා ආයි හමුදාවෙ නෑ. අස් කරලා..."බොරු චෝදනාවක්..." මගේ ආදරණීයම නෑදෑයා වෙන ලොකු ආතා කියනවා. "ඒත් වීඩියෝ එකක් තියෙනවනෙ" තාත්තා එහෙම කිව්වම මම පසුබානවා,පත්තරේ ගන්න තිබ්බ සල්ලි කැටේට දාලා ගුටි කාපු හැටි මතක් වෙලා. තාත්තාගෙන් සමාවක් නැති වැරදි දෙකයි ලෝකෙ තියෙන්නෙ....

අයියටයි අක්කටයි දෙන්නටම නිවාඩු. ඒ ගොල්ලො කොළඹ දිස්ත්‍රික්කෙ. කොටි ගහයි කියලා බයට මාස ගානක් නිවාඩු. අපරාදේ.. මටත් කොළඹ යන්නයි තිබුණෙ.

අපේ තරිඳු මහ හයියෙන් අඬනවා. මහ බැංකුවෙළු  එයාගේ තාත්තා වැඩ කරන්නෙ.තාත්තට කරදරයක් වෙලා ද දන්නෑළු. මහ බැංකුවට බෝම්බ ගහලළු... පව් එයා.

"Where are you going - My pretty maid" මේ උදේ කියා දීපු සිංදුවනෙ. දැන් කීපාරක් මේක කිව්වද? කෝවිල ගාව බෝම්බයක් තියලලුනෙ.සිස්ටර් හදන්නෙ අපිව කලබල නොවී තියාගන්න. අනේ මම නම් කලබල වෙන්නෙ නෑ. ඒත් මේ සිංදුවනම් දැන් ඇති. අනිත් එක ගෙදර අයටත් හොඳ වැඩේ. වටේම තියන මිනී පෙට්ටි සාප්පු වලට පොඩි සයිස් පෙට්ටි දාහක් හදලා තියාගන්න කියලා තියෙද්දිත් අපිව ඉස්කෝලෙ එවනවා.

හැමදාම ඉතින් යුද්ධ විස්තර අරවා මේවා. දැන් ඉතින් ජීවිතේට හුරු වෙලා.ටීවී එකේ පෙන්නන මිනී දකින එක ඉස්සර විතර අමාරු නෑ. එදිනෙදා දේවල් නෙ.

කැප්ටන් මාමා මියගිහින්.අපි මළගෙදර ගියා. ඉස්කෝලෙන් එක පාරයි ගෙදරින් එක පාරයි. "මිනිය තියන්න වෙනම පෙට්ටියක් හදන්න වුණාළු. දොස්තරලගේ නොසැලකිල්ල. අර ඉන්නෙ කිට්ටු ගෙ අම්මළු."...

යුද්ධෙ දිනුවා... හුරේ...අපි රතිඤ්ඤා පත්තු කරනවා....

අපේ ගෙවල් පැත්තෙ මල්ලි කෙනෙක් හමුදාවට බැඳිලා. " කොච්චර වුනත් යුද්ධෙ ඉවර නිසා දැන් බයක් නෑ නෙ."

"මේජර් නම් ටිකක් අමාරු කාරයෙක්.." කට්ටිය කලින්ම මට අනතුරු අඟවනවා. මට මොකෝ. අද විතරනෙ මම යන්නෙ. පපුවෙන් පහළ සම්පූර්ණයෙන්ම පණ නැතත් මේජර් තට්ටු තුනක් උඩට එන්නෙ හිතේ හයියෙන් සහ එයාගෙ සඟයන්ගෙ වාරුවෙන්. අනිත් අයවත් ප්‍රබෝධවත්ව තියාගන්න තරම් ප්‍රභල පෞරුෂයක් තියෙන මේජර් මුස්ලිම් ජාතිකයෙක්. ටිකෙන් ටික අපි කතාවට වැටෙනවා." මේජර් මාත් එක්ක තරහ වෙයි ද දන්නෑ. ඒත් යුද්ධෙන් පස්සෙ රට යන අත...."මගේ මතය මම කියනවා.  "අගවිනිසුරුටත් එහෙම වෙච්ච කොට අපි ගැන කවර කතාද?" මේජර් එහෙම කියලා හිනාවුණා. මාත් අමාරුවෙන් හිනාවුණා.

අපේ ගෙවල් පැත්තෙ මඟුල් ගෙයක්. රෑ දෙකට විතර අපිට ඇහැරුණේ මහා ගුටි කෙලියක සද්දෙට.පහුවදා රොයිටර් සේවයෙන් ලැබුණු පුවත
 " අර අහවලාගෙ පුතා ආමි එකේනෙ. එයාට යුද්ධෙන් පස්සෙ උපහාරයක් එහෙමත් පැවැත්තුවනෙ. දැන් එයා ආමි එකෙන් පැනලා ඇවිල්ලා. උපහාර තියපු එකට ගිය වියදම් ගැන කුල කියලා තමයි රණ්ඩුව පටන් අරන් තියෙන්නෙ.මේ ආමි කාරයො තමයි කරන තරමක් අපරාධ කරන්නෙ..."  "

Thursday, January 31, 2013

පර්සිගේ ඇඟිල්ල - උපදේශාත්මක කතා පිංච


කාලෙකින් බ්ලොග් එක පැත්තෙ එන්න හිතුවා. පාළුවට ඇරලත් බෑනෙ බොලේ. ඒත් ඉතින් ලකී ඔහෙ තමන්ගෙ පාඩුවෙ ඉන්න කැමති හොඳ ළමයෙක් නිසා ඔය රයිගම ලා වගේ බර සාර මාතෘකා ගැන කතා කරන්න දන්නෙත් නෑ. ඒ වෙනුවට මම තීරණය කළා බාල තරුණ මහළු කාටත් එක වගේ වැදගත් වන උපදේශ කතාවක් ගේන්න. මේ ටිකේම මම බලපු චිත්‍රපටිවල තිබුණා වාක්‍යයක්. ඉතින් මාත් හිතුවා මම ලියන කතාවටත් එහෙම දැම්මොත් ටිකක් ගතියක් එයි කියලා.
ඔන්න එහෙනං කතාව පටන්ගන්නයි යන්නෙ!
(මෙහි එන සියළු චරිත පරිකල්පනයෙන් ප්‍රබන්ධිත ඒවා වන අතර, සුජීවත් හෝ මියගිය යම් පුද්ගලයෙකුට සමාන කමක් දක්වයි නම් එය සපුරා අහඹු සිදුවීමක් බව කරුණාවෙන් සලකන්න.)
ඔන්න එකමත් එක රටක එකමත් එක පාසැලක ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායක වුණේ පර්සි කියලා ලමයෙක්. පර්සි කොහොමත් චන්ඩියෙක් බව දන්න නිසාදෝ කවුරුත් පොඩ්ඩක් පරිස්සමෙන් තමයි වැඩ කළේ. මොනවා කළත් විදුහල්පති හාමුදුරුවො පර්සිට හොඳ චරිත සහතිකයකුත් දීලා තිබුණෙ. බුද්ධාගම විෂයටත් පර්සිට ලකුණු හොඳට තිබුණා. පර්සි හරිම වාසනාවන්ත දරුවෙක්. එයාගෙ අයියලා මල්ලිලා ඔක්කොම එයාට හරියට උදව් කරනවා. ඒ විතරක්යැ, ඉස්කෝලෙ හිටිය සංගීතෙට, නාට්‍ය වලට, ක්‍රීඩාවලට දක්ෂ කට්ටිය එහෙමත් හරියට පර්සිට ආදරෙයි. කලින් වතාවක් ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායක වෙලා ඉඳලා ව/ල මධ්‍ය මහා විද්‍යාලෙට ගිය රිචඩ් අයියත් එක්ක තරහ කට්ටියටත් පර්සිට වඩා හොඳ කෙනෙක් හිටියෙම නෑ. ඒ විතරක් නෙවෙයි මෙච්චර කාලෙකට හැම එකාටම කොකම් කර කර හිටිය සූරියසේකර ට හොම්බ රිවට් වෙන්නම ගහපු නිසාත් තව කට්ටියක් සද්ද නැතුව හිටියා. අඩුම ගානෙ පර්සි ඒ ගොල්ලන්ගෙ කෑම පෙට්ටි වලින් කෑම අරන් කෑවත් මුකුත් කිව්වෙ නෑ.
හැබැයි පර්සිටත් ඉතින් ප්‍රශ්න නැතුවම නෙවෙයි. මේ ළඟදි ඉඳන් පර්සිට තේරුණා ශිෂ්‍ය නායක මණ්ඩලේ විනය මණ්ඩලේ ප්‍රධානියා එන පොට හොඳ නැති බව. තමන්ගෙම යෝජනාවෙන් පත්වෙච්ච ශ්‍රියාණි මෙහෙම දෙයක් කරයි කියලා හීනෙන් වත් නොහිතපු පර්සිට හීන් දාඩිය දැම්මෙ, තමන්ගේ ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායක කමටත් ලොකු තර්ජනයක් තියෙන බව දැනුණු නිසාමයි. අන්තිමේ පර්සි තමන්ගේ හිතවත් කට්ටියට කතා කරලා මේ ගැන කිව්වා. වටු වැද්දගෙ දැළ ඔසවාගෙන ගිය වටුවො ටික වගේ එකමුතුව වැඩ කරලා ශ්‍රියාණිව එළවලා දාන්න  කතිකා කරගත්තා. කතිකා කරගත්ත හැටියටම කෙරුණා කියමුකො.දැන් ඔන්න පර්සිට ආරංචි වෙනවා කට්ටිය තැන තැන කසු කුසු ගානවා. සමහරු නම් පර්සිගේ මූණටමත් මේ ගැන කිව්වා. දැන් තත්වෙ ටිකක් උණුසුම්. දවසක් විද්‍යා පන්ති කාමරේදි මේ ගැන කතාවක් ඇදිලා ආවා. විද්‍යාව ගුරුතුමා මේ ප්‍රශ්නෙ දිහා හොඳ විමසිල්ලෙනුයි හිටියෙ. පන්තියෙ රණ්ඩුවකට සැරසෙන බව දැන ගත්ත ගුරුතුමා පර්සිව පන්තිය ඉස්සරහට කැඳෙව්වා. අනිත් අයත් දැන් කට ඇරගෙන බලාගෙන ඉන්නවා.
පන්තියෙ බිත්තියෙ ලොකු හිලක් තිබුණා. ගුරුතුමා පර්සිගෙ  ඇඟිල්ල අතින් අල්ලලා හයියෙන් අර හිල දිහාට තල්ලු කළා. පර්සිත් සද්ද නැතුව හිටියා. ගුරුතුමා හිල ළඟදි ළමයින්ගෙන් අහනවා " මේ යන වේගෙන්ම ගියා නම් ඇඟිල්ලට මොනවා වෙයිද? " කියලා. "මුකුත් වෙන්නෑ සර්, ඇඟිල්ල හිල ඇතුලට යනවා" ළමයි කිව්ව.
ඊළඟට ආයිමත් පර්සිගෙ අතින් ඇදලා ගත්ත ගුරුතුමා අර වේගෙන්ම කිසිම පළුද්දක් නැති බිත්තිය පැත්තට ඇඟිල්ල අරන් ගියා. බය වෙච්ච පර්සි ඇඟිල්ල ඇදල ගත්තා. "මොකද පර්සි?" ගුරුතුමා පුදුමෙන් වගෙ ඇහුවා. "සර්ත් මාර කතාවක් නෙ කියන්නෙ. මේ බිත්තියෙ වැදුනොත් මගෙ ඇඟිල්ල කඩලා යයි" පර්සි කිව්වා.
ගුරුතුමා හිනා වුණා.
"දැක්කද, පළුද්දක් නැති තැනට කවුරුත් ඇඟිල්ල දාන්නෙ නෑ. ඒ නිසා පළුද්දක් නැති වෙන්න වැඩ කරන එක හොඳයි පස්සෙ නාහෙන් අඬනවට වඩා! " පන්තියෙ එවුන් කට වහ ගත්තා.