පොඩි හාමුදුරුවෝ වාදෙ දිනපු හැටි

මේ කතාව මට මතක් වුණේ විසිතුරු ලියල තිබුණු සටහනක් දැකලා.මුලින්ම ඒක විසිතුරුට කමෙන්ටුවක් හැටියට දාන්නත් හිතුණට පස්සෙ හිතුණා වෙනම සටහනක් විදිහට දාන්න ඕනෙ කියලා.
මේක සෙන් කතාවක්.

එක්තරා ජපන් පන්සලක හාමුදුරුවරු දෙනමක් ජීවත් වුණා. ලොකු හාමුදුරුවෝ බොහොම බුද්ධිමත්.අනෙක් හාමුදුරුවෝ තරුණ හාමුදුරුනමක් උන්වහන්සේගේ එක ඇසක් අන්ධයි.එතරම් ධර්ම ඥානයකුත් නැති ඉක්මනින් කේන්ති ගන්නා කෙනෙක්.මේ සෙන් දහමේ වාද විවාද ආදියට බොහොම ඉහල තැනක් තියෙනවනේ.
දවසක් මේ පන්සලට වැඩමකළා සංචාරයේ යෙදෙන හාමුදුරු නමක්. මේ ස්වාමීන්වහන්සේ තමන්ගේ වාද විවාදයන්හි තිබුණු දක්ෂතාවය නිසා රට පුරා ප්‍රසිද්ධවුණු කෙනෙක්.ඉතින් මේ ස්වාමීන්වහන්සේ අභියෝග කළා අර පන්සලේ හිටපු ස්වාමීන්වහන්සේලාටත්.මුලින්ම වාද කළ යුතු වුණේ අර පොඩි හාමුදුරුවෝ එක්කයි.
ඉතින් මේ ස්වාමීන්වහන්සේලා දෙනම, ඒ කිව්වෙ අර ආගන්තුක හාමුදුරුවොයි සාමණේරයන් වහන්සේයි විහාරයට ඇතුල්වුණා වාදය සඳහා.ටික වේලාවකින් අර ආගන්තුක හාමුදුරුවෝ එලියට වැඩියා.නායක ස්වාමීන්වහන්සේ මුණගැසිලා මේ විදියට කිව්වා.

"ස්වාමීනි මට හිතාගන්නවත් බෑ හරිම පුදුමයක්.මම මහා නායක ස්වාමීන්වහන්සේලා පවා පරදවලා තියෙනවා.නමුත් පළමු වතාවට මේ තරුණ සාමණේරයන්ට මම පැරදුණා.ගෝලයා මෙහෙම නම් ගුරුවරයා ගැන මට හිතා ගන්න පුළුවනි ස්වාමීනි.ඔබවහන්සේ ඉතාම ශ්‍රේෂ්ඨයි"
දැන් ලොකු හාමුදුරුවෝ කරකවලා අතඇරියා වගේ.මොකද තමන්ගේ ගෝලයගේ හැටි දන්නවනේ.ඒත් මම කිව්වනේ මේ ලොකු හාමුදුරුවෝ හරිම බුද්ධිමත් කියලා, ඒ නිසා අර විසිතුරුගේ කතාවේ දෛවඥයා වගේම වැඩි කතාවට නොයා ඉල්ලා හිටියා සිද්ධවු දේ විස්තර කරන්න කියලා.
දැන් අර ආගන්තුක ස්වාමීන්වහන්සේ බොහොම පරාජිත විදියට මෙහෙම කියනවා.

"ස්වාමීනි හස්ත මුද්‍රා ක්‍රමයට වාඩ කිරීම ඉතාම අසීරු දෙයක්. ඒ නිසා මා හිතුවා එසේ කරන්නට.මා සාමණේරයන් වහන්සේ දිහාවට එක ඇඟිල්ලක් දිගුකලා බුදුරජාණන් වහන්සේ හඟවන්න.මහා පුදුමයි හාමුදුරුවනේ අර සාමණේරයන් වහන්සේ ඇඟිලි දෙකක් මා දිහාවට දිගුකලා බුද්ධරත්නයත් ධම්මරත්නත් පෙන්නන්න,ඒ පාර මම ඇඟිලිතුනක් දිගුකරලා පෙන්නුවා බුද්ධරත්නයත්,ධම්මරත්නයත් සංඝරත්නයත් පෙන්වන්න.මෙන්න එතකොට මේ සාමණේර ශ්‍රේෂ්ඨයන්වහන්සේ අත මිට මොලවලා මගේ මූණ ළඟටම ගෙනත් සොලවලා ආපසු ගත්තා.මේ රත්නයන් තුනම එක්වූ කළ බුද්ධ ශාසනය ඇතිවෙනවා.එය මහාබලසම්පන්නයි කියන එකයි ඒකෙ තේරුම." මෙහෙම කියපු මේ ආගන්තුක ස්වාමීන්වහන්සේ පන්සලෙන් පිටවෙලා වැඩියා කියමුකො.

සෑහෙන වෙලාවක් ගියා අර සාමණේර හාමුදුරුවො තාම විහාරගේ ඇතුලෙ.ලොකු හාමුදුරුවො ඉක්මනට සාමනේර හාමුදුරුවො හොයාගෙන විහාරගෙට වැඩියා.බැලින්නම් මෙන්න අපේ සාමනේර හාමුදුරුවො ඉන්නවා විහාරගේ ඇතුලෙ දත්මිටි කකා.ලොකු හාමුදුරුවො දැක්කා විතරයි සාමණේරයන් වහන්සෙ කේන්තියෙන් පුපුරමින් මෙහෙම අහනවා.
"කෝ අර උන්නාන්සේ? ආපහු වැඩියද? තාම ඉන්නවනම් කියන්න ගුටිනොකා බේරුණේ ඔබවහන්සේ හින්දය කියලා. "
දැන් ලොකු හාමුදුරුවො තවපාරක් කරකවලා අතෑරිය වගේ වුණා.ඇයි මෙක මහ හතර බීරි කතාවක් නොවැ.
"හරි හරි පොඩි නම, කේන්තිගන්න කාරියක් නෑ.වුණේ මොකද කිව්වනම්."

"වුණේ කියන්නෙ ලොකුහාමුදුරුවනේ,වාදයට කියලා ඇවිත් අසුන්ගත්තා විතරයි,මගේ මේ කණ ඇහ පෙන්නල ඇඟිල්ල දික්කරේ නැතැයි අර උන්නාන්සේ.ආගන්තුක හාමුදුරුවෝ වෙච්චි,ඇරත් ඉතින් ඔබවන්සේ මට නිතරම කියනවනේ කේන්තිය පාලනය කරගන්න කියලා.ඒ හින්දා මම බොහොම සුහද විදිහට ඇඟිලි දෙක දික්කරල පෙන්නුවා ඔබවහන්සේ වාසනාවන්තයි ඇස් දෙකම තියෙන නිසා කියල.ඒ ගමන ඒ උන්නාන්සෙ මා දිහාට ඇඟිලි තුනක් දික්කළා නොවැ ඔහේගෙ තනි ඇහැයි, මගේ ඇස් දෙකයි ඇස් තුනයි කියලා.අනේ අම්මපා මට ආපු කේන්තියට මම උන්නාන්සෙගෙ මූණටම දෙකක් දමලා අනින්න කියලා ගියා,ඒත් මිට මොලෝපු අත උන්නන්සෙගෙ මූණ ළඟටම ආවම ආයිත් ඒකෙන් ඔබවහන්සෙට වෙන අපහාසෙ තෙරුම් ගිය නිසා යන්තම් ආයි අත ගත්තා"

කියල සාමණේර හාමුදුරුවෝ එක හුස්මට කියාගෙන ගියා.

ඔබට සතුටුයිද දැන්?

හිතන්න ඔබට කෙනෙක් ඉතාම වටිනා දෙයක් දෙනවා.අපි හිතමු ඒ මැණිකක් කියලා. ඔබ ඒ දේ වෙනුවෙන් ඔබේ මුළු ජීවිත කාලෙම කැප කරනවා. ඔබේ නින්ද, ධනය, සමහර විටකදි ඔබේ සතුට පවා කැප කරනවා. තමන්ගේ ඇහැක් වගේ පරිස්සම් කරනවා.හොර හතුරන්ගෙන් විතරක් නෙමෙයි ඉතාම සියුම් සීරීමකින් පවා ඔබ ඒ දේ රැක ගන්නවා.කිසිම ඇද පළුද්දක් නැති ඒ වස්තුවේ වටිනාකම දිහා බලලා ඔබ සතුටු වෙනවා. නැති බැරි වෙච්ච කාලෙක ඔබට හයියට තියෙන්නෙ ඒ වස්තුවේ වටිනා කම කියලා හිතනවා. ඔබේ දහදිය මහන්සිය පල දරයි, දවසක ඒ වස්තුවෙන් සැනසීම උදාවෙයි කියලා හිතෙනවා. හරියටම අවුරුදු 14 කට පස්සෙ , අර දුන්න කෙනාම ඇවිත් ඒ වස්තුව ඔබෙන් එක පාරටම අරන් යනවා. ඔබට මොනවා හිතේවිද?

ඔබ ඒ වස්තුව දීලා ආපහු ගත්තු කෙනාට ප්‍රිය වචනයෙන් කතා කරයිද? මට මේක මේ අවුරුදු ගාණට පරිස්සම් කරන්න දුන්නා කියා ඔහුට හෝ ඇයට ප්‍රශංසා කරයිද?

පිංගුත්තර විනිස

(පහත ඡායාරූපයේ ඇති කවියට පිළිතුරකි.)

නොරිසි නම් පිරිමියෙකු සතු එඩිය              පෙන්වලා
 දමා එන්නට තිබුණෙ සිප් හලේ                 රඳවලා
 නැතොත් සරණක් ලැබෙන සේ තැනක     රඳවලා
 වෙන්ව යන්නට තිබුණෙ ගරු සරුව          පෙන්වලා

 නොහැකියාවේ තරම වසන් කරගනු          රිසින්
මඟ මියෙන සේ වසන් කරන සේ දන         ඇසින්
 දිඹුල නංවා කටුද අතුරවා සැම                 දෙසින්
පලා යන්නේද හරි හමන් මිනිසෙකු           විසින්?

 උගත් සැම ශිල්පයන් වෙතත් සැම           අභිබවා
යෙදුම නොඋගත් බැවින් උදැල්ලට           පණ පොවා
 පොළොව කොටමින් දිවිය සරි කරන       විට පවා
 නොආවෙද පසු පසින් කරපු පවු               රෑ දිවා

 තමන් බැරි කම වසා ඇඳුරිඳුට දොස්          තබා
 සිරි අතැර කාලකන්නිය සමඟ ගොස්        එදා
 අද පැමිණ නිදොස් බව අයදිතත් මැද        සබා
 තවත් එහි වරද පිංගුත්තරගෙ අත             තමා..

මේ ගීතයේ පෙර වාදනයේ රථවාහන හඬ අපූරුවට නිරූපණය වෙනවා.

තොල් පැටළුනු හැටි....

එහෙත් හරි වැස්ස මෙහෙත් හෙම වෙන්ටැ... වැරදීම මිනිස් ගතියකි සමාව දීම දේව ගතියකි කියනවා නොවැ. සමහර වැරදි තියෙනවා ඒව වැරදි වලටත් වඩා ටැපලීම්...ටැපලීම් නිසා වෙන වැරදීම්. ලකී ටැපලීම් වලට දෙයියා. පහේ පන්තියෙදි විතර අපේ ශිෂ්‍යත්ව පන්තියෙ මිස් මට කිව්වෙ "ඩිංගි මහත්තයා" කියලා. ඉස්සර ඔය උපමා,රූඪි වලින් තරඟ තිබ්බම හරි උත්තරේ උඩින්ම දෙන්නෙ ලකී උනාට කලබල වැඩි කමට කියන්නෙ පටලවලා. "වහින තරමට ගොරවන්නෑ" "සපා කන බල්ලා නොබුරයි" වගේ...
ඔයිට අමතරව විලි ලැජ්ජා හිතෙන දිව පැටලිලිත් වෙලා තියෙනවා. ඉංග්‍රීසි සාහිත්‍ය පන්තියෙදි "Pride and Prejudice " නවකතාවෙ කොටසක් කියවන්න දුන්නා. ඒකෙ එක තැනක කතා නායිකාව වන එලිසබෙත්,දුෂ්ටයා වන විකම් එක්ක කතා කර කර ඉන්නකොට තරහ වැඩි කමට තමන්ගෙ තොල හපාගෙන නිෂ්ශබ්ද වෙනවා. හරිම උද්වේගකර අවස්ථාවක්. කියවන අපිටත් කේන්ති යනවා. ඒත් මම මේ කෑල්ල කියවනවත් එක්කම මුළු පන්තියම දෙදරුම් කන හිනාවක් ආවා. ඔළුව උස්සලා බලද්දි ටීචත් බඩ අල්ලගෙන හිනා වෙනවා. බැලින්නම් "She bit her lip" වෙනුවට මම කියවලා තියෙන්නෙ "He bit her lip" කියලා.

තවත් දවසක් මම බස් එකේ යනකොට ප්‍රාදේශීය ලේකම් කාර්යාලෙ ලොකු බැනර් එකක් දාලා "උපත් පාලන සතිය" කියලා. මේ මොන මගඩියක්ද කියලා හිත හිතා ආපහු එන ගමන් ආයි පාරක් හොඳට බැලුවා. ඒ උපත් පාලන සතිය නෙවෙයි පලාත් පාලන සතිය. තවත් දවසක් බස් එකේ යනකොට බස් රථයේ පොඩි ස්ටිකර් එකක් අලවලා තියෙනවා "" (මාතෘ ප්‍රවාහන අමාත්‍යංශය ??) අනේ වාසනාවන් කියලා හිතාගෙන තව ටිකක් විපරමින් බැලුවාම ඒ "" (අභ්‍යන්තර ප්‍රවාහන අමාත්‍යංශය )

කියැවෙන පැටලීම් විතරක් නම් මදෑ, පැටලිලා ඇහෙන දේවලුත් එමට තියෙනවා. "ආදරයයි කරුණාවයි ගිනි වැටියයි මා සිත පාරයි" කිය කියා රුක්මණී දේවි පහන වටේ යනකොට මම හිතුවෙම අර පහනෙ රස්නෙ උහුල ගන්න බැරි කම තමයි ඒ කියන්නෙ කියන්නෙ.සෑහෙන කාලෙකට පස්සෙ තමයි දන්නෙ ඒ ගිනි වැටිය නෙවෙයි "හිමි බැතිය " තමයි එයාට වද දෙන්නෙ කියලා.(හැබැයි ලැජ්ජා වෙන්න දෙයකුත් නෑ. රොඩ්නි වර්ණකුල මහත්මයා දවසක් රූපවාහිණී වැඩසටහනක කියලා තියෙනවා එයාට ඒක ඇහුනෙ "ඉබි පැටියයි" කියලලු ) . රුක්මණී දේවියව වරදවා වටහා ගත්ත තව අවස්ථාවක් තමයි "මැවිලා පෙනේ විරූපේ". හැබැයි ඒකට නම් වරද මගෙ අතේ නෙමෙයි. අහලම බලන්නකෝ.

"රන් සමනල ජෝති ගෙ බාගේ" කිය කියා රන්ජන් රාමනායක ඩිලානි අබේවර්ධනත් එක්ක නටන සිංදුවක් ඉස්සර රූපවාහිණියෙ විකාශනය වුනා. මම හතර වසරෙ ඉන්න කාලෙ ගීයෙන් ගීය වටයකට ඕක කියන්න ගිහින් මට එහා පැත්තෙ හිටිය ලමයා මාර කින්ඩි හිනාවක් දාල කිව්වෙ නැද්ද "රන් සමනල ජෝඩුව වාගේ " කියලා. "ජෙනුයින් මන් වී" වගේ මඥ්ඥං වචනයක් සිංදුවක් මැද්දට දැම්මෙ කවුද  කියලා කාලයක් හිත හිතා හිටි මට කවුරු හරි කිව්වා ඒ තියෙන්නෙ "එනු ඉක්මන් වී - මා වෙත ලංවී" කියලා. "අපූර්ව සහෝදරර්ගල්" චිත්‍රපටියෙ "උන්න නෙනචේ" කියන ජනප්‍රිය ගීතය නිසා දමිළ භාෂාවෙනුත් සිංහල භාෂාවෙනුත් කඟවේනා ට කියන්නෙ එකම නම කියලයි මම හිතාගෙන හිටියෙ.මොකද මට ඒක ඇහුනෙම "කඟවේනා ආවේ" කියලයි..

ඒ ඔක්කොමත් හරි මේ ළඟදි ඉඳන් මේ ගතිය වැඩියි වගේ. වාහන ගන්න සුදුසු අය ගැන වැඩිහිටියෙක් කියපු වැදගත් කතාවක් මට පැටලිලා ඇහුණෙ වාහන ගන්න සුදුස්සොයි නුසුදුස්සොයි කියලා ජාති දෙකක් ඉන්නවා කියලනේ. ඒ මදිවට දොස්තරලා කියන්නේ අවලම් ජාතියක් කියලා ඇහුණා. ඒ මදිවට දේශපාලුවන්ගේ පදේට නොනටන නම්බුවට ගරු කරලා නිලයෙන් අයින් වෙන රාජ්‍ය නිලධාරී තුමෙක් ගැනත් ඇහුණා. දැන් නම් ඉතින් කන් දෙක බලවාගන්න කාලෙ හරි වගේ. මම මේ බයේ ඉන්නෙ කනේ අමාරුවක් නෙවේ මොලේ අමාරුවක් කියයි කියලා....ඒ නිසා මම මටම බූවල්ලෙන් තලාගෙන බලනවා ලෙඩේ හොඳ වෙයිද කියලා. බැරි වුනොත් නිට්ටාවට හොඳ වෙන්න බේතක් (මට ) ලැබෙයි වගේ.. 

අඬහැරය....(මේ කමතට ගොඩවී යන්නයි....)

ලාභ අලාභ නින්දා ප්‍රශංසා යස අයස ආදී ලෙස අටලෝ දහම පෙරලෙන දිහා බොහොම සීරුවට බලාගෙන පොඩි සිසිර තාරක නින්දකට වැටිලා ඉන්නවා. මහ වැහි වැටෙනකොට මගේ කම්මැලි හිත ඒ ධ්‍යානෙන් එකපාරට මිදෙනවා. වළාකුලක හැංගිලා හිටපු ඉර දෙයියො ආපහු ලෝකෙ දිහා එබිකම් කරනකොට මටත් බ්ලොග් අවකාශෙට එබිකම් කරන්න හිතෙනවා. අවුරුදු තුනක් තිස්සෙ පුරන් වෙන්න ඇරපු කෙතක් වගේ මගේ බ්ලොග් අඩවිය පාළුවෙලා ගිහින්. දැන් ඉතින් වපුරන්න කාලෙ හරි කියලා හිතෙනවා.

මේ අවුරුදු තුනට ගොඩක් දේවල් වෙනස් වුනා. කාලයක් හිත රිදවපු දේවල් මිහිරි මතක බවට පත්වෙනවා. ජීවිතේ සමහර දේවල් නොලැබී යාම වාසනාවක් කියල හිතෙන්න පටන් ගන්නවා.ජීවිතේ දිහා බලන විදිහ කෝණය සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් වෙනවා. ජීවිතේ සුන්දරද මෙතරම් කියලා හිතෙනවට වඩා ජීවිතේ කොයි තරම් විචිත්‍රද කියලා හිතෙනවා. සැප දුක දිහා උපේක්ෂාවෙන් බලන්න ටිකෙන් ටික ඇහැ සකස් වෙන හැටි මටම දැනෙනවා.

මගේ ලෝකෙ වීරවරිය වුණු මගේ ආච්චි අම්මා අවුරුදු අනූ පහක් ආයු වළදලා ජීවිතෙන් සමුගන්නවා. බලාපොරොත්තු නොවුණු දෙයක් නොවුනත් මගේ හිත පුංචි කෑලි ලක්ෂ ගාණකට කැඩිල යන හැටි මට දැනෙනවා. නෑදෑ කමකට වැඩි යාළු කමකින් ජනූ අක්කා අපේ දිහාවෙ එනවා. වැඩ කටයුතු බහුල වෙලාවක උනත් මං වෙනුවෙන් කැප කරපු ඒ පුංචි කාලය මට හරියට දැනෙනවා. අවමංගල උත්සවය දවසෙ සෙනඟ ගොඩ පීරාගෙන මතුවෙන දිනේෂා අක්කා මගේ අත් දෙකෙන් අල්ලගන්නවා . මෙච්චර වෙලාවක් තිස්සෙ නොතිබුණු හයියක් මගේ හිතට එනවා. ඥාති මිත්‍ර කම් ගැන මානව සබඳතා ගැන  මගේ ඇහැ අළුත් වෙනවා.

අපි ගත කරන අවසාන දින ගණන කියලා දැනෙනකොට ඇස් දෙකෙන් වැටෙන කඳුළු නවත්තන්න මම ආච්චි අම්මටගෙ පිටට තුරුළු වෙලා ඉන්නවා.අවුරුදු අනූ පහක් ගිහින් දුර්වල වුනත් මම කියන ගණන් ආච්චි අම්මා මනෝමයෙන් එකතු කරනවා. ගුත්තිලයේ සුරඟන වැනුම මටත් වඩා අගේට ගායනා කරනවා. ඒ අතරේ තමන්ම හදපු විහිළු කවිත් කියනවා."මම ගියාම ඔයා තමයි තනිවෙන්නෙ " හැමදේම අතරෙ ඇගේ මුවින් පිට වෙනවා. දරු මුණුපුරෝ සේරම වට කරගෙන කැත කුණු ඇදලා ආදරෙන් බලාගත්තත් "ඔයා විතරයි මට ආදරේ" කියල ඇගේ මුවින් කියවෙනවා. උදේ රස්සාවට ගිහින් හවස ගෙදර එන මගෙ අතින් කෙරෙන යුතුකම් කොටස හරිම සීමිතයි. "කොටන් අදින අලි යි පෙරහැරේ යන අලි යි කියලා ජාති දෙකක් ඉන්නවනේ " අනිත් අයගෙ ඒ විහිළුව ඇතුලේ නෝක්කාඩුවක් තියෙනවා.

නොහිතූ නොපැතූ වෙලාවක එක පාරටම මගේ ජීවිතයට කෙනෙක් ලං වෙනවා. මං තනි නොවෙන්න ආච්චි අම්මා වග බලාගත්තා කියලා මට හිතෙනවා. මම ප්‍රාර්ථනා කරපු හැමදේම ඒ විදියටම දැනගෙන හිටියෙ ඇය විතරමයි කියලා මම දන්නවා. ඒ සියළු දේ අඩුවක් නැතුව තියෙන කෙනෙක් වෙන කාට වත් හොයලා දෙන්න බෑ කියලා මම දන්නවා.අපේ ගිවිසුමත් ඇයට මතක ඇතියි කියලා මම හිතනවා. ආච්චි අම්මා නික්මිලා හරියටම අවුරුද්දක් ගිය තැන අපි විවාහ වෙනවා. ජීවිතය වී හමාරයි කියලා හිතපු දේවල් එහෙම නෙවෙයි කියලා මම දැන් අත්දැකීමෙන් දන්නවා. ඒ දේවල් එහෙම සිදු නොවුණු එක කොපමණ හොඳද කියලා හිතෙනවා. ලෞකික මට්ටමෙන් අත්හැරීම සහ අළුත් වීම ගැන වෙනස් මානයකින් බලන්න මම පුරුදුවෙනවා. ගේහසිත ප්‍රේමයක තිබෙන ගැඹුරුබව දැනෙන්න ගන්නකොට පරම්පරා ගණනක දෙමව්පියන්ගේ කැපකිරීම් වගකීම් ගැන අමුතුවෙන් හිතන්න පෙළඹෙනවා.

ජීවිතය දිහා බොහොම අපූරු විදියට බලන අළුත් අම්මා කෙනෙකුයි තාත්තා කෙනෙකුයි මට ලැබෙනවා. ඉංග්‍රීසි,දමිළ,හින්දි,ජර්මන් භාෂා වතුර වගේ කතා කළ හැකි තාත්තා සක්‍රීය බෞද්ධයෙක්. ජීවිතේ විඳිමින් තාමත් අළුත් දේ ඉගෙන ගනිමින් ඉන්න තාත්තා හොඳ කලාත්මක ඇහැක් තියෙන කෙනෙක්. පීඩනය යටතේ දියුණු වෙන හැටි තාත්තා ආදර්ශයෙන්ම කියා දෙනවා.ඉගෙන ගැනීමට මගේ හිතේ තියෙන ආශාව නව මානයකට යනවා. කොළඹ පවුලක සැපට හැදුණු අම්මා වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම අම්මා කෙනෙක් වෙනවා. හිතේ කුහක කමක් ගෑවිලාවත් නැති කියන දේ හයියෙන්ම මූණටම කියන අම්මා මට සරල කම දිහා නැවත වතාවක් බලන්න කියා දෙනවා.

වතාවක් ලකීට ගුරුවරයෙකු නොපැමිණි පන්තියක් ලැබෙනවා. විෂය සම්බන්ධීකරණය කරන පුද්ගලයා මගේ මූණටම කියනවා "අදට මොනවහරි කරලා දාන්න" කියලා. නමුත් දරුවන්ගේ ජීවිතත් එක්ක සෙල්ලම් කරන්න අකමැති වෙන මම මගේ කාර්යභාරයෙන් එහා ගිහින් අදාල විෂය අමුතුවෙන් ඉගෙන ගෙන මුළු ශාඛාවෙන්ම ඒ විෂය දන්නා දෙවැනියා වෙනවා. නොසිතූ ලෙස ඒ නිසාම විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රවේශය ලැබූ දරුවන්ට උගන්වන්නට ඉඩ ලැබෙනවා පමණක් නෙවෙයි ඒ හරහා මා හට අනන්‍යතාවක් ගොඩනැගෙනවා.නිවසේ සිටම මගේ ආර්ථිකය ගොඩ නගාගන්නට මට පිටිවහලක් ලැබෙනවා

ලකී වාසනාවන්තයි කියලා හැමෝම කියනවා. නමුත් ලකී වාසනාවන්ත වෙන්නෙ භෞතික දේවල් වලින් විතරක් නෙමෙයි කියලා ලකී දන්නවා. ලකී හැමවිටම අලුතින් යමක් ඉගෙන ගන්නවා. ලකීට කල්‍යාණ මිත්‍රයෝ ලැබෙනවා. ලකී වැරදීම් වලින් ඉගෙන ගන්නවා අළුත් වෙනවා. මම වෙනුවෙන් වගේම මගේ ඒ කල්‍යාණ මිත්‍රයන් වෙනුවෙන් මම ආයිමත් ලියනවා. ඉස්සර වගේම සුපුරුදු ලෙංගතුකමෙන් ගුණ අගුණ දක්වන්න කියලා ඉල්ලා හිටිනවා

වීරයෙකු ලෙස නික්ම ගිය සහස්‍රකයේ දුෂ්ටයා!

මම හින්දි සිනමා ලෝලියෙක්මි.  හින්දි සිනමාවේ විචිත්‍රවත් බවට සහ අනන්‍යතාවයට මම ඉතා ප්‍රිය කරමි. එහෙත් එයින් මා ඕනෑම හින්දි චිත්‍රපටියක් නරඹන බව නොකියවේ. ලංකාවේ මෙන් නොව ඉන්දියාවේ සිනමාව සිනමා කර්මාන්තයකි. හොඳින් සංවිධිත ඉන්දියානු සිනමා කර්මාන්තයෙන් යැපෙන්නෝ බොහෝය. විවිධ භාෂා වශයෙන්, කලාත්මක හා වාණිජ වශයෙන් ආදී ලෙසින් සැම දෙසට විහිදී ඇති එතුලින් ගලන්නේ ඉන්දියාවේ ජීව රුධිරය නොවේ නම් යටත් පිරිසෙයින් එරට ශක්තිජනක පානයයි. නළු නිළියන්ගේ පිළිම කිරි වලින් නහවන ඔවුන්ට පුද පූජා පවත්වන, ඔවුන් සැබෑ ජීවිතයේදී වීරයන් කරන ඉන්දීය ජනතාවට සිනාසෙන්නට මට නොහැකිය. දේශපාලනය ගැන කිසිත් නොදන්නා රන් සමනලයයින්, පබා ලා අනර්කලීලා පාර්ලිමේන්තු යැවූ ලංකාවේ ජනතාව ඉන් වෙනස් වන්නේ මෙහි සිනමා කර්මාන්තයක් නැති නිසා මිස ඒ මානසිකත්වයෙන් බැහැර වී සිටින නිසා නොවේ.
ඉන්දීය වට්ටෝරු සිනමාව හෙවත් ජනප්‍රිය වාණිජ සිනමාව මුළු සිනමා කර්මාන්තයේම පදනමයි. වීරයා සහ පෙම්වතිය, දුෂ්ටයා, කවටයා, සහායකයා යන චරිත වලට සිංදු කිහිපයක් සහ සටන් ජවනිකා කිහිපයක් දමා පත අට එකට සිඳවා ගැනීමෙන් මේවා තැනෙයි. (මේ පදම අල්ලා ගැනීම සිතන තරම් පහසු නැති බව හින්දි අනුකාරක දේශීය සිනමාවෙන් පැහැදිලි වේ)
කෙසේ වෙතත් මේ වට්ටෝරු සිනමාවේ දුෂ්ටයාට හිමිවන්නේ ඉතා වැදගත් තැනකි. වීරයා වීරයෙකු වන්නේ දුෂ්ටයා නිසාය. නියම දුෂ්ට නළුවා බොහෝ විට රංග පෞරුෂයෙන් වීරයා අභිභවන බව මගේ හැඟීමයි. ප්‍රේම් චොප් රා, රාසා මුරාද්, අම් රිෂ් පූරි, මදන් පූරි, කේ කේ මෙනන්, ගුල්ෂන් ග්‍රෝවර් මෙන්ම ෂාරුක් ඛාන් වැනි නළුවන් නිරූපණය කළ දුෂ්ට චරිත අපේ මතකයෙන් ගිලිහී නොයන්නේ එබැවිනි.
මේ අතර සිටි ප්‍රධානම චරිතය පසු ගිය දා නික්ම ගියේය. ඔහුගේ රංග පෞරුෂය කෙතෙක් වීද යත් සිනමාව තුල ඔහු හැඳින්වුණේ "කළු රත්තරන්(Black Gold)"  හා සහශ්‍රකයේ දුෂ්ටයා (Villain of the millennium) යනුවෙනි. ඒ වෙන කිසිවෙක් නොව ප්‍රාන් කිශන් සිකන්ද් ය. නැතහොත් "ප්‍රාන්" ය. ඉතිහාසයේ එතෙක් මෙතෙක් බිහිවූ විශිෂ්ටතම නළුවෙක් ලෙස ඔහු හැඳින්වීමට මා පසුබට නොවෙමි. ඒ වසර අනූ තුනක් වූ ඔහුගේ ජීවිතයෙන් වසර හැත්තෑම්වට වැඩි කාලයක් සිනමාවේ රැඳී සිටීම නිසා නොවේ. එක් බැල්මකින්, මුහුණේ ඉරියව්වක් මදකින් වෙනස් කිරීමෙන් හැඟීම් ප්‍රකාශනයට ඔහු තුල වූ දක්ෂතාවය නිසාය.

රාජ් කපූර්, කිශෝර් කුමාර්, දේව් ආනන්ද්, දිලිප් ආදීන් ගේ සිට අමිතාබ්, රාජේශ් දක්වා දශක ගණනාවක වීරයන් බිහිකිරීමට ඔහුගේ දායකත්වය අති මහත්ය. ඔහුගේ ප්‍රසිද්ධිය හා ජන අප්‍රියත්වය කෙතෙක්ද යත් දශක ගණනක් යනතුරු ඉන්දීය දරුවන්ට ප්‍රාන් යන නම නොතැබීමට දෙමව්පියෝ වග බලාගත්හ. එසේම එදා මෙදා තුර වැඩිම මුදලක් ලැබූ දුෂ්ට නළුවා ඔහුය. ඔහු ලැබූ මුදල සැම විටම පාහේ වීරයා අබිභවා සිටීම විශේෂ කරුණකි. එය වෙනස් වූයේ එක්ම එක වීරයෙකු සඳහා පමණි. ඒ රාජේශ් ඛන්නා ය. චිත්‍රපටියක් ප්‍රචාරණයේදී වීරයාගේ නම තරමටම ඔහුගේ නමද ප්‍රචාරය විය. චිත්‍රපටියෙහි රංගන ශිල්පීන්ගේ නම් ප්‍රචාරය වූ පසු අවසානයට "සමඟින් ප්‍රාන්" යන තේරුම දෙන " ..And Pran" යන කොටස භාවිත කෙරුණේ එහි වැදගත්කම මනාව හෙලි කරමිනි. ප්‍රාන් ගේ ජීවිත කතාව ඇතුලත් චරිතාපදාන කෘතිය And Pran ලෙස නම් කෙරී ඇත්තේ එබැවිනි.
කෙසේ වෙතත් ප්‍රාන් රඟපා ඇත්තේ දුෂ්ට චරිත පමණක් නොවේ. ආදරණීය පියෙකු, වැඩිහිටියෙකු, යුක්ති ගරුක පොලිස් නිලධාරියෙකු ආදී සුදු චරිතද සම්භාව්‍ය ගණයේ නිර්මාණවල චරිතාංග නළුවෙකු ලෙසද ආදී පුළුල් පරාසයක ඔහුගේ චරිත නිරූපණයන් විහිදී තිබිණි.ඒ අතරිනුත් හාස්‍ය මතු කිරීමේදී ඔහු විකට නළුවන් අබිභවා කැපී පෙනුනි.( ඔහුත් කිශෝර් කුමාර් රුත්  රඟපෑ චිත්‍රපටියක් නම් සිනාව සහතිකයි.)

උපතින්ම උගත් ධනවත් පවුලක උපත ලැබූ ප්‍රාන් සැබෑ ජීවිතයේ නම් ඉතා වැදගත් මහත්මා ගුණ ඇති පුද්ගලයෙකු ලෙස ප්‍රකටය. ඔහු හැඳින්වෙන්නේ "Soft Speaking gentleman" ලෙසය.එසේම ක්‍රීඩාව පිළිබඳ දැඩි ලැදියාවක් තිබූ දක්ෂ ක්‍රීඩයකයෙකු වූ ප්‍රාන් අසහාය මතක ශක්තියක් තිබූ කෙනෙකු ලෙස හැඳින්වේ. ඔහු ඉතා දීර්ඝ දෙබස් ඛන්ඩ වුව වරක් බැලූ පමණින් මතක සිටින කෙනෙකි. වරක් අමිතාබ් භච්චන් සඳහන් කර තිබුණේ කැමරා සහ ආලෝක උපකරණ සූදානම් කරගන්නා තෙක් ගතවන විනාඩි කිහිපයේදී පිටු ගණනක දෙබස් එක් වරක් පමණක් කියවන ඔහු ඉන් අනතුරුව එකදු වචනයක් හෝ නොපටලා කියන්නට තරම් දක්ෂ වූ බවය.

හැකි කළ ඉතා ඉහළ ආදායමක් ලැබූවත් තම ජීවිත පැවැත්මෙහි වැරදි නිසා ජීවිතේ අවසානය අසරණව හඬමින් ගතකරන්නට වූ බොහෝ නළු නිළියන් මෙන් නොව වීරයෙකු ලෙස ජීවත් වූ ප්‍රාන්, සාර්ථක සමබර ජීවිතයක් ගතකර සිය දරුවන් මුණුපුරන් මෙන්ම මී මුණුපුරන් ද අතර සතුටින් ගතකළ වසර අනූ තුනක ජීවත කාලය අවසන් කර වීරයෙකු ලෙස නික්ම ගියේය.
සිනමා නළුවෙකුට පිදෙන ඉහළම සම්මානය වන "දාදාසහබ් ඵාල්කේ" සම්මානයෙන් පවා පිදුම් ලැබූ ප්‍රාන් ඉන්දියානු සිනමාවේ සැබෑ වීරයෙක් බව මගේ හැඟීමයි.
ප්‍රාන් ඔබට සුභ ගමන්!

නිදිමත සිල්වා!

විභාගයක් ඉවර වුණු ගමන්ම කෙරෙන සුපුරුදු චාරිත්‍රය නම් ගෙවල් දොරවල් අස් කිරීමය. එය මනසට විවේක දෙන කයට ව්‍යායාම දෙන, පවුලේ සමඟිය බිඳෙන, අම්මාගේ සිත සතුටු වෙන ප්‍රයෝජනවත් ක්‍රියාවකි. ඒ නිසා මෙවරද වෙනසක් කිරීමට හේතුවක් නැත. අපේ ගෙදර අස් කිරීමේදී අමාරුම වැඩේ වන්නේ පත්තර පොත් මිටි අස් කිරීමය. අප සියළු දෙනාම පොත්වලින් වැසී යතැයි බිය ගත් වේයන් සාමූහිකව කටයුතු කර වරක් දෙවරක්ම පොත් පස් කළහ. එහෙත් දැන් බය වෙන්නට කරුණක් නැත. ඉස්සර නම් ජාතික විකල්ප ආදී හැම පත්තරයක්මත් සඟරාවක්මත් මිලදී ගත් තාත්තා දැන් පත්තර මිලදී ගන්නේ නැත. ඒ ඒවායේ ගුණාත්මක බව ගැන කලකිරීමෙනි.

 පොත් පත්තර අස් කිරීම පටන් ගන්නා විට ලකී දාර්ශනික වෙයි. රැස් කිරීම ක්ලේශ උපදවන බවත්, අතීත කාමය කමකට නැති දෙයක් බවත් කල්පනා කරන ලකීට මේ පත්තර විසි කරන්නට සිතේ. ඒ සිතුවිල්ලෙන් පත්තර ගොඩ අස් කරන්නට පටන් ගත් කළ මුලින්ම අත තියන්නේ අම්මාගේ කාන්තා පුවත්පත් තොගයටය. එවිට අම්මා දිව එයි. අපේ නංගී අත්කම් කෙරෙහි නිපුනතාවක් දක්වන්නේ අම්මාගෙන් ලැබුණු උරුමයෙනි. එහෙත් ඔඩිට් යමින් චාටඩ්(චාටර් ?) වෙන්න මහන්සි වෙන නිසා නංගීට මේ දවස් වල ඒවාට වෙලාවක් නැත. කුඩා කල සිටම "අත් වැඩ = පරවැඩ" යැයි සිතූ නිසා ලකීට එහෙම හැකියාවකුත් නැත. මැහුම් අත්කම් තිබෙන කොළ දෙකක් පමණ ඉවත් කළ විට ඉතිරි වන මල් නවකතා ටික කිසිම දුකක් නැතිව දාර්ශණිකව අස් කළ පසු ඊළඟට එන්නේ අනිත් පුවත් පත්ය. ඒවාත් සුපුරුදු දාර්ශණික බවින්ම අස් කර දමමි. ලක්බිම පත්තරයට විශේෂ ඇල්මක් ඇති මම මානිගේ තීරුවත්, කාටූනයත් කපා වෙන්කර ඉතිරිවා වීසි කරන ගොඩට දමමි. දැන් ඇත්තේ මහා වේ ප්‍රහාරයෙන් ඉතිරි වූ සඟරා ටිකය.

 දර්ශණය කෙළවර වන්නේ එතැනිනි. රසවාහිණී, කල්පනා, වත්මන, ඉසුර, නවයුගය ආදී මේ සඟරා බොහොමයක් අපේ ගෙදරට පැමිණ ඇත්තේ මටත් කලිනි. යන්තම් අකුරු ගලපා ගන්නට පුළුවන් වූදා සිට මගේ හොඳම මිතුරන් වූයේද, අන්තර්ජාලය නැති කාලයේ සහ මවුබස පමණක් දත් කාලයේ මුළු ලෝකමය මා හට සමීප කළේද මේ සඟරාය.පරණ ඥාතියෙක් දුටු කලෙක මෙන් ආදරයක්ද, ලොව රසවත්ම ආහාරය දුටු කලෙක මෙන් ආහ්ලාදයක්ද ඇතිවෙයි. ඒ සඟරා යළි මට කතා කරනු මෙන් දැනෙයි.අන්තිමේදී මේ සඟරා නැවත කපුරු බෝල සමඟ පෙට්ටි තුළ ඇසිරෙන්නේ දුහුවිලි ගසා දැමීමෙන් අනතුරුවය.

 පී.බී අල්විස් පෙරේරා කිවිදුන්ගේ මේ කවිය එසේ අස් කිරීමේ සැසියකදී නැවත වරක් මුණ ගැසුණි. එය හුදී ජන පහන් සංවේගය සඳහා මෙසේ ඉදිරිපත් කරමි. උපුටා ගැනීම 1957 ජුලි මස පළවූ රසවාහිණී සඟරාවෙනි. සඟරාවේ මිල රුපියල් 75කි. මෙහි "සිල්වා" යනු මහා ගත්කතු ඩබ්ලියු. ඒ. ද සිල්වා මහතාය.

දවසක් හලාවත සිට අප රසික                     ගඟ
නැග දුම් රියක කොළඹට එන අතර             මඟ
නැවතුම් පොළකදී මිනිහෙක් රියට               නැඟ
හිඳ ගත්තේය සිල්වා සිටි අසුන                    ළඟ

එය රෑ දුම් රියයි නිදිමත ගතිය                    ඇති
සිල්වා සිටින මැදිරිය තුළ එළිය                 නැති
එහි ආ අමුත්තා පොත් කියවුමට                රුති
දැක්විය මදක් දනවත් වෙළඳකුගෙ             ගති

විදුලිය පහන එහි පැත්තක තිබු                 දල්වා
ගෙරි  ගඳ සුරුට්ටුවකුත් දෙතොලෙහි        එල්වා
කියවයි පොතක් ඔහු අසුනේ කොන        අල්වා
මොනවා කරන්නද දැන් නිදිමත               සිල්වා

දුම් රිය දුවයි මහ හඬ දී මත                     පීලි
නංවයි සුරුට්ටුව ගඳ දුම් පෙළ                 පාලි
මොනවද නොනිදමින් මොහු කියවන      හෑලි
සිතුවත් දිගට පොත කියවයි                    මුදලාලි

"තමුසෙගෙ කබල් පොත හින්දා මගෙ       නින්ද
වැලකෙයි පහන නිවමින් නොනිදනු         මන්ද? "
සිල්වා ඇසූ විට කෝපය හිස                   බැන්ද
තරමක් රිදුණි මුදලාලිට රස                     වින්ද

"කලිසම් කාරයන් හට සිංහල               පොතක
රස විඳගන්න බැරි එක පූරුවෙ             පවෙක
මහත්තයෝ මේ පොත කියවා               මිසක
මොනවා වෙතත් නිදියන්නට නම්        නොහැක"

කී මුදලාලි ඇස යළි පොතෙහිම            ගැසුණේ
"ඔය පොත කිමද" සිල්වාගෙන්            පිළිවිසුණේ
"මේ පොත හිඟන කොල්ලා පිළිතුරු    ඇසුණේ
දිග ඇදුණේය සිල්වා නිහඬව               අසුනේ"