මම ඉගෙනුම ලබන ආයතනයේම කෙනෙක් විදිහට කටයුතු කරන්න මට අවස්ථාවක් ලැබුණා කියමුකෝ, අපේ ආයතනයෙ ගොඩනැඟිලි දෙකක් පාරෙන් දෙපැත්තෙ තියෙන්නේ. දවසක් මට සාමාන්‍යයෙන් ඉන්න ගොඩනැඟිල්ල වෙනුවට එහා පැත්තෙ තියෙන එකට යන්න වුණා ඡායා පිටපත් වගයක් ගන්න. මේ ගොඩනැඟිල්ලෙ තමයි අර මගේ කලින් ලිපියකට පදනම් වුණ ක්ලීනින් ආන්ටි ඉන්නෙ. එයා තාම දන්නෙ නෑ මම ආයතනයේ සේවය කරන බව.
ඡායා පිටපත් ටික ගන්න පියන් කෙනෙක් එක්ක ඡායා පිටපත් යන්ත්‍රය තියෙන කාමරයට ඇතුල් වෙන්න යනකොට මම දැක්කා මේ ආන්ටි මා දිහා විමසිල්ලෙන් බලනවා.මම ඉතින් සුපුරුදු පරිදිම ඇයත් එක්ක හිනාවෙලා මගේ ගමන යන්න පිටත් වුණා.ඒත් එක්කම මම දැක්කා මේ ආන්ටි එක පාරටම තමන් කර කර හිටපු වැඩේ පැත්තක දාලා මා පස්සෙන් දුවගෙන එනවා.ඒ වෙලාවෙ මට ඒක ඒ තරම් නොතේරුණත් ඊලඟ මොහොතේ අර ඡායාපිටපත් ගන්න යන්ත්‍රය තියෙන කාමරයේ වීදුරු දොරට මූණ තියාගෙන බලාගෙන ඉන්න ඇන්ටිව දැක්කහමත් කාරණේ නොතේරෙන්න මම ඔටුවෙක් යැ?
ඊට පස්සෙ මම ඇන්ටිව ඇතුලට අරන් කතා කර කර හිටියා.ඔන්න මම ආපු කාරණේ හරියට දැනගත්තම තමයි ඇන්ටි ආපහු යන්න ගියේ.
මේ කතාව අද මම අම්මත් එක්ක කිව්වහම අම්මා කියනවා ඉස්සර අම්මලගේ තාත්තා දුන්නු උපදේශයක් ."ජීවත් වෙනකොට තමන්ට වගේම අනිත් මිනිස්සුන්ටත් ඇස් කන් තියෙනවා කියලා හිතාගෙන ජීවත් වෙන්න" කියන එක. ඇත්තටම මඟ තොටේදි සහ අවට පරිසරයෙදි අපිව කී දෙනෙක්ගෙ ඇස් වලට ලක් වෙනවද? කී දෙනෙක් අපි දිහා විමසිල්ලෙන් බලන් ඉන්නවද? සමහර විට ඒ අය අපිට සලකන විදිහ, අපිට කතා කරන විදිහ වගේම අපේ ආරක්ෂාව තීරණය වෙන්න බලපාන්නෙත් අපේ හැසිරීමම තමයි.
හිතන්න යමක් වගේම ඇත්ත කතාවක් ! මැවිලා පේනවා අර ඇන්ටි බලන් හිටපු විදිය
ReplyDelete