Wednesday, March 20, 2013

නිදිමත සිල්වා!


විභාගයක් ඉවර වුණු ගමන්ම කෙරෙන සුපුරුදු චාරිත්‍රය නම් ගෙවල් දොරවල් අස් කිරීමය. එය මනසට විවේක දෙන කයට ව්‍යායාම දෙන, පවුලේ සමඟිය බිඳෙන, අම්මාගේ සිත සතුටු වෙන ප්‍රයෝජනවත් ක්‍රියාවකි. ඒ නිසා මෙවරද වෙනසක් කිරීමට හේතුවක් නැත. අපේ ගෙදර අස් කිරීමේදී අමාරුම වැඩේ වන්නේ පත්තර පොත් මිටි අස් කිරීමය. අප සියළු දෙනාම පොත්වලින් වැසී යතැයි බිය ගත් වේයන් සාමූහිකව කටයුතු කර වරක් දෙවරක්ම පොත් පස් කළහ. එහෙත් දැන් බය වෙන්නට කරුණක් නැත. ඉස්සර නම් ජාතික විකල්ප ආදී හැම පත්තරයක්මත් සඟරාවක්මත් මිලදී ගත් තාත්තා දැන් පත්තර මිලදී ගන්නේ නැත. ඒ ඒවායේ ගුණාත්මක බව ගැන කලකිරීමෙනි.

 පොත් පත්තර අස් කිරීම පටන් ගන්නා විට ලකී දාර්ශනික වෙයි. රැස් කිරීම ක්ලේශ උපදවන බවත්, අතීත කාමය කමකට නැති දෙයක් බවත් කල්පනා කරන ලකීට මේ පත්තර විසි කරන්නට සිතේ. ඒ සිතුවිල්ලෙන් පත්තර ගොඩ අස් කරන්නට පටන් ගත් කළ මුලින්ම අත තියන්නේ අම්මාගේ කාන්තා පුවත්පත් තොගයටය. එවිට අම්මා දිව එයි. අපේ නංගී අත්කම් කෙරෙහි නිපුනතාවක් දක්වන්නේ අම්මාගෙන් ලැබුණු උරුමයෙනි. එහෙත් ඔඩිට් යමින් චාටඩ්(චාටර් ?) වෙන්න මහන්සි වෙන නිසා නංගීට මේ දවස් වල ඒවාට වෙලාවක් නැත. කුඩා කල සිටම "අත් වැඩ = පරවැඩ" යැයි සිතූ නිසා ලකීට එහෙම හැකියාවකුත් නැත. මැහුම් අත්කම් තිබෙන කොළ දෙකක් පමණ ඉවත් කළ විට ඉතිරි වන මල් නවකතා ටික කිසිම දුකක් නැතිව දාර්ශණිකව අස් කළ පසු ඊළඟට එන්නේ අනිත් පුවත් පත්ය. ඒවාත් සුපුරුදු දාර්ශණික බවින්ම අස් කර දමමි. ලක්බිම පත්තරයට විශේෂ ඇල්මක් ඇති මම මානිගේ තීරුවත්, කාටූනයත් කපා වෙන්කර ඉතිරිවා වීසි කරන ගොඩට දමමි. දැන් ඇත්තේ මහා වේ ප්‍රහාරයෙන් ඉතිරි වූ සඟරා ටිකය.

 දර්ශණය කෙළවර වන්නේ එතැනිනි. රසවාහිණී, කල්පනා, වත්මන, ඉසුර, නවයුගය ආදී මේ සඟරා බොහොමයක් අපේ ගෙදරට පැමිණ ඇත්තේ මටත් කලිනි. යන්තම් අකුරු ගලපා ගන්නට පුළුවන් වූදා සිට මගේ හොඳම මිතුරන් වූයේද, අන්තර්ජාලය නැති කාලයේ සහ මවුබස පමණක් දත් කාලයේ මුළු ලෝකමය මා හට සමීප කළේද මේ සඟරාය.පරණ ඥාතියෙක් දුටු කලෙක මෙන් ආදරයක්ද, ලොව රසවත්ම ආහාරය දුටු කලෙක මෙන් ආහ්ලාදයක්ද ඇතිවෙයි. ඒ සඟරා යළි මට කතා කරනු මෙන් දැනෙයි.අන්තිමේදී මේ සඟරා නැවත කපුරු බෝල සමඟ පෙට්ටි තුළ ඇසිරෙන්නේ දුහුවිලි ගසා දැමීමෙන් අනතුරුවය.

 පී.බී අල්විස් පෙරේරා කිවිදුන්ගේ මේ කවිය එසේ අස් කිරීමේ සැසියකදී නැවත වරක් මුණ ගැසුණි. එය හුදී ජන පහන් සංවේගය සඳහා මෙසේ ඉදිරිපත් කරමි. උපුටා ගැනීම 1957 ජුලි මස පළවූ රසවාහිණී සඟරාවෙනි. සඟරාවේ මිල රුපියල් 75කි. මෙහි "සිල්වා" යනු මහා ගත්කතු ඩබ්ලියු. ඒ. ද සිල්වා මහතාය.

දවසක් හලාවත සිට අප රසික                     ගඟ
නැග දුම් රියක කොළඹට එන අතර             මඟ
නැවතුම් පොළකදී මිනිහෙක් රියට               නැඟ
හිඳ ගත්තේය සිල්වා සිටි අසුන                    ළඟ

එය රෑ දුම් රියයි නිදිමත ගතිය                    ඇති
සිල්වා සිටින මැදිරිය තුළ එළිය                 නැති
එහි ආ අමුත්තා පොත් කියවුමට                රුති
දැක්විය මදක් දනවත් වෙළඳකුගෙ             ගති

විදුලිය පහන එහි පැත්තක තිබු                 දල්වා
ගෙරි  ගඳ සුරුට්ටුවකුත් දෙතොලෙහි        එල්වා
කියවයි පොතක් ඔහු අසුනේ කොන        අල්වා
මොනවා කරන්නද දැන් නිදිමත               සිල්වා

දුම් රිය දුවයි මහ හඬ දී මත                     පීලි
නංවයි සුරුට්ටුව ගඳ දුම් පෙළ                 පාලි
මොනවද නොනිදමින් මොහු කියවන      හෑලි
සිතුවත් දිගට පොත කියවයි                    මුදලාලි

"තමුසෙගෙ කබල් පොත හින්දා මගෙ       නින්ද
වැලකෙයි පහන නිවමින් නොනිදනු         මන්ද? "
සිල්වා ඇසූ විට කෝපය හිස                   බැන්ද
තරමක් රිදුණි මුදලාලිට රස                     වින්ද

"කලිසම් කාරයන් හට සිංහල               පොතක
රස විඳගන්න බැරි එක පූරුවෙ             පවෙක
මහත්තයෝ මේ පොත කියවා               මිසක
මොනවා වෙතත් නිදියන්නට නම්        නොහැක"

කී මුදලාලි ඇස යළි පොතෙහිම            ගැසුණේ
"ඔය පොත කිමද" සිල්වාගෙන්            පිළිවිසුණේ
"මේ පොත හිඟන කොල්ලා පිළිතුරු    ඇසුණේ
දිග ඇදුණේය සිල්වා නිහඬව               අසුනේ"

Friday, March 15, 2013

දින නැතත් දින පොතකි.


"මා ආදරණීය මගේ අම්මා වෙතටයි..." රේඩියෝ එකේ ගයන්නෙ ධනපාල උඩවත්ත මහත්මයා. සෙල්ලම් බඩුවකුත් තුරුළු කරගෙන ඉන්න මම රේඩියෝ එක ළඟටම යනවා. "අන්න කැප්ටන් මාමා ගෙ සිංදුව" මම අහගෙන ඉන්නෙ හරිම ආසාවෙන්. කැප්ටන් මාමා අපේ තාත්තාව බලන්න ආපු වෙලාවක මාව වඩාගෙන ගිහින් ජීප් එකේ ඇතුල පෙන්නනවා. ආව්! දිග තුවක්කු...ඇත්තම තුවක්කු. හයේ හතරෙ පුරුෂයෙක් වෙච්ච කැප්ටන් මාමා මේ තුවක්කු වලින් යුද්ධ කරන හැටි බලන්න ඇත්නම් කියලා හිතෙනවා...


අපේ ඉස්කෝලෙ ළඟට අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම එනවා කිව්වා.මාව චිත්‍රපටියක් බලන්න එක්කගෙන යන්න.කොයි වගෙද දන්නෑ චිත්‍රපටි.. අවුරුදු අටක ළමයෙකුට කතාව තේරුම් ගිය හැටි ගැන මට අදත් පුදුම හිතෙනවා. ඒත් සත්තයි මට ඒ හමුදා නිලධාරියාගේ හැඟීම් තේරුණා. "මිහිපිට අඟළක් හිමි නැති මිනිහෙක්..." අමරදේවයන් ගයන කොට ඒ දැනුණු හැඟීම විස්තර කරන්න අදටත් මට වචන නෑ. ඒත් ඒ ගීතය එක පාරින්ම මට මතක හිටියා.කතාවෙ අන්තිම සටනෙදි හමුදා නිලධාරියගේ සිරුර ගස් දෙබලක එල්ලෙනවා. මම අවුරුදු පහ හයක්ම අයිස් චොක් අප්පිරියාවෙන් පෙළුණා.

හවසට ඉස්තෝප්පුවට රොක් වෙන පිරිසෙන් කවුරු නමුත් ආරංචිය ගෙනාවා. වැඩිහිටියන්ගේ මූණුවල තිබිච්ච හැඟීම මගේ හිතට ගෙනාවෙ පුදුම භීතියක්. මම දුවගෙන ගියේ නැන්දාච්චිගේ කාමරේට. කාමරේ කළුවරයි. එළියක් නැතුව බුදුන් වඳින සොල්දරේට නඟින්න බෑ. මම තරප්පුව පාමුල දණ ගහ ගත්තා. " අනේ දෙයියනේ! කොහොම හරි කොබ්බෑකඩුව මහත්තයා වගේ තව එක්කෙනෙක් එවන්න! ".....

කවුරු මොනවා කතා කළත් මගේ ඔළුවට ගියේ මෙච්චරයි. කැප්ටන් මාමා ආයි හමුදාවෙ නෑ. අස් කරලා..."බොරු චෝදනාවක්..." මගේ ආදරණීයම නෑදෑයා වෙන ලොකු ආතා කියනවා. "ඒත් වීඩියෝ එකක් තියෙනවනෙ" තාත්තා එහෙම කිව්වම මම පසුබානවා,පත්තරේ ගන්න තිබ්බ සල්ලි කැටේට දාලා ගුටි කාපු හැටි මතක් වෙලා. තාත්තාගෙන් සමාවක් නැති වැරදි දෙකයි ලෝකෙ තියෙන්නෙ....

අයියටයි අක්කටයි දෙන්නටම නිවාඩු. ඒ ගොල්ලො කොළඹ දිස්ත්‍රික්කෙ. කොටි ගහයි කියලා බයට මාස ගානක් නිවාඩු. අපරාදේ.. මටත් කොළඹ යන්නයි තිබුණෙ.

අපේ තරිඳු මහ හයියෙන් අඬනවා. මහ බැංකුවෙළු  එයාගේ තාත්තා වැඩ කරන්නෙ.තාත්තට කරදරයක් වෙලා ද දන්නෑළු. මහ බැංකුවට බෝම්බ ගහලළු... පව් එයා.

"Where are you going - My pretty maid" මේ උදේ කියා දීපු සිංදුවනෙ. දැන් කීපාරක් මේක කිව්වද? කෝවිල ගාව බෝම්බයක් තියලලුනෙ.සිස්ටර් හදන්නෙ අපිව කලබල නොවී තියාගන්න. අනේ මම නම් කලබල වෙන්නෙ නෑ. ඒත් මේ සිංදුවනම් දැන් ඇති. අනිත් එක ගෙදර අයටත් හොඳ වැඩේ. වටේම තියන මිනී පෙට්ටි සාප්පු වලට පොඩි සයිස් පෙට්ටි දාහක් හදලා තියාගන්න කියලා තියෙද්දිත් අපිව ඉස්කෝලෙ එවනවා.

හැමදාම ඉතින් යුද්ධ විස්තර අරවා මේවා. දැන් ඉතින් ජීවිතේට හුරු වෙලා.ටීවී එකේ පෙන්නන මිනී දකින එක ඉස්සර විතර අමාරු නෑ. එදිනෙදා දේවල් නෙ.

කැප්ටන් මාමා මියගිහින්.අපි මළගෙදර ගියා. ඉස්කෝලෙන් එක පාරයි ගෙදරින් එක පාරයි. "මිනිය තියන්න වෙනම පෙට්ටියක් හදන්න වුණාළු. දොස්තරලගේ නොසැලකිල්ල. අර ඉන්නෙ කිට්ටු ගෙ අම්මළු."...

යුද්ධෙ දිනුවා... හුරේ...අපි රතිඤ්ඤා පත්තු කරනවා....

අපේ ගෙවල් පැත්තෙ මල්ලි කෙනෙක් හමුදාවට බැඳිලා. " කොච්චර වුනත් යුද්ධෙ ඉවර නිසා දැන් බයක් නෑ නෙ."

"මේජර් නම් ටිකක් අමාරු කාරයෙක්.." කට්ටිය කලින්ම මට අනතුරු අඟවනවා. මට මොකෝ. අද විතරනෙ මම යන්නෙ. පපුවෙන් පහළ සම්පූර්ණයෙන්ම පණ නැතත් මේජර් තට්ටු තුනක් උඩට එන්නෙ හිතේ හයියෙන් සහ එයාගෙ සඟයන්ගෙ වාරුවෙන්. අනිත් අයවත් ප්‍රබෝධවත්ව තියාගන්න තරම් ප්‍රභල පෞරුෂයක් තියෙන මේජර් මුස්ලිම් ජාතිකයෙක්. ටිකෙන් ටික අපි කතාවට වැටෙනවා." මේජර් මාත් එක්ක තරහ වෙයි ද දන්නෑ. ඒත් යුද්ධෙන් පස්සෙ රට යන අත...."මගේ මතය මම කියනවා.  "අගවිනිසුරුටත් එහෙම වෙච්ච කොට අපි ගැන කවර කතාද?" මේජර් එහෙම කියලා හිනාවුණා. මාත් අමාරුවෙන් හිනාවුණා.

අපේ ගෙවල් පැත්තෙ මඟුල් ගෙයක්. රෑ දෙකට විතර අපිට ඇහැරුණේ මහා ගුටි කෙලියක සද්දෙට.පහුවදා රොයිටර් සේවයෙන් ලැබුණු පුවත
 " අර අහවලාගෙ පුතා ආමි එකේනෙ. එයාට යුද්ධෙන් පස්සෙ උපහාරයක් එහෙමත් පැවැත්තුවනෙ. දැන් එයා ආමි එකෙන් පැනලා ඇවිල්ලා. උපහාර තියපු එකට ගිය වියදම් ගැන කුල කියලා තමයි රණ්ඩුව පටන් අරන් තියෙන්නෙ.මේ ආමි කාරයො තමයි කරන තරමක් අපරාධ කරන්නෙ..."  "