වන්නියේ ගණන් හදන ක්‍රමේ!

මේක මේ දැන් අපේ නංගි තමයි කියලා ගියේ.
ඔන්න එක දවසක් එක්තරා වන්නියෙ ඉස්කෝලෙකට ගුරු උපදේශකවරයෙක් ආවා ලු. ගණිත ගුරු උපදේශකවරයෙක් හොඳද? දැන් මෙයා පොඩි පන්තියකට ගිහින් මෙහෙම අහනවා ලු.
"හොඳයි දැන් ඔය පුතාල කඩේකට යනවා, ගිහිල්ලා ටොෆී 7 ක් ගන්නවා.එකක් අම්මටයි තව එකක් තාත්තටයි දීලා එකක් පුතා කනවා.දැන් පුතාල ළඟ ටොෆී කීයක් තියෙනවද?"
ළමයි ටික බලාගෙන ඉන්නවා මිසක් උත්තරයක් දුන්නෙ නෑළු.ඉතින් මේ ගුරු උපදෙශක මහත්මයා බොහොම කේන්තියෙන් පාසැලේ ගණිත ගුරුතුමා ළඟට ගිහින් මෙහෙම කියනවළු,
"මේ ළමයින්ගේ ගණිත දැනීම බොහොම දුර්වලයි නේ?"
ගුරුතුමාත් වෙච්ච දේ බොහොම සාවධානව අහගෙන ඉඳලා උපදේශක මහත්මයත් එක්කම පන්ති කාමරයට ගියාලු. ගිහින් ළමයින්ට මෙහෙම කියනවලු,
"අඩා තොපි කඩපිලට ගෙහුං ඇට සීනි බෝල හතක් අරන් එකක් තොපේ මහ එකාටයි එකක් තොපේ මහ එකීටයි දීල තව එකක් තෝ කොටාබෑවා නම්, දැන් තෝ ලඟ කීයක් තියෙනවැයි?"
අන්න ඒ පාර තමයි මුළු පන්තියම එකසැරේට උත්තර දුන්නෙ!:D

ගණිත ගුරුවරිය සහ ලකී

අනිත් බොහොමයක් ලිපි වගේම මේකත් පෞද්ගලික අත්දැකීමක්ම තමයි. මේක හදිස්සියෙ මතක් වෙන්න හේතු දෙකක් මතක් වුණා.එක හේතුවක් නම් කියන්න බෑ. අනිත් හේතුව තමයි බ්ලොග් අවකාශයේ මගේ ප්‍රියතම ලේඛකයන් අතරට ටිකක් මෑතකදි එකතුවුණු තවත් ලේඛකයෙක් වන නාලක ගමගේ මහතා ලියූ ලිපියක්.ඒ ලිපියෙ තිබුණෙ ego කියන සංකල්පය ගැන. මේකට කියන නිවැරදි සිංහල වචනය එතුමාගෙන්ම අහගන්න එක හොඳයි.
මේ සිදුවීම වෙනකොට මම හිටියෙ දහයෙ පන්තියෙ. අපේ පාසැලේ දක්ෂ ළමයි අතර මගේ නමත් තිබුණු කාලයක් මේක. විශේෂයෙන්ම ගණිතයට මගේ ලොකු ඇල්මක් තිබුනෙ එකපාරින් තේරුම් අරගත්තට පස්සෙ ආයි පොඩ්ඩක්වත් පොත නොබැලුවත් ලකුණු අනූවට වඩා රිපෝට් කාඩ් එකේ දාගන්න පුළුවන් විෂයය නිසා.
මේ අතරෙ නමය වසරෙදි අපේ පන්ති මාරුකළාට පස්සේ ආයිත් එකොලහ ශ්‍රේණිය වෙනකල්ම අපි ඉන්න ඕනෙ එකම පන්තියේ. අපිට නමය වසරෙ උගන්නන්න ආපු ගුරුතුමිය මුල් දවසෙම මාව අඳුනගත්තෙ අනිත් කාටවත් කරන්න බැරිවුණු ගැටළුවක් මම විසඳපු නිසා.නමය වසර අග වෙනකල්ම මාත් එක්ක ඉතාම හොඳට හිටපු ගුරුතුමිය එක පාරටම ටික ටික වෙනස් වෙන්න ගත්තා. මට මුලින්ම මුකුත් හිතාගන්න බැරුව ගියා.ඇය දැන් කරන එකම දේ මගේ නැති වැරැද්දක් හරි හොයාගෙන මට බනින එක. මේ වගේ දේකට කවදාවත්ම පුරුදුවෙලා නොහිටපු මම අන්තිමටම මානසිකව වැටුණා.මේ නිසාම මගේ ගණිතයට තිබුණු ඇල්ම වගේම පාසැල් ගමනත් පුදුම විදිහට අඩපණ වුණා.
හැබැයි ලස්සන වැඩේ කියන්නෙ මම ගුරු විවේකාගාරයට ගියොත් අනික් ගුරුවරු මා එක්ක කතා කරල මා ගැන හොඳ කියනකොට ඇයත් අනිත් අයත් එක්ක එකතුවෙලා මට හොඳ කියනවා.දැන් මම මොකද කරන්නෙ? කාට කියන්නද? කවුද පිළිගන්නෙ? මට ජීවිතේම තිත්ත වුණා. මම කාගෙන්වත් මේ විදිහෙ අපහාසයකට ලක්වෙලා නෑනේ. ඒ මදිවට මේ ගුරුතුමිය ටිකක් අමුතු විදිහේ ළමයෙක්ව ගණිතය නායිකාව කළා. ඒ ළමයත් අනිත් කෙනෙක්ව අපහාසයට ලක් කරන්න බලාගෙන ඉන්න කෙනෙක්. හදිසියෙවත් මේ ළමයා නැති වෙලාවට ගුරු උපදේශක කෙනෙක් ආවොත් මා ළඟට අර ගුරු උපදේශකවරයාව තියාගෙන ගණිත නායිකාවගේ නැති හොඳත් කියන්න අර ගුරුතුමිය පටන්ගත්තා.
අන්තිමට වැඩේ නතර වුණේ මීට කලින් අනූවට අඩුවෙන් නොගත්ත මම වාර විභාගෙට ලකුණු පනස් හතරක් අරගත්තට පස්සෙ.
මගේ අම්මත් තාත්තාත් මා වටේ හිටියා. ඔවුන් මාව ශක්තිමත් කළා මිස කෙහෙවලු පටලවාගන්න ගියේ නෑ අර ගුරුතුමියත් එක්ක.අන්තිමට මට ගණිතය උපකාරක පන්තියකටත් යන්න වුණා.අම්මත් තාත්තත් ඇරුණු කොට මා ළඟ හිටිය ප්‍රබලම උපකාරකයා තමයි පානදුර කොට්ඨාශයේ විද්‍යා ගුරු උපදේශකවරයක් වුණු ගුණසිරි පෙරේරා ගුරුතුමා.(ලකී ලේසියෙන් කාටවත් අත්දෙක උස්සල වඳින්නෙ නෑ.ඒත් මම දණගහල වඳින කෙනෙක් තමයි ඔහු )
ටිකක් හිත ශක්තිමත් වුණාම කොහොම හරි මේ වද විඳින්න බැරිම තැන මම තීරණය කළා මේ ගැන කෙළින්ම කතා කරලා අහන්න.ඇය දීපු උත්තරය දන්නවද?
"ඔයා බොහොම සැප පහසුවට හුරතලේට හැදුණු කෙනෙක් නිසා මම හිතුවා ඔයාව ශක්තිමත් කරන්න."
මොන විදිහට ඇය මේ උත්තරේ හිතාගත්තද මන්දා? මගේ පාසැලේ මට වඩා සිය දහස් ගුණයක් හුරතලේට හැදුණ තොත්ත බබ්බු ඕනතරම් ඉන්නවා. ඒ නිසා අදටත් ඇයගේ උත්තරේ බොරුවක් කියලා මගේ හිත කියනවා. ඒ දීපු දසවදය විඳගෙන සියදිවි හානි නොකරගන්න තරම් මම ශක්තිමත්ද කියලා වෙන්න ඇති බලන්න ඇත්තේ?
අදටත් කවුරුහරි මම හුරතලේට හැදුණු පොඩි ළමයෙක් වගේ කෙනෙක් කිව්වොත් මට ඒක තදින් බලපානවා.මටත් නොදැනි මට ඇයව මතක් වෙනවා.ego එකට පාර වදිනවා වෙන්න ඇති.
කොහොම නමුත් මම සාමාන්‍ය පෙළ ගණිතයට විශිෂ්ඨ සාමාර්ථයක් අරන් ප්‍රතිඵල කියන්න ගිය වෙලාවෙ ඇය මගේ අම්මත් එක්ක හිනාවෙලා මෙහෙම කිව්වා.
"මම දැනන් හිටියා මෙයා මේ ප්‍රතිඵලය ගන්නවා කියලා"