Saturday, November 5, 2011

නුඹට සිත බැඳි කාරණේ මම තවම සොයන්නෙමි


"ඔයා මොකට ඔය මනුස්සයට ඔච්චර කැමතිද මන්දා?" අනූපමා අක්කා මගෙන් අහනවා.
"ඔයා හිතනවද එයා ලස්සනයි කියලා?"
"ඇයි එයා ඔයාට ලස්සන නැද්ද?" පිළිතුරක් වෙනුවට මාත් ප්‍රශ්නයක්ම ඇහුවා.
"අනේ නෑ.පර්සනැලිටි එකක් තියෙනවද එයාට?" මම යන්තමට හිනාවුණා මිසක් වචනයක්වත් කිව්වෙ නෑ. අඩුම ගානෙ මගේ හිත නිදහස්වෙන්න කතා කරන්න පුළුවන් අනුපමා අක්කත් එක්ක විතරයි.
"මට නම් සල්ලිත් එක්ක දුන්නත් එයා වගේ කෙනෙක් එපා". එයා දොස් කියන්නෙ මගේ හිත හැදෙන්නම නෙවෙයි කියලා මම දන්නවා.
"ඇයි?"
"ඔහොම කෙනෙක් එක්ක ජීවත් වෙන්න පුළුවන්ද?"
ඇත්තටම මගේ හිත එතැනම නතරවෙන්න හේතුව මොකක්ද කියන්න මම දන්නෙ නෑ. මම දන්න කිසිම කෙනෙක් එයා කඩවසම් කියල හිතන්නෙ නෑ. ඒ වගේම ආකර්ශණීය චරිතයක් කියලා හිතන්නෙත් නෑ. හැමෝම දකින්නෙ එයා විකර්ශණීය චරිතයක් විදිහට.සමහර අය මගේ මූණටම එයා ගැන කියලා හිනා වෙලා තියෙනවා. එයාට කියන අන්වර්ථ නම් පවා කියලා තියෙනවා. මොනවා වුනත් මගේ හිතේ තියෙන්නෙ අනුකම්පාවකුත් නෙවෙයි. මට එයාව දැනෙන්නෙ රජෙක් වගේ. ඒක අනුකම්පාවට හාත්පසින් වෙනස් දෙයක්.
"අතඇරල දාන්න ඕක ගැන හිතන එක, ඔයා විතරයි විඳවන්නේ.එයා දන්නෙවත් නෑ."
අනූපමා අක්කා හරිම හොඳයි. ඒත් ඉතින් දවසම මගේ කන්දොස්කිරියාව අහගෙන ඉඳලා එයාට හිතෙනවද මන්දා මට පිස්සුයි කියලා.අනූපමා අක්කා ගැන මගේ හිතේ පුදුම ආදරයක් ඇතිවෙනවා. එයාවත් දන්නෙ නෑ එයා මට මොනතරම් සහනයක්ද කියලා.
ඇත්තටම මටම තේරෙන්නෙ නෑ මට මොනවා වෙලාද කියලා.ඉස්සර කවුරු හරි කෙනෙක් ඒකපාර්ශවීය ආදරයකට අහුවෙලා කිව්වොත් මම හිනාවෙන්න පුරුදුවෙලා හිටියා.ඒත් මේ මොකක්ද වෙලා තියෙන්නෙ? කෝ මම ජීවිතේ ගැන පනවගෙන හිටපු නීති රීති? මුළු දවස පුරාම මම හිතන හැම සිතුවිල්ලක්ම කෙලවර වෙන්නෙ එකම තැනින්. මඟ තොටේදිත් මටම නොදැනී මගේ ඇස්දෙක එයාව හොයනවා. ඒකනේ දකින හැම මනුස්සයෙක්ම එයාට සමාන කමක් ඇතුව පේන්නෙ. මොකක්දෝ කියාගන්න බැරි සිතුවිල්ලකින් මුළු හිතම වැහිලා ගිහිල්ලා.
"මේ ඒක නෙවේ, මොකද නාරද ගැන හිතන්නේ?" අනූපමා අක්කා හිනාවෙනවා. "එයා නරකද?"
"හ්ම්.." මාත් හිනාවෙනවා. චතුර කියපු කතාව ඇත්ත. ගෑණු ළමයෙක්ට ගෑණු ළමයෙක්ම ඉන්න ඕනෙ හොඳම යාළුවා විදිහට.
"එයා යාළුවෙක් විදිහට හරිම හොඳයි.එයා උගත්, එයාගේ අදහසුත් ලස්සනයි. මගේ අදහස් වලට ලඟින්ම යනවා.ඒත් එයා ගැන මගේ හිතේ තියෙන්නෙ එහෙම අදහසක් නෙවේ.එයාව මට පේන්නෙ වැඩිහිටියෙක් වගේ.ඔයා එහෙම හිතුවෙ මම නාරද සර් එක්ක හැම තිස්සෙම කතා කරන හින්ද ද?"
අනූපමා අක්කා හිනාවෙනවා. එයා තවත් මොන මොනවාදෝ ගැන කතා කරනවා. මාත් උත්තර දෙනවා. ඒත් මටම දැනෙනවා මගේ හිත තාම තියෙන්නේ පරණ තැනමයි කියලා.මේ දවස්වල මම ඉක්මනට නිදාගන්නවා. ඒ හිතුවිල්ලෙන් නිදහස් වෙන්න මට තියෙන එකම මඟ එච්චරයි. වාසනාවට මගේ හීන වලට තාම බලපෑමක් වුණේ නෑ.
මෙච්චර කාලයක් මේ වගේ හැඟීම් දිහා බලපු විදිහ නම් දැන් වෙනස්. ඒත් මගේ ආඩම්බරකාර හිත මේ හිතුවිල්ලට විරුද්ධව දුබල නමුත් නොනවතින සටනක් කරනවා.මටත් හොරා හිතේ පැළපදියම් වෙච්ච මේ සිතුවිල්ලට මම මෙච්චර කල් පනවාගෙන හිටපු නීති රීති බිඳින්න දෙන්නේ කොහොමද?
"නුඹට සිත බැඳි කාරණේ මම තවම සොයන්නෙමි
සොයාගත්තොත් ගත්තු හැටියෙම වීසි කරන්නෙමි"
කියලා හිතන්නෙ මම නෙවෙයි.අර ආඩම්බරකාර හිත.